Έγραφα πριν από πέντε εβδομάδες ότι βρίσκω εξαιρετικά ελπιδοφόρα την αναβίωση των πολιτικών συζητήσεων –ότι διεξάγονται στο online περιβάλλον δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αφού πλέον ο συγκεκριμένος «χώρος» αποτελεί προέκταση της ζωής των περισσότερων από μας, χώρια που προσφέρεται και για παραθέσεις πληροφοριών που κάνουν τη συζήτηση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ο λόγος που επανέρχομαι είναι επειδή στο κείμενο εκείνο αναφέρθηκα μόνο ακροθιγώς στην άλλη πλευρά του φαινομένου: στην ανωριμότητα που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος των συγκεκριμένων συζητήσεων.
Είναι αναπόφευκτο: οι περισσότεροι κάτω των 40 δεν είχαν ξανακάνει τέτοιες συζητήσεις και οι υπόλοιποι τις είχαν κάνει μέσω της τυφλής υιοθέτησης είτε κομματικών ταυτοτήτων είτε μέσω της αναγωγής σε ιδεολογία στοιχείων της καθημερινότητάς τους (εξ ου και μου φαίνεται εύστοχος ο όρος «φιλελέδες» για να περιγράψει ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων «δεξιών»: ελάχιστη σχέση έχουν με πραγματικά συνειδητοποιημένους υποστηρικτές του οικονομικού φιλελευθερισμού και σχεδόν καμία με αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν «liberals»). Και αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη άνεσης στον γραπτό λόγο, έχει σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων να είναι για πολλά γέλια –ή για πολλά κλάματα.
Ευτυχώς τα social media έχουν το μεγάλο όπλο του unfollow –αρκετοί φίλοι μου έχουν εκμυστηρευθεί ότι τους τελευταίους τρεις μήνες έχουν διαγράψει διακριτικά πολλούς από τους ψηφιακούς φίλους τους γιατί αυτά που έγραφαν οι τελευταίοι στους τοίχους του Facebook και στο Twitter ήταν πέρα από κάθε όριο. Και τους καταλαβαίνω: αν και έχω την τύχη (;) να περιστοιχίζομαι κατά κύριο λόγο από ψύχραιμους και λογικούς ανθρώπους, δεν κατάφερα να αποφύγω να δω και στο δικό μου τοίχο σοβαρές αναφορές στο nowtheendbegins.com (το οποίο ισχυρίζεται ότι ο νυν πρωθυπουργός είναι ο αντίχριστος) ή προτροπές για συμμετοχή σε εκδηλώσεις που, ακόμα και αν βρισκόμουν στην Ελλάδα, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάω γιατί δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα για οποιονδήποτε έστω και στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο.
Αυτό που έχει αποκαλυφθεί χάρη –κυρίως- στις online συζητήσεις, είναι πόσο σύνθετα είναι τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, συνέπειες των οποίων υφιστάμεθα τα τελευταία 50 (και όχι 5!) χρόνια –και αυτή την πολυπλοκότητα είναι που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, εξ ου και οι παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις που οδηγούν στο θόρυβο στα social media. Παρότι δε παραμένω αισιόδοξος βλέποντας, συχνά στο περιθώριο, κάποιους να συνειδητοποιούν ότι μια σοβαρή πολιτική συζήτηση απέχει από την ανταλλαγή συνθημάτων και να καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μάθουν κάτι παραπάνω, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι πράγμα μερικές φορές δε με κουράζει αφάνταστα…
Σχόλια