Βρίσκομαι στον Πόρο για ολιγοήμερες διακοπές. Παρασκευή πρωί έχω πάει για μισή ωρίτσα σε ένα internet café προκειμένου να γράψω ένα κείμενο για το deasy και μετά σκέφτομαι να πάω σε κάποιες από τις παραλίες του νησιού και να λιαστώ. Ενώ έχω ξεκινήσει να γράφω το άρθρο σχετικά με τους λόγους που ο Steve Jobs δεν θέλει το Flash , μια παρέα αγοριών γύρω στα 15 μπαίνει μέσα και κάθεται στον διπλανό υπολογιστή από αυτόν που χρησιμοποιώ.
Δεν μου φαίνεται παράξενη η ξαφνική εμφάνιση τόσων πολλών πιτσιρικιών, που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο σχολείο τέτοια ώρα, γιατί πάντα τέτοιες μέρες διοργανώνονται μονοήμερες εκδρομές από τα σχολεία και ο Πόρος έχω διαπιστώσει ότι είναι δημοφιλής προορισμός τους. Τι πιο ωραίο από μια βόλτα σε ένα νησί του Αργοσαρωνικού, σκέφτονται οι καθηγητές, προκειμένου να ξαμολήσουν τα αφηνιασμένα αγρίμια –συγνώμη, τους αγαπημένους τους μαθητές ήθελα να πω- για να παίξουν μπάσκετ και να κάνουν καμμιά βόλτα στη φύση.
Δυστυχώς, οι μαθητές τους έχουν εντελώς διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει περνάω καλά σε σχολική εκδρομή. Έχουν βαρεθεί απίστευτα που οι καθηγητές αποφάσισαν να τους πετάξουν στο ερημονήσι γι’αυτό μπαίνουν στο πρώτο internet café που βρίσκουν -για κακή μου τύχη- προκειμένου να ξαναέρθουν σε επαφή με τον πολιτισμό. Τα βρομόπαιδα δίπλα μου -συγνώμη, οι πολλά υποσχόμενοι νέοι ήθελα να πω- δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους και τσακώνονται για το ποιος θα πρωτομπεί στο facebook.
Κάνω υπομονή για αρκετή ώρα αλλά αυτά αδυνατούν να βάλουν ένα πρόγραμμα και μια σειρά με την οποία θα κάθονται στο pc. Συνεχίζουν να φωνάζουν κι εγώ διαπιστώνω ότι επί μισή ώρα βρίσκομαι στην ίδια γραμμή του άρθρου και δεν έχω καταφέρει να γράψω ούτε μια λέξη. Γυρίζω λοιπόν με το δεν-σηκώνω-κουβέντα-είμαι-πρώην-γκεσταπίτισα υφάκι μου και τους λέω: «Λοιπόν, παιδάκια για να τα πάμε καλά, όποιος πλησιάζει σε αυτόν τον υπολογιστή θα μιλάει σιγά γιατί μου έχετε σπάσει τα νεύρα τόση ώρα. Το καταλάβατε;». Αν και περιμένω να μη μου δώσουν σημασία αυτά σκύβουν το κεφάλι και ένα λέει: «Έχει δίκιο η κυρία…». Καλά να πάθω η στριμμένη…
Κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό από την προσφώνηση κυρία, 7 χρόνια τα περνάω τα βλαμμένα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το να εμπνέω σεβασμό λειτουργεί θετικά οπότε δεν το σχολιάζω. Αφού τελειώνω το άρθρο σκέφτομαι τις σχολικές εκδρομές που πήγαινα εγώ (όχι και πολλά) χρόνια πριν. Τότε τα αγόρια προτιμούσαν να παίζουν μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, θυμάμαι ότι πάντα εμφανιζόντουσαν με μια μπάλα και δεν εγκαταλείπανε το γήπεδο παρά μόνο την ώρα της αναχώρησης.
Πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε ώστε τα γυμνασιόπαιδα να προτιμούν να μπουν στη φάρμα τους και να σπείρουν ή να θερίσουν από το να κάνουν μια βόλτα ή να πιούν έναν καφέ; Γιατί τα παιδάκια δίπλα μου είχαν λυσσάξει να κάνουν add την Ελενίτσα από το να βγουν έξω, να την βρουν και να της μιλήσουν(και να της δώσουν κανά φιλάκι δίπλα από το Κ.Ε. Πόρος); Και γιατί ξαφνικά αισθάνομαι τόσο γριά που δεν μπορώ να καταλάβω τους “νέους”;
Σίγουρα κάθε εποχή έχει τους δικούς της ρυθμούς που οι μεγαλύτεροι αδυνατούν αντιληφθούν. Άλλωστε, κι εμείς με sms επικοινωνούσαμε με την εκάστοτε σχέση μας σε αυτήν την ηλικία και όλη η διαδικασία προκειμένου να έρθουμε πιο κοντά πάλι από μηνύματα γινόταν. Τώρα το πράγμα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και μπήκαν στο παιχνίδι τα site κοινωνικής δικτύωσης.
Τελικά, το πρόβλημα το έχουν τα παιδάκια που δεν επικοινωνούν με τον τρόπο που μάθαμε εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία τους ή εμείς που δεν δεχόμαστε ότι τα πάντα εξελίσσονται και ότι εφόσον το facebook έχει γίνει μέρος της δικής μας ζωής ως ενηλίκων το ίδιο θα γίνει και για τις μικρότερες ηλικίες; Μήπως απλά ζηλεύουμε που στα δικά μας χρόνια δεν ήταν τόσο απλό να πλησιάσουμε την Μαρία ή τον Κωστάκη και να πιάσουμε κουβέντα;
Προς το παρόν αρκούμαι στο να σχολιάσω το γεγονός στους φίλους μου από το τηλέφωνο: «Είμαι σε ένα internet café και τα παιδάκια δίπλα μου μπαίνανε στο Farmville, αντί να πάνε να παίξουν ή να περπατήσουν. Πόσο μπορεί να έχουν χαζέψει τα παιδιά σήμερα;». Δεν σκέφτομαι ότι για έναν εξηντάρη και η δική μου εικόνα μπροστά από έναν υπολογιστή, μια ηλιόλουστη μέρα, φαντάζει εξίσου λάθος. Όσοι πίνουν το καφεδάκι τους στα τραπεζάκια έξω, θα αναρωτιούνται το ίδιο ακριβώς πράγμα για μένα, που έχω προτιμήσει να κάθομαι μπροστά από μια οθόνη από το να απολαύσω το πρώτο μου μπάνιο για φέτος. Και φυσικά εγώ, αν μου λέγανε τη σκέψη τους, θα τους απαντούσα ότι έπρεπε να μπω στο διαδίκτυο γιατί είχα μια δουλειά να κάνω. Όπως θα μου λέγανε κι εμένα τα παιδιά δίπλα μου, αν τα ρωτούσα. Κάποια πράγματα, όπως η διαφορετική αντίληψη από γενιά σε γενιά, δεν αλλάζουν ποτέ. Ευτυχώς…
Σχόλια