Τυχαία πράγματα

• 2 παίκτες
• 32 κομμάτια
• 64 θέσεις
• 1823796

Από την προηγούμενη Πέμπτη που τα είπαμε, είχα μια αρκετά ζόρικη εβδομάδα με πολλή πίεση, ξενύχτι και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Και ο μόνος λόγος που δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, είναι ότι οι επόμενες εβδομάδες προβλέπεται να είναι ακόμα πιο ζόρικες.

Τα ωράρια και το πρόγραμμά μου πήγαν περίπατο. Τα έπιασε και η βροχή και έγιναν μούσκεμα. Άντε τώρα να τα μαζεύω, να τα στεγνώνω και να τα βάλω πάλι σε τάξη. Αλλά που θα πάει, θα φτιάξει ο καιρός και θα στρώσουμε κάπως.

Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με τον χειμώνα, το κρύο και τις βροχές. Ίσα-ίσα, που η καλύτερή μου μέρα είναι όταν έχει κρύο και συννεφιά, όταν περπατάω χωρίς να με τυφλώνει ο ήλιος, όταν ταξιδεύω και βλέπω τα χρώματα πλυμένα και καθαρά, χωρίς σκόνη, χωρίς αντανακλάσεις. Έχετε προσέξει πόσο όμορφα είναι τα πράσινα όταν ο καιρός είναι βροχερός, πόσο διαφορετικό είναι το μπλε της θάλασσας όταν έχει συννεφιά; Ναι, ακόμα και το γκρι είναι όμορφο αυτές τις μέρες.

Είναι πραγματικά τέλεια να κάθεσαι δίπλα στο παράθυρό σου με αναμένο το καλοριφέρ (ή το τζάκι αν έχεις διάθεση) και να δουλεύεις στο φορητό ακούγοντας τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι, βλέποντας μέσα από τα ρυάκια του νερού τα δέντρα, τα σύννεφα, τις στέγες των σπιτιών, χρώματα που ανακατεύονται με τις νότες της μουσικής που απαλά παίζει στο σαλόνι. Είναι τόσο καταπληκτικά να σηκώνεσαι κάθε τρεις και λίγο να φυσήξεις τη μύτη σου, τις μύτες των παιδιών, να πάρεις την αντιβίωσή σου, να πείσεις τα παιδιά να πάρουν τις δικές τους, να μαζεύεις από παντού χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα, να ανακατεύεις με αρμονία τη μουσική που λέγαμε με τον γαϊδουρόβηχα.

Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τον χειμώνα. Αυτός έχει με μένα και όλους μας.

Παρεπιμπτόντως, το γραφείο μου είναι σε υπόγειο και από κανένα παράθυρο του σπιτιού μου δεν βλέπω δέντρα, αλλά το πιάσατε το νόημα. Μου αρκεί μια βόλτα στο κέντρο μια τέτοια μέρα, λίγο περπάτημα, λίγο παρέα με τον άγνωστο κόσμο στους δρόμους και στο μετρό, λίγο να εστιάσει το μάτι μου μακριά, παράλληλα με κάποια λεωφόρο, ή ψηλά στον ουρανό και γεμίζω μπαταρίες για μέρες. Στα δύσκολα μπορεί να πεταχτώ και καμιά βόλτα προς παραλία, να δω θάλασσα και γεμίζω και τις ρεζέρβες.

Τώρα που είπα ρεζέρβα, θυμήθηκα το αυτοκίνητο που έχει πέσει σε αχρηστία τον τελευταίο καιρό, αφού για τις περισσότερες δουλειές μου με βολεύει το μετρό. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να μου ζητήσει 720 ευρώ για το (καθυστερημένο είναι η αλήθεια) service του. Για τιμωρία, θα το αφήσω άπλυτο για ένα μήνα ακόμα.

Όπως καταλάβατε, έχω χάσει λίγο τη μπάλλα αυτή την εβδομάδα και δεν προετοίμασα αρκετά το θέμα μου όπως τις άλλες φορές που το σκεφτόμουν για λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσω να γράφω. Θα μου πείτε βέβαια, στο ενδέκατο άρθρο, δεν γίνεται να χάσεις την μπάλλα. Έντεκα και μπάλλα είναι ένα και το αυτό.

Έλα όμως που αυτή τη συγκεκριμένη μπάλα του έντεκα, την έχω χάσει από χρόνια, μαζί με όλον τον κόσμο. Χάθηκε το καλοκαίρι του 2004, κάπου στην Πορτογαλία και ακόμα την ψάχνουν. Μετά από εκείνο, εγώ δεν έχω να πω πια ποτέ τίποτα για την μπάλλα και το έντεκα. Τα είπα όλα όταν μπήκε το γκολ με την Τσεχία και φύγαμε για τελικό. Με τη Γαλλία και την Πορτογαλία δεν είπα τίποτα επειδή κοιμόταν το μωρό (μόλις ενός έτους τότε) και δεν μπορούσα να μιλήσω. Τα είπε όλα ο Ζαγοράκης όταν σήκωσε την κούπα, κι εμείς μαζί του σηκώσαμε τα ποτήρια μας στο λιμάνι της Άνδρου και ήπιαμε μαζί για την μεγάλη αυτή στιγμή της ανθρωπότητας. Μια στιγμή που έδωσε ελπίδα σε όλους τους αδύναμους του κόσμου. Μια στιγμή που ενέπνευσε χρόνια μετά τον Ομπάμα να διεκδικήσει την προεδρία με σύθημα το περίφημο "Yes we can!" (αφού πήραν οι έλληνες το ευρωπαϊκό κύπελλο, δεν θα έβγαινε μαύρος πρόεδρος;)

Όταν πάρουμε το μουντιάλ, θα ανακαλυφθεί και ο τρόπος να ταξιδεύουμε γρηγορότερα από το φως. Αν όχι επειδή θα έχουμε απλά αποδείξει τότε ότι όλα πλέον είναι δυνατά, σίγουρα επειδή θα έχουν περάσει τόσα χρόνια ως τότε που το Star Trek θα είναι μάθημα παλαιοντολογίας.

Δεν είχα λόγο να γράψω για το έντεκα, δεν είχα και πολλά κέφια λόγω κούρασης, αυτή η εβδομάδα ήταν η καλύτερη υποψήφια για να πάρω άδεια από τη στήλη και να κοιμηθώ επιτέλους μια φυσιολογική ώρα. Όμως, μου είπε ένα πουλάκι (γαλάζιο που κάνει τουίτ) ότι ένα πλήθος θαυμαστών απειλούσε με αποκλεισμό την περιφερειακή οδό Άνω Καμάρας και πλήθος άλλων κεντρικών αρτηριών της χώρας, αν δεν εμφανιζόμουν σήμερα. Κι έτσι, έκανα την υπέρβαση.

Έκανα κάτι που κάνω συχνά όταν αισθάνομαι μπερδεμένος. Αντί να προσπαθώ να βγάλω άκρη με αυτό που με απασχολεί, κάνω κάτι εντελώς άκυρο και ανάποδο. Θα σας πω για διάφορα τέτοια που έκανα όταν ήμουν νέος, μια άλλη φορά. Για απόψε, αυτό που έκανα ήταν να ρίξω στο Google ένα τυχαίο συνοθύλευμα από ψηφία που πάτησα στην τύχη με κλειστά μάτια (αυτό είναι το πραγματικό τυφλό σύστημα) και να βρω το πρώτο ενδιαφέρον αποτέλεσμα στην πρώτη σελίδα που θα μου έφερνε.

Το νούμερο που βγήκε ήταν το 1823796. Δεν ξέρω τι θα σας βγάλει εσάς αν και όταν το δοκιμάσετε, εμένα πάντως μου έβγαλε πρώτη-πρώτη μια πατέντα για μηχανές εσωτερικής καύσης (αυτοκίνητο, 720 ευρώ, κακός συνειρμός), πιο κάτω μια θέση για marketing manager στην Ινδία (δυστυχώς έχω ξεπεράσει το όριο ηλικίας και δεν μπορώ να πάω) και πιο κάτω μια παρτίδα σκάκι από μια online υπηρεσία για να παίζεις σκάκι με διάφορους από όλο τον κόσμο.

Έχω μια παλιά αγάπη με το σκάκι και αυτό μου έκανε κλικ. Μόλις 6 είδη κομματιών (πιόνι, άλογο, αξιωματικός, πύργος, βασίλισσα, βασιλιάς), 2 παίκτες, 16 κομμάτια για κάθε παίκτη, 64 τετράγωνα στη σκακιέρα, φανταστικομμύρια τρισεκατομμυρίων δυνατοί συνδυασμοί κινήσεων και παρτίδες που μπορούν να παιχτούν.

Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλός στο σκάκι, αν και έπαιξα για ένα διάστημα σε ομάδα και ήταν ευχάριστη εμπειρία. Με την εξέλιξη που είχε το παιχνίδι τόσα χρόνια και με τις αναλύσεις που έχουν γίνει με τη βοήθεια των υπολογιστών, χρειάζεται πραγματικά πολύ διάβασμα και πολλές ώρες προετοιμασίας για να μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο. Αυτό όμως δε με εμπόδισε να περνάω καλά παίζοντας με τις ώρες για πλάκα με φίλους στο σύλλογο, ή βάζοντας αθώα στοιχήματα για σουβλάκια και μπύρες.

Το σκάκι με έμαθε και κάτι βασικό στην πορεία. Πέρα από τα κομμάτια και τις κινήσεις τους, τους συνδυασμούς και τις πιθανές θέσεις, τα ανοίγματα και τα φινάλε, υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία που παίζουν ρόλο σε κάθε αγώνα.

Το πρώτο είναι η αίσθηση που έχεις για το κάθε παιχνίδι. Ποιός είναι ο στόχος σου; γιατί παίζεις; για να νικήσεις; για να μη χάσεις; απλά για να παίξεις; για να μάθεις κάτι; για να περάσει ή ώρα σου; για να φτιάξεις ένα αριστούργημα που θα το διδάσκουν στους νεότερους; Δεν έχει σημασία τι είναι κάθε φορά, αλλά πρέπει να το ξέρεις, για να μπορείς να αισθανθείς μετά την κάθε θέση, να δεις τα κομμάτια να παίρνουν μόνα τους το ρόλο τους επειδή ξέρεις από την αρχή τι θέλεις να κάνεις.

Το δεύτερο είναι ο αντίπαλος. Γιατί άραγε παίζει αυτός; Είναι έμπειρος ή άπειρος; γνώστης του παιχνιδιού ή αρχάριος; Παίζει για τη νίκη ή για διασκέδαση; Φοβάται ή δεν μασάει; Είναι βιαστικός; αγχώδης; ταπεινός; υπερόπτης; Αν τον ψυχολογήσεις καλά και δεν τον αφήσεις να κάνει το ίδιο σε σένα, τότε μπορείς να πετύχεις πολύ περισσότερα από όσα θα έκανες αν απλά κοίταζες τα κομμάτια στη σκακιέρα.

Πέτυχα αρκετές νίκες και έσωσα αρκετές παρτίδες, επειδή έπαιξα παρατηρώντας τον αντίπαλο περισσότερο από ότι τα κομμάτια. Όπως και είχα αρκετές ήττες επειδή μου έκαναν εμένα το ίδιο. Νίκες και ήττες, ένα ζευγάρι συναισθήματα που γυρίζει έντονα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες.

Ένα τυχαίο νούμερο στο Google λοιπόν, το σκάκι, ένας σωρός συνειρμοί για γεγονότα που συνέβησαν πριν χρόνια, κι άλλα που συμβαίνουν τώρα. Να χάνεις στα εύκολα και να κερδίζεις στα δύσκολα. Τυχαία πράγματα... ή όχι;