Νομίζω 3 Μαρτίου έγραφε το ημερολόγιο. Στο mail ειδοποιήσεις από ανθρώπους που ήθελαν να γίνουμε Facebook friends, άλλους τους ήξερα, άλλους όχι. Κοίταξα την τρέχουσα λίστα των φίλων μου στο FB, άγγιζαν τους 250. Είναι όλοι αυτοί φίλοι; Οχι δα, δεν λες "φίλο" κάποιον με τόση ευκολία. Στο Linkedin έχουν ένα πιο σωστό όρο "Connections", ναι, συνδέσεις, "άκρες" αν θέλεις, αλλά "φίλοι"; Τόσο εύκολα πια; Μετά, ήταν και ένα προγραμματάκι ρουφιανάκος, μού έβγαζε σε μια λίστα ποιοι είχαν κάνει κλικ στο προφίλ μου. Μα γιατί θα έπρεπε να το ξέρω αυτό; Και γιατί μου πήρε τόσο καιρό να διαπιστώσω την ύπαρξη του αλγοριθμικού καταδότη; Πολλά πράγματα άφησα στην τύχη, αλλά όχι πια.
Ετσι, άρχισα να κοιτάζω τις ρυθμίσεις. Σκορποχώρι, όλοι έβλεπαν τα πάντα. Ποια όμως ήταν αυτά τα πάντα; Βασικά, προσωπικές πληροφορίες. Από εκεί ξεκίνησε η εκκαθάριση. Εφυγαν όλα όσα δεν ήταν απολύτως αναγκαία για να έχει παρουσία ο λογαριασμός μου. Στα υπόλοιπα άλλαξα τη ρύθμιση να μην τα βλέπει κανένας.
Σειρά πήραν οι εφαρμογές του Facebook, όσες είχα εγκαταστήσει (όχι πολλές, πράγμα βολικό) πήραν την άγουσα για το καλάθι των αχρήστων. Οι υπόλοιπες ήταν οι βασικές του Facebook που δεν μπορούσα να πειράξω.
Εσβησα τη φωτογραφία του προφίλ, αυτό ήταν εύκολο. Θεώρησα πως είχα ξεμπερδέψει όταν θυμήθηκα το πιο σημαντικό. Το Facebook δεν διαγράφει το λογαριασμό σου, τον απενεργοποιεί και η σελίδα σου εξακολουθεί να υπάρχει, μαζί με τη λίστα των φίλων.
Μου πήρε λίγο περισσότερο απ' ό,τι περίμενα για να βρω πώς θα διαγράψω τη λίστα. Εντάξει, 250 εγγραφές δεν είναι και κανένα περιβόλι αλλά μην το γελάτε καθόλου, το να τις σβήσεις μία προς μία θέλει το χρόνο του. Μετά από μισή ώρα ήμουν έτοιμος.
Άλλαξα τον κωδικό πρόσβασης για τη μία και μοναδική ακόμα φορά που θα τον χρειαζόμουν. Πάτησα στην απενεργοποίηση του λογαριασμού, δεν του πολυάρεσε του Facebook, ήθελε περισσότερες εξηγήσεις αλλά δεν ήθελα να τις μοιραστώ μόνο μαζί του.
Πώς να του πω πως το θεωρώ απολύτως ανούσιο, έναν παιχνιδότοπο, μια χωματερή χαμένου χρόνου, όπου με το πάτημα ενός κουμπιού λες πως "υποστηρίζεις τον αγώνα κατά της φτώχειας" αλλά ένα φράγκο σε έναν έρανο δεν δίνεις. Μια εξελιγμένη τεχνολογικά (δεν αμφιβάλλω) πλατφόρμα, που θα μπορούσε να ήταν πιο ανθρώπινη αν ήταν πιο τίμια σε αυτό που λέει πως θέλει να κάνει. Ενα, ουσιαστικά, τίποτα που έλεγε όμως τόσα πολλά για σένα και, ακόμα και αν δεν ήθελες, κάποιοι άλλοι θα ήταν πρόθυμοι να πράξουν.
Κάποιες φορές, φωτό με την αφεντιά μου μέσα, ανέβηκαν στο Facebook χωρίς κανείς να με ρωτήσει. Ευτυχώς κατέβηκαν όταν έκανα παράπονα στο "φίλο" ή τη "φίλη". Αυτό, το τελευταίο όμως, ήταν αυτό που από την αρχή με πείραζε περισσότερο απ' όλα.
Οχι το ξεφιτίλισμα της ιδιωτικής ζωής, η ευκολία με την οποία κάποιος μπορούσε να σε αποκαλέσει "φίλο". Πριν κλείσω (ορθότερα, απενεργοποιήσω) το λογαριασμό έγραψα ένα ευχαριστήριο μήνυμα προς όλους, κυρίως εκείνους που ήταν στην -ανύπαρκτη πια- λίστα. Εκλεισα τα κιτάπια μου, το "σφύριξα" και στο twitter. Ενα σαφώς πιο τίμιο εργαλείο. Είμαι ο χρήστης. Εχω τη δύναμη να επιλέξω. Και αυτό κάνω...
Σχόλια