Ήθελα από μέρες να μοιραστώ μαζί σας τη συγκίνησή μου και επιτέλους έχω την ευκαιρία να το κάνω μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη... σε λίγο.
Θυμάστε που σας είχα πει πριν μερικές εβδομάδες για τις τρέλες που έκανα νέος όταν ένιωθα μπερδεμένος, έτσι; Μια από αυτές τις φορές λοιπόν, εκεί που έψαχνα να βρω νόημα σε όσα μου συνέβαιναν, αντί να πάω να συναντήσω το πρόβλημά μου, πήρα ένα άσχετο λεωφορείο, κατέβηκα κάπου στην Νέα Σμύρνη, μπήκα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο που πρώτη φορά έβλεπα και έκλεισα ταξίδι για το Παρίσι.
Με βόλεψαν σε ένα group που θα έφευγε πολύ σύντομα και πριν προλάβει να συμβεί κάτι που θα με έκανε να αλλάξω γνώμη, τακτοποίησα διαβατήρια κλπ., μάζεψα τις οικονομίες μου και βρέθηκα να πετάω για την πόλη του φωτός. Το είχα πει μόνο στη μητέρα μου για να μην ανησυχήσει τη τρίτη μέρα που δεν θα με έβλεπε στο σπίτι (τις μονοήμερες-διήμερες εξαφανίσεις τις είχε συνηθίσει), δεν υπήρχαν και κινητά τότε, μην πάθαινε και τίποτα η γυναίκα.
Στο Παρίσι είδα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και σκέφτηκα σοβαρά την πιθανότητα να μην επέστρεφα με το group και να έμενα εκεί. Ήμουν έτοιμος να πάω στην Disneyland και να ζητήσω δουλειά, να κάνω τον Μίκυ στις παρελάσεις, να σκουπίζω τους δρόμους τα βράδια και να κοιμάμαι στην αποθήκη, δε με ένοιαζε... απλά δεν μου έφταναν τόσες λίγες μέρες να ζήσω την πόλη, να μάθω τους ανθρώπους, να χορτάσω την τρέλα μου.
Δεν το έκανα τελικά επειδή την τελευταία μέρα το Παρίσι μου φάνηκε ξαφνικά πολύ μικρό.
Ήταν η μέρα που πήγα στο Λούβρο. Μπήκα νωρίς το πρωί, βγήκα λίγο πριν κλείσει και πρόλαβα να δω μόνο την Ελληνική και Αιγυπτιακή πτέρυγα. Να φανταστείτε ότι δεν είδα καν την Μόνα Λίζα και χτυπούσα το κεφάλι μου μετά που το ξέχασα. Αλλά τι να πρωτοέβλεπα... Είχα μείνει με τις ώρες να κοιτάζω τα αγάλματα, διάβαζα τις επιγραφές, τα ιστορικά στοιχεία στους οδηγούς, χωνόμουν στα διάφορα αγγλόφωνα και γαλλόφωνα groups για να ακούω τις περιγραφές των ξεναγών και να μαθαίνω πράγματα... Συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν τόσα πράγματα να δω και να μάθω, που δεν είχε νόημα να μείνω στο Παρίσι, έπρεπε να πάω παντού.
Έμεινα πάνω από μιάμιση ώρα στην αίθουσα με την Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν και μια συμπαθητική τουρίστρια εκεί την περισσότερη ώρα, οπότε είχα διπλό ενδιαφέρον: και την Αφροδίτη και την Δεθυμάμαιτοόνομάτης που πιάσαμε την κουβέντα για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και όχι μόνο. Όταν έφυγε, έμεινα μόνος να θαυμάζω το άγαλμα, να το "φωτογραφίζω" με τα μάτια για να πάρω μαζί μου τις εικόνες. Θυμάμαι ότι φανταζόμουν πως θα ήταν όταν ήταν νέα, φρεσκοσμιλεμένη, με σιδερωμένο ρούχο, λείο δέρμα, όταν είχε ακόμα τα χέρια της...
Ναι, τα χέρια της αγαπητοί μου φίλοι. Τόσα χρόνια μετά, επιτέλους, ξέρω πως ήταν τα χέρια της Αφροδίτης στα νιάτα της! Ας είναι καλά οι απόγονοι του μεγάλου Ερρίκου Σλήμαν που έβγαλε στο φως τις Μυκήνες και την Τροία, τα άξια τέκνα και συνεχιστές του έργου του, οι φίλοι μας οι γερμανοί αρχαιολόγοι που 140 χρόνια μετά τον Σλήμαν, μέσα από το άρθρο τους στο Focus, μας έδειξαν πως ήταν το δεξί χέρι της Αφροδίτης.
Τι πιο ταιριαστό; Τι πιο μεγαλειώδες; Τι πιο απλό, από τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα; Τι πιο χαριτωμένο, από εκείνη που από την αρχή του κόσμου παίζει στα δάχτυλα τα συναισθήματα ανδρών και γυναικών κάθε φυλής, τάξης, χρώματος και ιδεολογίας; Ό,τι και να κάνετε κύριοι και κυρίες, εδώ σας έχω. Ό,τι και να σας κάνουν οι άλλοι θεοί, όσο και να προσπαθήσουν να σας δελεάσουν, να σας εκφοβίσουν, να σας συγκρατήσουν, ο έρωτας θα σας σέρνει για πάντα. Είστε δικοί μου.
Ήθελα λοιπόν να αδράξω την ευκαιρία και να ευχαριστήσω τους φίλους μας τους Γερμανούς που έκαναν αυτή την ανακάλυψη και μοιράστηκαν με τον κόσμο το μεγαλείο της Αφροδίτης, δείχνοντας σε όλους την ελληνικότητα του αγάλματος και της χειρονομίας που εκείνη καθιέρωσε. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω την έλλειψη ευαισθησίας των συμπατριωτών μας που γκρίνιαξαν για το άρθρο, παραγνωρίζοντας την αρχαιολογική και σημειολογική του σημασία καθώς και την παγκόσμια κοινωνική προσφορά του περιοδικού.
Θεωρώ βέβαια παράλειψη την έλλειψη αναφοράς του άρθρου στο αριστερό χέρι. Ωστόσο, έγκυρες πηγές μου αναφέρουν ότι πίσω από αυτό κρύβεται η Microsoft η οποία πλήρωσε μεγάλα ποσά σε διαφήμιση στον όμιλο του περιοδικού για να μην φανεί στην φωτογραφία η ανακατασκευή του αριστερού χεριού, το οποίο έχει επιβεβαιωθεί από τις ιστορικές πηγές ότι κρατούσε ένα μήλο (αλήθεια λέω). Μαθαίνω δε, ότι πρόλαβε την τελευταία στιγμή τον Steve Jobs ο οποίος ετοίμαζε αντίστοιχη προσφορά ώστε το μήλο να εμφανίζεται σε ασημί χρώμα και δαγκωμένο στην άκρη για να παραπέμπει ευθέως στο λογότυπο της Apple! Steve, σου έχω εμπιστοσύνη, ξέρω ότι έχεις κι άλλο άσσο στο μανίκι σου και αναμένω.
Με αυτά και αυτά, άφησα σε δεύτερη μοίρα το θέμα της στήλης. Έτσι, δεν θα σας κουράσω με αυτά που είχα σκοπό να πω για το πυρίτιο, το στοιχείο με τον ατομικό αριθμό 14, το στοιχείο της ηλεκτρονικής και ψηφιακής εποχής μας. Αντίθετα, μια που μιλήσαμε και για την Αφροδίτη, θα σας αφήσω με ένα (δεκατετράστιχο εννοείται) σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη.
Μέχρι την επόμενη φορά, να αγαπάτε, να χαμογελάτε και τα μάτια σας δεκατέσσερα :)
Ανάξιο Β΄
Πόσες φορές με την ψυχή μου σ΄ είδα
ν΄ ακουμπάς σε μια μαρμαροκολώνα
του φεγγαροβρεμένου Παρθενώνα
σα σε κρίνο απαλό μάγου άστρου αχτίδα.
Και τώρα απ΄ τη μεγάλη Πυραμίδα
ανάερα πλες με αθανασίας κορώνα,
σα να εζούσες ισόθεη στον αιώνα
των ωραίων και υψηλών αντιφεγγίδα.
Σα θα ξανάμαι αγνάντια σου, και ομπρός μου
θα λάμπουν τα δυο μάτια σου, θα λέω
πως βλέπω όλα τα θάματα του κόσμου,
πως αγκαλιάζω ό,τι υψηλό και ωραίο,
και ξεψυχώντας στο φως της ειδής σου
τη γλύκα θ΄ αγρικώ του παραδείσου.
Σχόλια