5

Ομολογώ πως την προηγούμενη εβδομάδα είχα σχεδόν αποφασίσει με σιγουριά να μην γράψω για το 5 αλλά για το 2009 ή το 2010. Ναι, το ξέρω, είμαι αποφασιστικός τύπος.

Στο διάστημα που μεσολάβησε όμως, είδα τόσες ανασκοπήσεις για το 2009 και τόσες προβλέψεις για το 2010 που με έκαναν να μη θέλω να ξαναδώ άλλα σχετικά κείμενα, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου, κάτι που ταίριαξε απόλυτα με το γεγονός ότι δεν είχα γράψει ακόμα τίποτα.

Βλέπετε, οι ανασκοπήσεις θέλουν χρόνο και αυτό είναι κάτι που δεν είχα τις τελευταίες μέρες, αφού αναμφισβήτητα, όπως όλοι ξέρετε, ο χρόνος τελειώνει όπου να 'ναι. Τα ξενύχτια στο νοσοκομείο παίδων δεν βοήθησαν και πολύ επίσης, αν και έκανα τρελλή ανασκόπηση σε όλα τα παιχνίδια με χαρτί και μολύβι που ήξερα, προκειμένου να περνάει η ώρα με την κόρη μου. Τα 5 από αυτά, τα τιμήσαμε ιδιαίτερα: τρίλιζα, τελίτσες, κρεμάλα, όνομα-ζώο-φυτό-πράγμα-κλπ και φυσικά το ηρωικότερο όλων, τη ναυμαχία.

Γέμισα επίσης 5 οθόνες του iPhone με (δωρεάν) παιχνίδια για να έχουμε ποικιλία και οφείλω να πω πως τα έβγαλε τα λεφτά του με το παραπάνω το μηχανάκι μέσα σε λίγες μέρες. Μας βοηθούσε να περνάμε την ώρα μας, με κράτησε σε επαφή με τους πελάτες μου, πήρα και έστειλα e-mails, έβλεπα την επικαιρότητα, έψαξα online για δώρα, ηχογράφησα, φωτογράφησα και βιντεοσκόπησα τις κόρες μου ώστε να έχουν έτσι μια στοιχειώδη επαφή όσες μέρες ήταν χωρισμένες, μέχρι και το προηγούμενο αρθράκι το έγραψα και το έστειλα με τη βοήθειά του.

Αρέσει και στα κορίτσια, ακόμα και η μικρούλα που είναι μόλις τριάμισι, βρίσκει απόλυτα φυσικό να ανταποκρίνεται η οθόνη στην αφή, ξεφυλλίζει τις φωτογραφίες με άνεση και απορεί γιατί ο "μεγάλος υπολοϊστής" και η "τηλεόαση" δεν κάνουν το ίδιο...

Δηλώνω λοιπόν ότι αν και όταν ο Steve αποφασίσει να βγάλει στην αγορά το φημολογούμενο iTablet ή όπως αλλιώς το ονομάσει, θα σπεύσω να το πάρω. Ήμουν ανέκαθεν λάτρης των touch screens, από το 1996 που μου έφεραν να δουλέψω με μια κλασική CRT 17" για τις ανάγκες ενός έργου, και αν δεν ήταν πανάκριβη, θα την είχα κρατήσει. Θα ήθελα επίσης το επόμενο φορητό μου να λέγεται MacBook Pro Touch και η οθόνη του να λειτουργεί σαν ένα τεράστιο TouchPad, ευχαριστώ.

Κατά τα άλλα, είπαμε ότι θα σας έγραφα τελικά για το 5, έτσι;

Τι πιο ταιριαστό λοιπόν από το να σας μιλήσω για το πεντάγραμμο, την τέλεια πέμπτη κλπ.; Βέβαια, η σχέση μου με τη μουσική είναι παρόμοια με αυτή που έχω με τα άστρα. Τα απολαμβάνω απίστευτα, αλλά απέχω πολλά έτη φωτός από αυτά. Οπότε καλύτερα να σας παραπέμψω αλλού για τη μουσική σας παιδεία και ενημέρωση. Κι αν ξέρετε περισσότερα από όσα θα δείτε εκεί, βοηθήστε επεκτείνοντας το άρθρο :)

Στην πραγματικότητα, το 5 μου θυμίζει έντονα δύο συγκεκριμένα πράγματα: τον Πλάτωνα και την παλάμη.

Θα μου πείτε, που κολλάει ο Πλάτωνας με το 5; Βασικά, μου θυμίζει τα 5 πλατωνικά στερεά από τη γεωμετρία, την τετράεδρη πυραμίδα, τον κύβο, το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και τοεικοσάεδρο, τα οποία είναι τα μόνα κανονικά πολύεδρα (κυρτά πολύεδρα που όλες οι έδρες τους είναι κανονικά κυρτά πολύγωνα, ίσα μεταξύ τους).

Αν και πιθανότατα ήταν ο Θεαίτητος, ένας συνεργάτης του Πλάτωνα που τα κατασκεύασε και απόδειξε πρώτος ότι υπάρχουν μόνο 5 τέτοια και ο Ευκλείδης αυτός που αργότερα έγραψε αναλυτικά γι αυτά, ο Πλάτωνας έμεινε στην ιστορία (ο θρίαμβος του marketing και των δημόσιων σχέσεων) συνδέοντας την τελειότητα των πολύεδρων αυτών με την κατασκευή του κόσμου, αντιστοιχίζοντας το καθένα από αυτά με τα τέσσερα στοιχεία (τετράεδρο-φωτιά, οκτάεδρο-αέρας, εικοσάεδρο-νερό, κύβος-γη) και αφήνοντας το δωδεκάεδρο να εκφράζει την αρμονία του σύμπαντος γενικότερα. Συμπτωματικά, οι έδρες του τόσο τέλειου δωδεκάεδρου είναι κανονικά πεντάγωνα, που ανεβάζει λίγο ακόμα τις μετοχές του 5 (οι έδρες όλων των άλλων είναι τρίγωνα και μόνο του κύβου είναι τετράγωνα).

Τώρα βέβαια όλα αυτά είναι φιλοσοφίες, αλλά το πεντάγωνο εκφράζεται αρκετά συχνά γύρω μας κι έτσι δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Σκεφτείτε τους αστερίες, πόσα πολλά λουλούδια έχουνπέντε πέταλα, ή δοκιμάστε να κόψετε ένα μήλο στη μέση, οριζόντια όμως, και δείτε το σχήμα που σχηματίζουν τα σπόρια.

Σας είπα βέβαια ότι το 5 μου θυμίζει και την παλάμη και είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε αμέσως τα 5 δάχτυλα, ή μια εγκάρδια χειραψία. Ωστόσο, τα δάχτυλα από μόνα τους δεν θα μου το θύμιζαν τόσο έντονα, αν στην ελληνική κουλτούρα η φράση "πάρε πέντε" δεν συνόδευε τόσο συχνά την εικόνα της ανοιχτής παλάμης.

Ακόμα κι αν αποφεύγω να χρησιμοποιώ αυτή την αγενή χειρονομία και έπεισα τις κόρες μου να κάνουν τον ευγενικό χαιρετισμό του Σποκ αντί γι αυτή (ελπίζοντας παράλληλα αμυδρά να βλέπουμε μαζί αργότερα ταινίες και παλιά επεισόδια Star Trek, Babylon 5 κλπ), δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι πως κάποιες φορές, η κλασική ανοικτή παλάμη είναι η πλέον κατάλληλη για να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του, ακόμα κι αν δεν το κάνει τελικά και απλά το σκέφτεται.

Κατά μία έννοια (και σε κάποιες κουλτούρες), το 5 συνδέεται με το κέντρο, ως το σημείο συνάντησης των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα. Κατά μια άλλη έννοια, κάποιοι που βάζουν εαυτούς στο κέντρο του κόσμου, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι με την κίνηση αυτή το κέντρο του κόσμου απέκτησε κάτι σημαντικό ενώ όλα τα άλλα έγιναν ασήμαντα, συνδέονται επίσης με το 5, κερδίζοντας μία παλάμη, ανοικτή και εμφατική.

Αφήνοντας το 2009 να φύγει σιγά σιγά, τείνω νοερά την ανοικτή παλάμη μου σε όλα τα άσχημα, άδικα και ξενέρωτα που πέρασαν, κρατάω τις καλές μου αναμνήσεις και προσμένω το 2010 ευχόμενος με την άλλη παλάμη, σε ευγενικό χαιρετισμό, σε όλους σας: "live long and prosper" ή σε ελεύθερη μετάφραση: "υγεία και προκοπή".