Το έχω πάρει απόφαση. Όσο writer’s block και να παθαίνω το Facebook θα με σώσει. Υπάρχουν τα άπειρα θέματα να λέμε και να αναλύουμε. Κάποια στιγμή θύμησε μου να πιάσω στο στόμα μου και τους γραφιάδες που το παίζουν αναλυτές του φαινομένου (η υπογράφουσα συμπεριλαμβάνεται).
Η κατηγορία που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στο Facebook είναι οι τύποι «’Ωπα; Ζεις εσύ;» - στην οποία κατηγορία ανήκουμε ανεξαιρέτως όλοι εν δυνάμει.
Πρόκεται για παλιούς γνωστούς, συναδέλφους, συμφοιτητές, συμμαθητές, την Άννα που παίζατε λάστιχο και φώναζε η μάνα σας να πάτε για φαί και μεσημεριανό ύπνο... κατάλαβες. Όλοι αυτοί που κάποτε η μοίρα και οι συνθήκες (και η άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα) σας έριξαν μαζί.
Δεν είναι ότι τα έχετε ξαναπεί από τότε. Ποτέ. Χαθήκατε, παρόλες τις υποσχέσεις ότι θα είστε φίλες για πάντα (το γράφατε και στα λευκώματα η μία της άλλης φρεντ φορ έβερ κι άλλα τέτοια). Εναλλακτικά παρόλες τις μεθυσμένες υποσχέσεις μετά την δέκατη τεκίλα την τελευταία μέρα στο γραφείο.
Όσο η ζωή (και η άτιμη κοινωνία... βλέπε παραπάνω) σας είχε φέρει μαζί λέγατε καμιά κουβέντα, μπορεί να φάγατε και μαζί το μεσημέρι. Συμπαθιόσασταν. Λέγατε καλημέρα με χαμόγελο και ειλικρίνια.
Και μετά... τίποτα.
Γιατί έτσι είναι φίλε μου. Έτσι είναι η ζωή, πώς το λένε, η φυσική εξέλιξη. Πας παρακάτω, γνωρίζεις άλλους ανθρώπους, αλλάζουν οι συνθήκες σου.
Φευ. Τώρα υπάρχει το facebook που είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να βρεθείς με όλους αυτούς τους παλιούς γνωστούς και συμπαθητικούς μεν – τελείως άσχετους με το παρόν σου δε. Σε ψάχνουν. Μανιωδώς. Ή τους ψάχνεις εσύ. Σαν ανίατη ασθένια έχει γίνει το πράγμα. Δεν ξέρεις γιατί πατάς τη ρουφιάνα την «αναζήτηση» αλλά το κάνεις.
Η πρώτη σας συζήτηση είναι πάντα στα πλαίσια του «’Ωπα! Ζεις εσύ;» - «Ζω και βασιλεύω». Κατόπιν αυτού μέσα σε δύο το πολύ τρία μυνήματα έχετε κάνει μια σύντομη ανασκόπηση των ετών που σας χώρισε η μοίρα, οι συνθήκες και τα λοιπά. Κανένας από τους δύο δε σκέφτεται ότι αν θέλατε να κρατήσετε επαφή θα είχατε κρατήσει. Σας έχει πιάσει ο ενθουσιασμός που ξαναβρεθήκατε και τρέχετε με ανοιχτά τα χέρια στην ψηφιακή παραλία του Facebook καθώς ο ήλιος βασιλεύει στο background και η αισθαντική μουσική σπάει κόκαλα.
Και μετά;
Μετά ουσιαστικά ψαχουλεύετε ο ένας τις φωτογραφίες του άλλου. Ούτε όταν είσασταν όντως γνωστοί/ φίλοι τέτοια ενημέρωση. Μέχρι και πότε κατουράνε ξέρεις – πράγματα που μπορεί να μην ξέρεις και για το αίσθημα σου ας πούμε (εκτός κι αν τον / την έχεις στο Facebook).
Δεν αντέχω άλλη γνώση. Περιμένω να με κάνει Add η δασκάλα μου από το νηπιαγωγείο. Μόλις συμβεί και αυτό θα έχω κλείσει ως χρήστης.
Σχόλια