Μόλις προ ολίγου τελείωσα ένα μικρό κείμενο για τις απόπειρες της Microsoft να δείξει ότι είναι ένα από τα cool kids και ότι μπορεί και αυτή να παίξει στο παιχνίδι της τρίτης διάστασης/εικονικής πραγματικότητας όπως παίζει η Facebook με το Oculus, η Sony με το Project Morpheus, η Samsung με το Gear VR, η Google με τα Glass (που λέει ο λόγος), η κοινότητα του OSVR με το Razer και διάφοροι άλλοι που, όπως είδαμε και στην CES, τον τελευταίο καιρό φαίνονται (ή φέρονται) να δοκιμάζουν παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Και τελειώνοντας το συγκεκριμένο κείμενο, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται το ίδιο που αναρωτιέμαι κάθε φορά που προκύπτει το θέμα της εικονικής πραγματικότητας και που αναρωτιούνται διάφοροι δημοσιογράφοι με αφορμή την πρόσφατη επανεμφάνισή του: γιατί;
Η πρώτη φορά που άκουσα το θέμα να τίθεται ρεαλιστικά (εννοώ εκτός ταινιών τύπου «Johnny Mnemonic») ήταν το 1995-1996 όταν το τότε Internet βοούσε με την VRML (Virtual Reality Modeling Language). Κάποιοι υπεραισιόδοξοι φίλοι τότε είχαν ενώσει τις φωνές τους με τους dierati του «Wired» και είχαν υποστηρίξει ότι το μέλλον ανήκει στην εικονική πραγματικότητα –δεν ξέρω πόσο μακριά έβλεπαν το μέλλον όμως 20 χρόνια μετά το πράγμα ακόμα δεν έχει απογειωθεί. Και παρά την υστερία των τελευταίων μηνών, διατηρώ τις αμφιβολίες μου αν θα απογειωθεί και τώρα, παρότι πλέον οι τεχνικές δυσκολίες μοιάζουν να έχουν μετριαστεί σημαντικά σε σχέση με τότε.
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να υποστηρίξω με ατράνταχτα επιχειρήματα γιατί το πιστεύω: οι εναπομείνασες τεχνολογικές αδυναμίες πιθανότατα μπορούν να ξεπεραστούν ακόμα και με τις τρέχουσες δυνατότητες των επεξεργαστών ενώ οι αναμενόμενες αναβαθμίσεις τους τα επόμενα δυο χρόνια σχεδόν το εγγυώνται –παράλληλα, με το τοπίο των ανεξάρτητων ερευνητών να διευρύνεται όλο και περισσότερο μέσω των startups, οι πιθανότητες να εμφανιστεί κάποια ακόμα καλύτερη λύση η οποία θα εξαγοραστεί όπως έγινε με την Oculus θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και σίγουρη. Ειδικά όσο το θέμα συζητιέται και ξανά-συζητιέται από τους μεγάλους της αγοράς.
Η αμφιβολία μου έγκειται περισσότερο στους ανθρώπους, τους χρήστες: πέραν των gamers (και του διόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους της κοινότητάς τους), εξακολουθώ να μη βλέπω όχι ποιος θα αγόραζε μια συσκευή VR αλλά ποιος θα την έκανε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του όπως έγινε π.χ. με τα social networks. Δεν είναι μόνο το άκομψο του πράγματος (ήτοι, ένα interface που θέλει να φοράς ένα κράνος) αλλά και το απομονωτικό του: οι κατευθύνσεις που έχει πάρει η τεχνολογία τα τελευταία χρόνια είναι προς την κατεύθυνση της κατάργησης των εμποδίων μεταξύ ανθρώπων και μηχανών και της ενσωμάτωσης των τελευταίων στην καθημερινή ζωή –αίσθησή μου είναι ότι η κατεύθυνση της VR είναι η αντίθετη, ιδεολογικά και πρακτικά.
Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος: μπορεί όλοι κατά βάθος να θέλουν ένα σύστημα που τους επιτρέπει να μεταφερθούν σε έναν διαφορετικό κόσμο (εδώ που τα λέμε το σουξέ των ποτών και των ναρκωτικών επί δεκάδες αιώνες κάτι τέτοιο μοιάζει να δείχνει) και μπορεί όντως τα επόμενα χρόνια να δούμε θεαματική άνοδο στην αποδοχή των συσκευών αυτών από πλευράς του μεγάλου κοινού, κάτι που αν συμβεί θα ενισχύσει και την προσφορά εκ μέρους των εταιρειών. Αν έπρεπε ωστόσο να βάλω στοίχημα, θα προτιμούσα να ποντάρω σε κάτι σχετικό με τα social media και μια πιθανή ανατροπή σ’ αυτό το κομμάτι της αγοράς: μου φαίνονται πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση –με όλα τα καλά και κακά χαρακτηριστικά της.
Σχόλια