Η ανακοίνωση της Google ότι το νέο Android L θα προσφέρει εξορισμού κρυπτογράφηση ανάλογη με αυτή του iOS 8, εκτός από μια νίκη για την Apple, τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων (ας είμαστε ειλικρινείς: πόσοι πίστευαν ότι στο θέμα της προστασίας του απορρήτου των δεδομένων των χρηστών η Apple θα ήταν αυτή που θα άνοιγε το δρόμο;) προκάλεσε και μια ενδιαφέρουσα αναθέρμανση του γνωστού προβλήματος: πού βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ της επιχειρησιακής ευελιξίας που χρειάζονται τα σώματα ασφαλείας για να κάνουν τη δουλειά τους και των ατομικών ελευθεριών των πολιτών;
Αναλόγως της γενικότερης θέσης καθενός, το σημείο αυτό βεβαίως ποικίλλει και ένα πρόσφατο φιλοξενούμενο άρθρο στην «Washington Post» εικονογραφεί αυτήν την πολυφωνία με τον καλύτερο τρόπο: ο συντάκτης του άρθρου, ο Ρόναλντ Τ. Χόσκο υπήρξε υποδιευθυντής του Τμήματος Εγκληματολογικών Ερευνών του Εφ Μπι Άι και είναι σήμερα πρόεδρος του Ιδρύματος Νομικής Υπεράσπισης των Μελών των Σωμάτων Ασφαλείας. Στο κείμενό του, ο κ. Χόσκο εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για το νέο χαρακτηριστικό του iOS 8 και του Android L χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα μια πραγματική ιστορία από την καριέρα του στο Εφ Μπι Άι –η ιστορία είναι συναρπαστική σαν κινηματογραφική ταινία.
Το επιχείρημα του βετεράνου αστυνομικού είναι ότι συχνά η επιτυχής έκβαση μιας αστυνομικής επιχείρησης εξαρτάται από τον χρόνο και ότι ένα επιπλέον στρώμα ασφάλειας μπορεί να κοστίσει στο θύμα ενός εγκλήματος τη ζωή του –όντας στο χώρο 30 χρόνια, γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα οι εταιρείες υπερτονίζουν τι πραγματικά προσφέρουν και ότι αν η αστυνομία ή οι μυστικές υπηρεσίες θελήσουν να αποκτήσουν πρόσβαση στα δεδομένα ενός χρήστη έχουν ένα τεράστιο οπλοστάσιο που τους επιτρέπει να το κάνουν, όμως τονίζει ότι υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο από όσο έχουν στη διάθεσή τους. Και επέλεξε μια μεγάλη εφημερίδα για να θυμίσει στους χρήστες και αυτή την πλευρά του ζητήματος.
Δυστυχώς το τάιμινγκ του δεν είναι καλό: στον απόηχο της υπόθεσης Σνόουντεν και διαφόρων μικρότερου μεγέθους παραβιάσεων του ιδιωτικού απορρήτου (για να μη συζητήσουμε για περιστατικά όπως αυτά στο Φέργκιουσον του Μισούρι όπου η αστυνομία βρέθηκε έκθετη), οι χρήστες έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι σε ό,τι σχετίζεται με τα προσωπικά τους δεδομένα –η ολοένα και αυξανόμενη ταύτιση της ψηφιακής μας υπόστασης με την πραγματική (και δεν εννοώ μόνο τη συμμετοχή στα κοινωνικά δίκτυα) θα οδηγούσε αναπόφευκτα σ’ αυτό. Καθώς οι πιθανότητες καθενός από εμάς να βρεθεί θύμα μιας ακραίας εγκληματικής ενέργειας είναι ακόμα μικρότερες (ευτυχώς) από το να παραβιαστεί το ιδιωτικό του απόρρητο, όσο και αν άνθρωποι σαν τον κ. Χόσκο έχουν δίκιο (και από τη μεριά τους, αναμφίβολα έχουν), η ζυγαριά θα τείνει προς το τελευταίο. Και οι εταιρείες θα κάνουν ό,τι μπορούν για να καλύψουν την ανάγκη αυτή.
Σχόλια