Άσχετα από τη θέση που παίρνει κανείς απέναντι στην Apple, οφείλει να παραδεχτεί ότι η εβδομάδα που ακολούθησε την ανακοίνωση των τελευταίων μοντέλων της αποδείχθηκε πιο ενδιαφέρουσα από την ίδια την ανακοίνωση: η αναμενόμενη ειδησεογραφία (τι έχουν τα νέα μοντέλα, σε ποιους απευθύνονται, γιατί θα το αγοράσω, γιατί δε θα το αγοράσω, πόσο θα πουλήσει κ.λπ., κ.λπ.) σχεδόν επισκιάστηκε από το θέμα του άλμπουμ δώρου των U2 και της αντίδρασης της κοινότητας του Internet. Η δε αντίδραση της εταιρείας στην κατακραυγή έφερε (ξανά) στην επιφάνεια δύο θέματα που είχαμε σχολιάσει προ ημερών: την αλλαγή των καιρών και το επίπεδο των χρηστών –και όχι μόνο της Apple.
Για όσους δεν το πρόσεξαν, η απόφαση του Κουπερτίνο να χαρίσει (δυνητικά έστω) σε 500 εκατομμύρια κατόχους iPhone το άλμπουμ «Songs of Innocence» του μεγάλου ιρλανδικού συγκροτήματος προκάλεσε μια μάλλον απροσδόκητη αρνητική αντίδραση καθώς χιλιάδες χρήστες (και σημειωτέον, εδώ μιλάμε για ανθρώπους που είναι ήδη πελάτες της Apple και όχι επικριτές της –αν και οι τελευταίοι έσπευσαν να μπουν στο χορό καγχάζοντας χαιρέκακα) θεώρησαν την κίνηση παραβίαση του ιδιωτικού τους απορρήτου. Η αντίδραση πήρε αρκετές διαστάσεις ώστε η εταιρεία να φτάσει σε σημείο να δημιουργήσει μια ειδική εφαρμογή αφαίρεσης του άλμπουμ από τις μουσικές βιβλιοθήκες όσων δεν το ήθελαν –αναμενόμενο αφού οι φωνές των χρηστών πολλαπλασιάστηκαν και από τα (μονίμως πρόθυμα) ΜΜΕ.
Τι δηλοί ο μύθος; Πρώτον ότι οι εποχές που μια εταιρεία κέρδιζε τις εντυπώσεις όλων με ένα (έστω και πολύ ακριβό: τα περισσότερα ΜΜΕ σχολίασαν ότι προκειμένου να διανείμει δωρεάν το «Songs of Innocence» η Apple προπλήρωσε 100 εκατομμύρια δολάρια σε δικαιώματα) δωράκι μάλλον έχουν παρέλθει: στη μετά-Σνόουντεν εποχή, η ανησυχία σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα και τα ψηφιακά δικαιώματα μπορεί να υπερβεί τη χαρά της εξοικονόμησης μερικών δολαρίων –ειδικά αν πρόκειται για ανθρώπους για τους οποίους «money is no object». Αν μια εταιρεία θέλει να κάνει καλή εντύπωση μάλλον θα πρέπει να κάνει ορισμένες πιο έξυπνες κινήσεις από αυτές που θα έκανε προ δεκαετίας.
Δεύτερον: ότι οι καταναλωτές είναι όντως πολύ συχνά πολύ χαμηλού επιπέδου χρήστες τεχνολογίας και το γεγονός αυτό θα πρέπει να συνυπολογιστεί όταν αποφασίζει κανείς να τους απευθυνθεί. Δε χρησιμοποιώ iPhone αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι χρειαζόταν να δημιουργήσει η Apple ειδική εφαρμογή για να διαγράψει κάποιος χρήστης ένα άλμπουμ από τη βιβλιοθήκη του στο iTunes –η πράξη, πέραν από κίνηση PR που δείχνει ότι η εταιρεία «ενδιαφέρεται», μαρτυρά ότι θα πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός, ειδικά όταν απευθύνεται σε τόσο μεγάλες μάζες καταναλωτών. (Και εδώ, ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους συγκαταλέγονται στην κατηγορία «money is no object» δε σημαίνει τίποτα).
Παρεμπιπτόντως δεν πιστεύω ότι τα παραπάνω θα παίξουν ιδιαίτερο ρόλο στην πορεία των προϊόντων στην αγορά –όπως έγραφα και σε προηγούμενα άρθρα, τα προϊόντα θα έχουν την πορεία που αναμένει κανείς όταν η σχέση μεταξύ καταναλωτή και εταιρείας είναι αυτή που είναι στην περίπτωση της Apple. Όμως πιστεύω ότι δε θα πρέπει να θεωρηθούν και εντελώς αδιάφορα: μερικές φορές ακόμα και ένας αθώος βήχας μπορεί να είναι σύμπτωμα για πολύ βαριές ασθένειες και για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος ίσως αποδειχθεί ότι είναι. Και αν όντως είναι, ο ασθενής δε θα είναι οι καταναλωτές.
Σχόλια