Disclaimer: Ακολουθεί παραλήρημα της ποικιλίας "ήμουνα νιος και γέρασα" - όσοι τα έχουν βαρεθεί μπορούν να διαβάσουν το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη για τους Κινέζους και τον Πειραιά.
Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα κάτι παρόμοιο αλλά υποπτεύομαι ότι πρέπει να ήταν το 1996-1997, όταν ο Γκάρι Κασπάροφ "μονομάχησε" με τον υπολογιστή Deep Blue της ΙΒΜ: ο κόσμος είχε γεμίσει από αναφορές σχετικά με την "αναμέτρηση μεταξύ ανθρώπου και μηχανής" και σχετικά με το σκοτεινό μέλλον που προοιώνιζε η (αρχικά ενδεχόμενη και στη συνέχεια πραγματική) ήττα του πρώτου από τη δεύτερη. Οι οποίες βεβαίως, αν και εξόχως αστείες και αστοιχείωτες, ήταν απολύτως αποδεκτές αφού έτσι ακριβώς πλασαρίστηκε από τη Μεγάλη Μπλε Κυρία -και, υποπτεύομαι, από την ομάδα προώθησης του μεγάλου μετρ του σκακιού.
Μου φαίνεται ωστόσο κάπως θλιβερό σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε, να βλέπουμε και να διαβάζουμε σχεδόν ακριβώς τα ίδια πράγματα με αφορμή μια ακόμα αναμέτρηση, αυτή του κορυφαίου γερμανού παίκτη του πινγκ-πονγκ Τίμο Μπολ εναντίον του ρομπότ "Agilus" της γερμανικής εταιρείας KUKA Robotics και την "επικράτηση" του πρώτου. Και είναι θλιβερό επειδή η συγκεκριμένη αναμέτρηση δεν ήταν καν πραγματική όπως αυτή του ρώσου σκακιστή με τον υπολογιστή της IBM: επρόκειτο για ένα καθαρό διαφημιστικό τρικ της εταιρείας για να γιορτάσει το άνοιγμα του πρώτου της εργοστασίου στη Σαγκάη.
Η παραπάνω πληροφορία δεν αποτελεί καρπό του δημοσιογραφικού δαιμονίου του γράφοντος: η KUKA Robotics έχει στήσει ολόκληρο site για την ενέργεια με ειδικό domain, μάλιστα, ενώ ακόμα και το κείμενο που διαφημίζει το βίντεο στο YouTube λέει ξεκάθαρα περί τίνος πρόκειται -υπάρχει μάλιστα ακόμα και ξεχωριστό βίντεο "Making of" και το γεγονός ότι το τελευταίο έχει μόνο 168.000 θεάσεις έναντι των 3,6 εκατομμυρίων του κανονικού ίσως εξηγεί γιατί κάποιοι συνάδελφοι θεώρησαν την "είδηση" πραγματική.
Προφανώς καταλαβαίνω την ανησυχία που προκαλεί η ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση των μηχανών ειδικά στο χώρο εργασίας: το πρόσφατο κείμενό μας για τις δηλώσεις του Μπιλ Γκέιτς σχετικά με τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν στα επόμενα 20 χρόνια ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο, γεγονός που πιστοποιεί ότι το θέμα μας απασχολεί όλους. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να διαχωρίσουμε την πραγματικότητα από τη φαντασία, όχι μόνο επειδή η προβολή της φαντασίας σαν πραγματικότητα δε βοηθάει αλλά επειδή η φαντασία είναι... πώς το λένε... Α, ναι: ψέματα!
Σχόλια