Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο έχει κινηθεί ως τώρα η (ακόμα) νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ με έχει κάνει να αμφιβάλω για την ορθότητά της, όμως δεν αισθάνομαι έτοιμος να την αναθεωρήσω ακόμα: οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων (και δη των ΗΠΑ) έχουν πρόσβαση σε πολύ περισσότερη και καλύτερη πληροφόρηση από ό,τι έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, συνεπώς ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ο καλύτερος δυνατός.
Λέγοντας “ο καλύτερος δυνατός” εννοώ πάντα εντός του πλαισίου της πραγματικότητας: με την καθαρή ματιά που μας δίνει η εκ των υστέρων θεώρηση, συχνά μπορούμε να δούμε ότι υπήρχαν και καλύτεροι τρόποι όμως αυτό μόνο επειδή δεν πιεζόμαστε από τις συνθήκες που ίσχυαν για όσους πήραν την απόφαση τη στιγμή που την πήραν. Όλα τα μεταγενέστερα “αν” είναι ακριβώς αυτό: μεταγενέστερα.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, με προβληματίζει η ανάλυση του βετεράνου προγραμματιστή της Google, Μάικ Χερν που κυκλοφόρησε μέσω του “Medium” και που έχει τον τίτλο “Ο κυβερνοπόλεμος που δεν είναι”. Η θέση του κ. Χερν, διατυπωμένη στον απόηχο της μεγάλων διαστάσεων επίθεσης με το ransomware “WannaCry” είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί το φαινόμενο που ονομάζουν “κυβερνοπόλεμο” και γι αυτό δεν έχουν καμία ελπίδα να τον κερδίσουν.
Το βασικό επιχείρημα του συγγραφέα του κειμένου είναι ότι αντίθετα με τον κανονικό πόλεμο, τα όπλα που χρησιμοποιούνται στον κυβερνοπόλεμο είναι κοινά σε όλους, τόσο από πλευράς δυνατοτήτων όσο και από πλευράς αδυναμιών. Και αν κάποια πλευρά έχει έστω και ένα ελάχιστο πλεονέκτημα, προκειμένου να παραμείνει πλεονέκτημα θα πρέπει να το διατηρήσει όσο πιο κρυφό γίνεται, κάτι που σκοντάφτει στην νοοτροπία των διαρκών ενημερώσεων των μυστικών υπηρεσιών προς τους ανωτέρους τους. Αν αυτό δε γίνει, ο εχθρός πολύ σύντομα θα έχει κι αυτός το ίδιο πλεονέκτημα και η κατάσταση επιστρέφει στην απόλυτη ισορροπία.
Αν και σε πρώτη φάση, η άποψη αυτή έχει μια βάση, η κοινότητα συλλογής και επεξεργασίας πληροφοριών (αυτή που συνήθως αποκαλείται με την πιο συναρπαστική ονομασία “κοινότητα των κατασκόπων”) έχει αποδείξει ότι διαθέτει την ευελιξία να διαχειριστεί πολύ ευαίσθητα δεδομένα: σε τελική ανάλυση, τα δεδομένα αυτά είναι το βασικό αγαθό μεταξύ των ανθρώπων αυτών. Μπορεί μεν τα εργαλεία (και τα επιθετικά και τα αμυντικά) να είναι λίγο-πολύ κοινά, όμως η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για την αξιοποίησή τους και η αξιολόγηση σχετικά με το ποιος γνωρίζει και τι γνωρίζει, επαφίενται στην εμπειρία ανθρώπων που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή αποκτώντας γνώση και εμπειρία ακριβώς γι αυτό το θέμα. Αν δε, τα δεδομένα αλλάζουν, αυτή ακριβώς η γνώση και η εμπειρία τους, τους χαρίζει την ευελιξία που απαιτείται για να αλλάξουν κι αυτή. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω...
Σχόλια