Όντας ο… in house Ιαπωνολόγος του «Deasy» αισθάνομαι την ανάγκη να εκφέρω μια γνώμη για το θέμα της επιστροφής των αναδιπλούμενων κινητών (flip-phones) στη χώρα που με φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια –αναφέρομαι στο πολύ καλό σχετικό χθεσινό κείμενο με τίτλο «Πέφτουν οι πωλήσεις των smartphones στην Ιαπωνία». Στο μέτρο λοιπόν που μπορώ να έχω άποψη –και αναφέρομαι τόσο σ’ αυτά που διαβάζω στα τοπικά ΜΜΕ, στην κινητικότητα στα καταστήματα των εταιρειών κινητής όσο και στην εμπειρική γνώση που προκύπτει από την παρατήρηση γύρω μου- θα έλεγα ότι, τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια, η πορεία των smartphones έχει όντως παγώσει.
Σίγουρα το φαινόμενο είναι και οικονομικό –όπως πολύ σωστά επισημαίνει το άρθρο των εν Ελλάδι συναδέλφων. Όμως πιστεύω ότι ο λόγος δεν είναι μόνο αυτός: οι Ιάπωνες είναι αρκούντως καταναλωτικοί και αν θέλουν να αγοράσουν κάτι θα το κάνουν, απλώς με λίγο περισσότερη σκέψη από ό,τι θα το έκαναν π.χ. οι Έλληνες ομόλογοί τους. Ρίχνοντας μια ματιά στα στοιχεία της IDC για την ιαπωνική αγορά συσκευών mobile (η οποία περιλαμβάνει όλες τις συσκευές) μπορεί να δει κανείς ότι οι ταμπλέτες παραμένουν σε ανοδική πορεία και αναμένεται να ξεπεράσουν τα 10 εκατομμύρια κομμάτια ως το 2017.
Αυτό συμπίπτει με τις προσωπικές μου προβλέψεις/εκτιμήσεις: οι Ιάπωνες δεν κινούνται αυτή τη φορά από το «σύνδρομο των νησιών Γκαλαπάγκος», δηλαδή από απομονωτισμό όσο από μια διάθεση να διαχωρίσουν τις ανάγκες τους σε ξεχωριστές συσκευές: αγοράζουν δηλαδή μια συσκευή που να καλύπτει τις βασικές επικοινωνιακές τους ανάγκες (και για αυτή τη δουλειά τα αναδιπλούμενα τηλέφωνα επαρκούν και με το παραπάνω) και μια άλλη για όλες τις υπόλοιπες (δηλαδή μια ταμπλέτα). Το θέαμα στο τρένο ενός ανθρώπου που διαβάζει ή μπαίνει στο Internet μέσω ενός iPad ενώ παράλληλα έχει στα γόνατά του ανοιχτό το flip-phone του είναι αρκετά συνηθισμένο ώστε να περνάει απαρατήρητο.
Μια τέτοια συμπεριφορά άλλωστε, ταιριάζει περισσότερο και με το ευρύτερο προφίλ των Ιαπώνων: τους αρέσουν οι διάφορες συσκευές –και όχι μόνο οι ηλεκτρονικές- και εξοικειώνονται πολύ γρήγορα με τη χρήση τους. Στο μέτρο δε που οι εταιρείες κινητής έχουν πιάσει το μήνυμα και παρουσιάζουν διαρκώς διπλά πακέτα (τηλεφώνων και ταμπλετών) και συχνά με πολύ οικονομικά προγράμματα σύνδεσης στο Δίκτυο εκτός WiFi (το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ιαπωνία –και αυτό οφείλεται στο «σύνδρομο Γκαλαπάγκος»!) είναι αναμενόμενο κάποιος να αποφασίσει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση παρά προς την κατεύθυνση της μιας συσκευής.
Για να εξηγηθώ: δεν πιστεύω ότι τα παραπάνω είναι γραμμένα σε πέτρα, έτσι; Οι καταναλωτικές συμπεριφορές αλλάζουν και η ιαπωνική κοινωνία είναι διαβόητη για την ταχύτητα με την οποία αποδέχεται νέες μόδες και εγκαταλείπει τις παλιές –μια καλή καμπάνια της Apple σχεδιασμένη αποκλειστικά για την ιαπωνική αγορά και απλωμένη ισορροπημένα σε χρόνο και σε διάφορα Μέσα μπορεί να ανατρέψει τα παραπάνω αν όχι σε μια νύχτα, τουλάχιστον σε ένα εξάμηνο. Όσο πάντως δε γίνεται κάτι τέτοιο, αν ήταν να στοιχηματίσω σε κάτι, αυτό θα ήταν περισσότερο οι ταμπλέτες παρά τα smartphones: νομίζω ότι είναι μια συσκευή κομμένη και ραμμένη για τα μέτρα των Ιαπώνων και για το πώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και τον κόσμο…
Σχόλια