Δεν ξέρω αν γίνομαι υπερβολικός όμως το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο παίζει στα περισσότερα αμερικανικά ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες μου φαίνεται άλλη μια περίπτωση από αυτές που δείχνουν ότι η διεύρυνση της χρήσης της τεχνολογίας οδηγεί ορισμένους ανθρώπους σε απύθμενα βάθη ανοησίας. Αναφέρομαι στην περιβόητη (και από εμάς εδώ στο Deasy: αναφερθήκαμε σ’ αυτή και πέρσι και πρόσφατα ειδικά για τα κινητά) άρση της απαγόρευσης της χρήσης κινητών σε όλη τη διάρκεια των πτήσεων –το τελευταίο «οχυρό» ήταν οι φάσεις της απογείωσης και της προσγείωσης όμως κατά την Ομοσπονδιακή Διοίκηση Αεροπλοΐας των ΗΠΑ, οι επιβάτες πλέον μπορούν να έχουν τις συσκευές τους ανοιχτές και τότε.
Ο λόγος που το θέμα ήρθε ξανά στην επιφάνεια είναι η προσφυγή στο Εφετείο της αμερικανικής πρωτεύουσας του μεγαλύτερου σωματείου αεροσυνοδών (στις ΗΠΑ και στον κόσμο), της «Association of Flight Attendants» με αντικείμενο την… άρση της άρσης –μ’ άλλα λόγια, οι αεροσυνοδοί ζητούν να επανέλθει η απαγόρευση των συσκευών. Οι λόγοι; Ότι οι εξαιτίας τους οι επιβάτες δεν δίνουν προσοχή στις ανακοινώσεις για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης που γίνονται λίγο πριν την απογείωση και ότι σε περίπτωση αναταράξεων, μια συσκευή που θα ξεφύγει από τα χέρια ενός επιβάτη μπορεί να χτυπήσει κάποιον άλλον –ή τον ίδιον.
Μιλώντας από τη θέση κάποιου που ακόμα φοβάται τις πτήσεις, κάθε δυνατός περισπασμός από το περιβάλλον είναι ευπρόσδεκτος –μ’ άλλα λόγια, δε θα έλεγα ότι διαφωνώ με την απόφαση να επιτρέπονται οι συσκευές μέσα στο αεροπλάνο. Ταυτόχρονα, μου φαίνεται απολύτως βλακώδες να γίνεται θέμα για το πρώτο και το τελευταίο μισάωρο του ταξιδιού: πόσοι έχουν να κάνουν κάτι τόσο σημαντικό (και τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό) ώστε η ταμπλέτα ή το κινητό τους να πρέπει να είναι ανοιχτό σ’ εκείνη ακριβώς τη φάση και όχι τριάντα λεπτά αργότερα; Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι σύνδεση στο Internet δεν υπάρχει, ακόμα και η ανάγκη για κάποια ζωντανή ενημέρωση θα πρέπει να περιμένει μέχρι το σκάφος να ενεργοποιήσει το Wi-Fi του –αν έχει.
Προσωπικά βρίσκω τις αιτιολογήσεις των αεροσυνοδών εξίσου ανόητες: όσοι αγνοούν τις οδηγίες ασφαλείας το κάνουν ακόμα και χωρίς κινητά (οι εφημερίδες και τα περιοδικά είναι εξίσου αποτελεσματικά γι αυτή τη δουλειά) ενώ το επιχείρημα των ιπτάμενων αντικειμένων θα μπορούσε να επεκταθεί και σε ένα βιβλίο ή σε ένα πιρούνι (υποπτεύομαι μάλιστα ότι πολύ περισσότερος κόσμος τραυματίζεται κάθε χρόνο από πιρούνια παρά από κινητά –εντός ή εκτός αεροπλάνων). Όμως από την άλλη σέβομαι την ανάγκη τους να θέλουν να ελέγξουν το περιβάλλον εργασίας τους, ειδικά από τη στιγμή που το περιβάλλον αυτό εμπεριέχει –ακόμα- ένα ποσοστό κινδύνου.
Αν ωστόσο πρέπει να επιλέξω ποια από τις δύο θέσεις μου φαίνεται πιο εξωφρενική, θα επέλεγα χωρίς πρόβλημα την πρώτη: την απαίτηση δηλαδή του κόσμου να έχει τις συσκευές του ανοιχτές πάντα και παντού. Προφανώς όχι επειδή είμαι κατά της τεχνολογίας (το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο Deasy και όχι στον «Λουδίτη της Κυριακής») αλλά επειδή στα αυτιά μου ακούγεται σαν άλλη μια περίπτωση απώλειας μέτρου. Και όπως μάλλον έχει γίνει σαφές, αυτό είναι κάτι που το θεωρώ επιζήμιο είτε αναφερόμαστε στην τεχνολογία, είτε σε οτιδήποτε άλλο.
Σχόλια