Ο Τομ Χανκς είναι 58 χρονών. Δεν είναι αρκετά μεγάλος ώστε να είναι πατέρας μου αλλά θα μπορούσε να είναι ένας μεγαλύτερος αδελφός ή ξάδελφος –μ’ άλλα λόγια ανήκουμε στην ίδια γενιά και, άρα, μεγαλώσαμε με περίπου τις ίδιες προσλαμβάνουσες από πλευράς διαθεσιμότητας τεχνολογίας (για την ακρίβεια, με δεδομένο ότι ο κ. Χανκς μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, μάλλον θα ήταν ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι η έκθεσή του στην τεχνολογία ήταν μάλλον μεγαλύτερη από αυτή κάποιου που μεγάλωσε στην Κυψέλη). Όταν λοιπόν τον ακούω να επιδίδεται σε ένα παραλήρημα υπέρ των γραφομηχανών όπως αυτό που δημοσιεύτηκε πέρσι τέτοιον καιρό στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», τείνω να πιστέψω ότι η αγάπη του για τις γραφομηχανές είναι μάλλον επίκτητη και όχι προϊόν νοσταλγίας.
Ή, κρίνοντας εκ των υστέρων, ενδεχομένως πάσα για κάτι που θα εμφανιζόταν ένα χρόνο μετά, δηλαδή την προηγούμενη εβδομάδα: ένα app για το iPad το οποίο «μετατρέπει» την ταμπλέτα σε γραφομηχανή. Όσοι ενδιαφέρονται, θα το βρουν στο App Store με την ονομασία Hanx Writer υπογεγραμμένο από την Hitcents και ήδη σε μια από τις κορυφαίες θέσεις δημοτικότητας∙ πείτε με «κυνικό» όμως έχω την πεποίθηση ότι αν η εφαρμογή δε συνυπογραφόταν από τον δημοφιλή ηθοποιό και δεν τύχαινε της προώθησης της οποίας έτυχε ακριβώς λόγω της υπογραφής του, η δημοτικότητά της θα ήταν πολύ χαμηλότερη.
Δε θέλω να γίνω άδικος: πιθανότατα ο Τομ Χανκς δεν έχει ανάγκη τα (όποια) χρήματα θα φέρει η εφαρμογή (το βασικό πακέτο της οποίας, σημειωτέον, είναι δωρεάν) και είμαι σίγουρος ότι τα συναισθήματά του για τις γραφομηχανές είναι αληθινά και ότι δουλεύοντας με τους ανθρώπους της Hitcents θέλησε πραγματικά να συνδυάσει τα καλύτερα στοιχεία από τον κόσμο του παρελθόντος και του παρόντος. Όμως το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι τέτοιο γιατί κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να υπάρξει: η γραφομηχανή ήταν ένα προϊόν μιας συγκεκριμένης εποχής και τα μειονεκτήματά της ήταν αρκετά ώστε να πάρει το δρόμο της για τα παλαιοπωλεία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Όπως πιθανότατα και ο κ. Χανκς, έτσι κι εγώ πρόλαβα τις τελευταίες της ημέρες στα εργασιακά περιβάλλοντα και ομολογώ ότι πέραν του κινηματογραφικού του πράγματος ήταν από τα πιο άβολες συσκευές που έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσω.
Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο ηθοποιός, αν θέλεις να κάνεις πραγματική δουλειά, δεν τίθεται καμία σύγκριση μεταξύ της καλύτερης γραφομηχανής και ακόμα και του χειρότερου υπολογιστή. Αυτό που προσφέρουν οι γραφομηχανές (και οι μοτοσικλέτες χωρίς μίζα, τα πικάπ βινυλίου ή κάθε συσκευή λιγότερο αυτοματοποιημένη από τους υπολογιστές) είναι η προσπάθεια για διατήρηση της επαφής με ένα παρελθόν που συχνά δεν είναι καν δικό μας –με μια εποχή που «τα πράγματα ήταν καλύτερα». Και παρότι τα συναισθήματα είναι κατανοητά, αν αναλογιστούμε ότι ουσιαστικά μιλάμε για μια συσκευή που με το ζόρι έκλεισε μισό αιώνα πραγματικής ζωής, ίσως αξίζει να αναρωτηθούμε και αν πρέπει τελικά να είμαστε τόσο πολύ έρμαιά τους. Ή αλλιώς, αν αξίζει τόση δημοσιότητα μια εικόνα 3D, μια γραμματοσειρά και μερικοί σαμπλαρισμένοι ήχοι που, σε πείσμα του εξαιρετικού κειμένου του Τομ Χανκς, θα γίνουν ενοχλητικοί μετά από μισή ώρα «χρήσης» (*).
(*) Όσοι έχουν προσπαθήσει να γράψουν κάτι παραπάνω από μια URL στο iPad, καταλαβαίνουν γιατί βάζω το «χρήσης» σε εισαγωγικά.
Σχόλια