Ώρες-ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι αν η ανεπάρκεια βρίσκεται στη συλλογική μνήμη των δεκτών ή των πομπών –πιθανότατα βρίσκεται και στα δύο, όμως καλύπτεται και από το πραγματικό πρόβλημα της ανανέωσης του κοινού και, άρα, από την ανάγκη ορισμένα πράγματα να λέγονται και να ξαναλέγονται. Θα προτιμούσα ωστόσο να λέγονται με λίγο πιο πρωτότυπο τρόπο, αν μη τι άλλο για να μη βαριόμαστε όσοι τα έχουμε ξαναδιαβάσει και ξαναδιαβάσει και ξαναδιαβάσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα χτεσινό δημοσίευμα του «Guardian» –δεν είναι αποκλειστικότητα της βρετανικής εφημερίδας: αν κάνει κανείς μια αναζήτηση για «Eugene Goostman» θα βρει αμέτρητες απαντήσεις συν ένα σχετικό λήμμα στη Wikipedia -σχετικά με ένα chatterbot το οποίο κατάφερε να περάσει τη δοκιμασία Τούρινγκ, να πείσει δηλαδή μια επιτροπή ανθρώπων ότι δεν είναι μηχανή αλλά άνθρωπος.
Το πρόβλημα δεν είναι η είδηση –είναι η σημασιοδότησή της από τους δημοσιογράφους η οποία για κάποιον λόγο μοιάζει να καταλήγει αναπόφευκτα σε μια συζήτηση για το μέλλον της ανθρωπότητας τώρα που οι μηχανές κατάφεραν να σκέφτονται. Παρότι ο «Guardian» το αντιμετώπισε πιο ψύχραιμα (εξ ου και η επιλογή του συγκεκριμένου λινκ παραπάνω), κάποιοι άλλοι υπήρξαν πιο κινδυνολόγοι ενώ κανείς δεν απέφυγε να αναφερθεί έμμεσα ή άμεσα στη δοκιμασία Τούρινγκ σαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό και σαν, περίπου, το απόλυτο όριο μεταξύ ανθρώπων και μηχανών. Και πάλι προς τιμήν του, ο «Guardian» δημοσίευσε σχεδόν ταυτόχρονα ένα ακόμα άρθρο στο οποίο δίνει λίγα περισσότερα στοιχεία για τη δοκιμασία και τη σημασία της -αν και κάνοντας κάτι τέτοιο τροφοδοτεί έμμεσα τη συζήτηση. Στο σημείο αυτό θα κόλλαγε πολύ η αγγλική έκφραση «damned if you do, damned if you don’t».
Θα ήταν πραγματικά πολύ παρήγορο αν ο κόσμος συνειδητοποιούσε ότι η δοκιμασία Τούρινγκ δεν είναι η αρχή και το τέλος της τεχνητής νοημοσύνης –πιθανότατα είναι απλώς η αρχή. Παρότι τρέφω βαθύτατο σεβασμό στον Άλαν Τούρινγκ, από την εποχή του έχουν περάσει 60 χρόνια (μάλιστα η «νίκη» του «Eugene Goostman» έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης στη Βρετανία για αυτήν ακριβώς την επέτειο) και έκτοτε οι απαιτήσεις μας από τις μηχανές (σκληρές και μαλακές) έχουν ανέβει κατακόρυφα. Επίσης, καλό είναι κάπου στη συζήτηση να υπάρχει και μια αναφορά στο ότι ο θρυλικός κρυπτογράφος δεν είχε εισηγηθεί μια συγκεκριμένη δοκιμασία ούτως ή άλλως: η πρότασή του στο «Computing Machinery and Intelligence» θέτει ορισμένες θεωρητικές παραμέτρους τις οποίες κάθε σχεδιαστής τεχνητής νοημοσύνης (ή δοκιμασίας) μπορεί να ερμηνεύσει κατά το δοκούν.
Μ’ άλλα λόγια, ένα (1) πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης κατάφερε να περάσει μια (1) δοκιμασία (για την ακρίβεια ο «Eugene Goostman» έχει περάσει περισσότερες από μια αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που θέλω να πω). Η νοημοσύνη των ανθρώπων δοκιμάζεται καθημερινά σε άπειρες και συνήθως πολύ πιο περίπλοκες συνθήκες. Μέχρι να φτάσουμε σε σημείο όλες οι μηχανές να μπορούν να δοκιμαστούν με επιτυχία στην πλειονότητα των συνθηκών αυτών στην πραγματικότητα δε μιλάμε παρά για παιχνίδια. Ενδιαφέροντα και συχνά διασκεδαστικά παιχνίδια, αλλά παιχνίδια.
Σχόλια