Και καθώς πλησιάζουμε στις διπλές εκλογές το "πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει κατακόρυφα" οι συζητήσεις γίνονται ολοένα και πιο θερμές και οι κακές συνήθειες επιστρέφουν. Οι υπερασπιστές των βασικών πολιιτικών δυνάμεων έχουν πάρει θέσεις στα ορύγματα του twitter και του Facebook και εξαπολύουν ομαδικά (και οπαδικά) πυρά εναντίον των αντιπάλων τους προσβλέποντας στην ψηφιακή τους εξόντωση και διαβλέποντας την επικράτηση στη διπλή κάλπη, κυρίως στην ευρωπαϊκή της 25ης Μαϊου. Είτε πρόκειται για έμμισθα trolls είτε για ενθουσιώδεις οπαδούς και στελέχη το βέβαιο είναι πως ο λόγος σήματος προς θόρυβο τείνει προς το μηδέν, όπως δηλαδή συνέβαινε επί δεκαετίες στα καφενεία των ελληνικών πόλεων και χωριών. Η τεχνολογία δεν αλλάζει συμπεριφορές, μάλλον τις ενισχύει τελικά.
Ο online διάλογος βρίθει από χαρακτηρισμούς όπως "ανώνυμοι κουκουλοφόροι" (αυτό το σουραύλι-σπατάλη για τα δεδομένα του twitter των 140 χαρακτήρων χρησιμοποιείται κυρίως από τους διαμένοντες στο αμπρί της Ν.Δ.) "φιλελέ" (κυρίως στο αμπρί του ΣΥΡΙΖΑ), "τρολάκι" (ένθεν κακείθεν) κσι "φασίστας" (επίσης χαρακτηρισμός που πλέον έχει χαρακτήρα πασπαρτού ή wildcard επί το υπολογιστικότερον) και κάμποσες ακόμα...
Η χρήση του τελευταίου οδηγεί κατ'ευθείαν στον νόμο του Godwin, που διατυπώθηκε πριν το 1990 και αν εξαιρέσω ίσως την ανάγκη για ένα φρεσκάρισμα εξακολουθεί να έχει απόλυτη εφαρμογή. Ο νόμος ορίζει το εξής:
Οσο εξελίσσεται μια online συζήτηση η πιθανότητα να γίνει αναφορά στους Ναζί προσεγγίζει το 1.
Αναλυτικά με ωραιότατη τεκμηρίωση για τις πηγές θα βρεις στην Wikipedia.
Αν και ο νόμος του Godwin αποτελούσε μια απλή παρατήρηση πολύ γρήγορα έφτασε να σημαίνει πως:
Οποιος στη διάρκεια μιας online συζήτησης αναφερθεί στους Ναζί έχει χάσει την αντιπαράθεση.
Εναλλακτικά:
Εάν στη διάρκεια μιας online συζήτησης γίνει αναφορά στους Ναζί δεν υπάρχει τίποτε άλλο χρήσιμο να ειπωθεί.
Νομίζω πως ειδικά το τελευταίο ισχύει απόλυτα και εντελώς εμπειρικά μπορώ να πω πως το περί Ναζί μήνυμα στη διάρκεια μιας συζήτησης είναι εκείνο που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει τη συγκεκριμένη συζήτηση σε άσχετα ζητήματα με το αρχικό θέμα.
Πρόσεξε ένα απολύτως υποθετικό παράδειγμα προσαρμοσμένο στη σύγχρονη ελληνική φρασεολογία:
- Ο Υ θα είναι καλός δήμαρχος
- Σιγά! Ο Ζ θα είναι...
- Αντε ρε ΦΦΑΚ (φιλελέ/φασίστα/ανώνυμε κουκουλοφόρε, διαλέγουμε και παίρνουμε)
- Ου ρε ΦΦΑΚ (διαλέγουμε και παίρνουμε προφανώς κάτι που δεν έχει ειπωθεί από τον προηγούμενο)
- Εγώ είμαι ρε ΦΦΑΚ;
- Ναι ρε που χαιρόσουν/λυπόσουν με το μνημόνιο
Και εδώ η συζήτηση πάει στο μνημόνιο Ι και στο μνημόνιο ΙΙ, προχωράει στον Σημίτη, φτάνει στη χούντα (άλλη φαγωμένη από την πολύ χρήση λέξη αυτή) και μετά από 45 μηνύματα η συζήτηση/τσακωμός μπορεί να έχει φτάσει και στα τρένα του Τρικούπη, μέχρι κάποιος να πετάξει ως δόλωμα κάτι για σουβλάκια και ίσως εκεί το πλοίο-κουβέντα να στρίψει την πλώρη του προς τον ημιτελικό του Κυπέλλου, δεν έχει σημασία ποιανού Κυπέλλου.
Οπότε ο νόμος του Godwin χρειάζεται ένα φρεσκάρισμα:
Σε μια online συζήτηση μεταξύ Ελλήνων η πιθανότητα χρήσης χαρακτηρισμών της κατηγορίας ΦΦΑΚ τείνει προς το 1 [είναι απολύτως βέβαιη δηλαδή] εκτός και αν η συζήτηση σχετίζεται με το μπούστο σε avatar χρήστη του twitter οπότε η πιθανότητα χρήσης χαρακτηρισμού αναφορικά με στερεοτυπικές ή σεξουαλικές συμπεριφορές ισούται με 1.
Είναι φορές που νοσταλγώ το Usenet...
Σχόλια