Μην όντας μέσα στο target group της Vtech από το Χονγκ Κονγκ, υποθέτω ότι δικαιούμαι να μην έχω καν ακουστά την εταιρεία: αν και υπάρχει από το 1976, πρόκειται για μια εταιρεία που αν και ξεκίνησε σαν κατασκευάστρια κονσολών παιχνιδιών, από κάποιο σημείο και μετά εξειδικεύτηκε στην κατασκευή hardware που απευθύνονται σε παιδιά και λειτουργούν σαν βοηθήματα μάθησης. (Επίσης είναι ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ασύρματων τηλεφώνων όμως αυτό ελάχιστη σχέση έχει με το θέμα.)
Τις τελευταίες ημέρες ωστόσο, η Vtech ήρθε στο προσκήνιο για έναν πολύ δυσάρεστο λόγο: όπως αποκάλυψε αρχικά το “Motherboard” κάποιος χάκερ αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στους servers της εταιρείας, βρήκε την πόρτα –περίπου- ανοιχτή και κατέβασε προσωπικά στοιχεία περίπου 4,8 εκατομμυρίων γονέων περίπου 6,3 εκατομμυρίων παιδιών. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος τονίζει σε συνέντευξή του στο “Motherboard” ότι στόχος του δεν ήταν να πουλήσει τα δεδομένα αυτά αλλά απλώς να εκθέσει την εταιρεία και τα κάκιστα κατά την άποψή του μέτρα που παίρνει για την προστασία τους.
Προς τιμήν της, η Vtech παραδέχτηκε πολύ γρήγορα το πρόβλημα όμως στην ίδια της την ανακοίνωση δε δείχνει να συνειδητοποιεί την ουσία του προβλήματος: δίνοντας έμφαση στο ότι δεν κλάπηκαν στοιχεία πιστωτικών καρτών μοιάζει να παραβλέπει το κεφαλαιώδες ερώτημα, δηλαδή γιατί έπρεπε στους servers της να υπάρχουν έστω και τα ελάχιστα προσωπικά δεδομένα παιδιών κάτω των 12 ετών; Και δεν είναι περίεργο ότι όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, ειδικά και μη, καθώς και δύο μέλη του αμερικανικού κοινοβουλίου έθεσαν ακριβώς αυτό το ερώτημα –τα δύο τελευταία μάλιστα, απευθείας στον CEO και συνιδρυτή της, Άλαν Βονγκ Τσι Γιούν.
Θα ήταν ψέμματα αν έλεγα ότι συμμερίζομαι εκείνο το παλιό κλισέ που λέει “δεν έχω παιδιά άρα αισθάνομαι όλα τα παιδιά του κόσμου σαν δικά μου”. Ταυτόχρονα όμως θα ήταν ψέμματα αν δεν έλεγα ότι όντως έχω μια ευαισθησία στο θέμα των παιδιών με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω τη συγκεκριμένη περίπτωση σαν μια ακόμα από τις εκατοντάδες περιπτώσεις υποκλοπής προσωπικών στοιχείων που έχουν πέσει μπροστά μου τα τελευταία 20 χρόνια. Και το πρόβλημά μου δεν είναι η Vtech καθώς έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι άνθρωποι του μάρκετινγκ μπορεί κάποτε να είναι τόσο κοντόφθαλμοι που πραγματικά να πιστεύουν το ίδιο τους το hype περί “εμπειρίας του χρήστη”.
Το πρόβλημά μου είναι, βεβαίως, με τους γονείς: μου φαίνεται απολύτως αδιανόητο πώς γίνεται να επιτρέπει κανείς σε ένα παιδί π.χ. 5 ετών να έχει δικό του λογαριασμό σε οποιοδήποτε site και για οποιονδήποτε λόγο –ιδιαίτερα μάλιστα όταν, ανήκει και ο ίδιος σε μια γενιά που ζει μέσα στο Δίκτυο (γιατί ένας άνθρωπος με παιδί 5 ετών είναι πιθανότατα το πολύ 45 ετών) και ακούει καθημερινά τη συζήτηση σχετικά με τη χρήση και την κατάχρηση των προσωπικών δεδομένων. Ακόμα και αν δε συμμεριστούμε τις υπερβολές των συνωμοσιοφοβικών, γιατί να επιτρέπει κανείς σε μια εταιρεία να στοχεύει άμεσα τα παιδιά του αν μπορεί να το αποφύγει; (Επιπλέον ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά, είμαι διατεθειμένος να συμμεριστώ ακόμα και τις υπερβολές των συνωμοσιοφοβικών.) Είναι άραγε τόσο μεγάλη η αγωνία ορισμένων ότι τα παιδιά τους θα μείνουν τεχνολογικώς αναλφάβητα ώστε να πρέπει να τα βάζουν από τόσο νωρίς στο παιχνίδι;
Σχόλια