Οι προσπάθειες που όλοι κάνουμε, άμεσα ή έμμεσα, δεν έχουν αποτέλεσμα όσο η χώρα έχει φοροδιαφυγή. Αφενός δεν συμμαζεύονται τα δημόσια οικονομικά (φέρε κι άλλα δάνεια για να λειτουργεί το μαγαζί), αφετέρου βάζει την Ελλάδα σε ένα death spiral (ίσως χωρίς έξοδο) υψηλής άμεσης ή έμμεσης φορολογίας που δεν αφήνει απόθεμα σε υγιείς παραγωγικές δυνάμεις. Αυτός που τα μάζευε για να εξάγει, εκείνος που ήθελε να το γυρίσει στο ψηφιακό εμπόριο τι θα κάνουν; Η επιχειρηματικότητα εκτός από το ότι αφορά ακόμη μικρό τμήμα του πληθυσμού, ότι κανείς δεν μιλά πραγματικά γι αυτή, ότι είναι κοινωνικά και πολιτικά ενοχοποιημένη, έχει απέναντι της την πολυνομία (μπέρδεμα), τη γραφειοκρατία (καθυστέρηση) και την αδιαφάνεια (από μία συναλλαγή έως διαγωνισμό και την έκδοση ενός χαρτιού).
Οι περισσότερες κατηγορίες της οικονομίας ήταν ιστορικά πάντα προστατευμένες, άμεσα ή έμμεσα, ή λειτουργούσαν με ένα ιδιότυπο καρτέλ σε προϊόντα και υπηρεσίες. Το ήξεραν όλοι αυτό και το ήθελαν. Στην τιμή ενός προϊόντος έβγαζαν “μεροκάματο” ο ατζέντης, ο εισαγωγέας, ο τελειωνακός, ο χονδρέμπορος, ο λιανέμπορος, ο καθηγητής-σύμβουλος, ο διαφημιστής, ο εφοριακός, το κράτος. Ολες οι τσέπες γεμάτες, γι αυτό είμαστε “πάτος” στην παγκόσμια λίστα ανταγωνιστικότητας τιμών! Επιπρόσθετα ο μέσος επιχειρηματίας, αφενός είχε το 60% του τζίρου του διάσπαρτο σε διαφόρων μορφών δάνεια, και αφετέρου εξαρτούσε μεγάλο μέρος του business του σε κρατικές προμήθειες (από πολυουρεθάνη έως διαφήμιση). Οι εργαζόμενοι μέρος του συστήματος απολάμβαναν (στο κράτος ανειδίκευτος έφτανε να αμοίβεται με 2.500 – αχ ρε κυρ Μπεϊζάνη..). Αυτό δημιουργούσε παρέες-συμφέροντα και δεν εξασφαλιζόταν ο υγιής ανταγωνισμός στην οικονομία, ενώ επιπρόσθετα τα μέσα ενημέρωσης διαμόρφωναν κατά παραγγελία κυρίαρχες τάσεις...βασισμένες σε εμπορικό τιμοκατάλογο. Πτωχεύσας μεγαλοεκδότης φέρεται ως μεγαλοκατασκευής την σήμερον ημέραν.... “Σε ξέρω από το κολλέγιο” ήταν φράση-σύνθημα και βέβαια διακαής πόθος των νεόπλουτων.
Τέλειωσαν αυτές οι μέρες; Όχι! Είναι ακόμη εδώ, σαφώς με ελαφρά υποχώρηση, αλλά είναι εδώ. Ακόμη και διεθνοποιημένες ιδιωτικές ελληνικές εταιρίες καταστράφηκαν πρόσφατα σε ξένα χρηματιστήρια από απουσία πλάνου και ζαλάδα για χρήμα. Είναι ο βασικός λόγος για το μειωμένο ρυθμό επενδύσεων (το κακό όνομα, μας έχει βγει στο εξωτερικό), για το αυξανόμενο κοινωνικό μας πρόβλημα και για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα της τοπικής επιχείρησης. Που να ψάχνει ο άλλος συνεργάτες στο εξωτερικό, που να αλλάζει τώρα συσκευασία, που να δημιουργεί φασόν αντί να εισάγει...είμαστε τώρα να παίρνουμε κόστη, τώρα που χτίζουμε τη νέα έπαυλη; Πόσο δύσκολο είναι, άραγε, να γίνουν αυτά τα γεγονότα κατανοητά;
Η εθνική ιδιωτική οικονομία ακόμη υπερφορολογείται, χωρίς να μένει αποθεματικό για επενδύσεις. Τομείς όπως αυτός της ενέργειας ή των μεταφορών ή των εξαγώγιμων προϊόντων, παραμένουν ακόμη δέσμιοι συμφερόντων και δεν απελευθερώνονται, αυξάνοντας έτσι το τελικό κόστος προϊόντων. Είναι δυσάρεστη αλήθεια, ότι έπρεπε να έρθουν οι δανειστές στη χειρότερη κρίση της ιστορίας μας, για να “μάθουμε” ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι αναγκαία για να αποπληρώνεται το χρέος. Επρεπε δηλαδή να μας πει άλλος ότι οι φοροφυγάδες γονατίζουν σε αδυναμία το κράτος; Δεν μπορούσαμε μόνοι να ενοποιήσουμε τα πληροφοριακά συστήματα, για να ελεγχθεί ο αδήλωτος πλούτος; Γιατί δεν αντιμετωπίζαμε με δυναμισμό τα μπουζουκομάγαζα, όταν βλέπαμε ότι δεν έχουμε πετρέλαιο στα σχολεία; Δεν ξέραμε από το 1990 ότι πρέπει να εισπραχθούν τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία, ή ότι γίναμε χώρα φαρμακο-κατανάλωσης με ετήσιες αυξήσεις +70% (ποιό industry δουλεύει με τέτοια περιθώρια κέρδους...); Δεν ξέραμε τα γενόσημα ή την ηλεκτρονική συνταγογράφηση (μία θεραπεία από 236 ευρώ το μπουκαλάκι με e-auction έφτασε 105!!!!) Τα ξέραμε, αλλά έπρεπε να τρώνε πολλοί κι ήταν (να, μωρέ...) απλοί άνθρωποι ανάμεσά μας, έμμεσα ή άμεσα.
Τώρα έχουμε μπροστά μας ένα δημοκρατικό και ανοιχτό εργαλείο, το internet (mobile ή άλλως δεν έχει σημασία). Ανοίγει το δρόμο σε όσους θέλουν να επιχειρήσουν, να συνεργαστούν, να παρέχουν υπηρεσίες από μακριά. Από μόνο του όμως θα λύσει προβλήματα; ΟΧΙ. Δεν αρκεί απλά φίλοι μου μια ιστοσελίδα, ένα προϊοντάκι και ολίγο ψευτο-marketing. Γιατί εκεί έξω θα αντιμετωπίσουμε πολύ απαιτητικό κόσμο. Ακούστε τυχαία παραδείγματα. Ο μηχανικός-σύμβουλος πρέπει να είναι πιστοποιημένος διεθνώς. Τα κτηνοτροφικά προίόντα στην ΕΕ περνούν από 16 ελέγχους ποιότητας (γίνεται traced πότε γεννήθηκε το ζωο, πότε σφάχτηκε, πότε συσκευάστηκε κλπ). Τα αγροτικά προϊόντα εκτός της συσκευασίας και της προέλευσης πρέπει να είναι σε τιμές και δίκτυα μόνιμης διανομής. Ο μαρμαράς δεν ξέρει ότι το Ιράν εξάγει όλο το μάρμαρο στην Ιταλία! Το λάδι θέλει ελέγχους, μεγάλη γκάμα συσκευασιών και ποιοτήτων. Το κόσμημα είναι ήδη στα χέρια των Ασιατών, το ίδιο το ούζο και το παπούτσι. Αρα, τι κάνουμε; Η ενέργεια δεν είναι δύο αγωγοί και κανά ανταποδοτικό χρηματάκι. Τα δίκτυα ενέργειας είναι αντικείμενο εθνικού σχεδίου, για να εργαστούμε στις αναπτυσσόμενες χώρες, να μεταφέρουμε τεχνογνωσία και να εξάγουμε ενέργεια. Η ναυτιλία θέλει ανοιχτά λιμάνια, γιατί το θέμα δεν είναι αν θα την φορολογήσεις, αλλά αν θα “καταλαμβάνει” νέους προορισμούς με προϊόντα. Μπορώ να σας γράφω ως το πρωί παραδείγματα και περιοχές άγνοιάς μας.
Για αυτό λέω, ότι αφενός δεν υπάρχει χρόνος για άλλη πολιτικολογία, αφετέρου κανείς δεν περιμένει τον ελέω θεού μέγα λαό μας. Και όταν ακούω –στο 2013–προτάσεις για δημόσιο έλεγχο όλων των προϊόντων για να διατηρηθούν σε χαμηλές τιμές, κλαίω μέσα μου. Αν το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η ιδεοληψία, και η άγνοια βασικών γεγονότων της παγκόσμιας οικονομίας κυριαρχήσουν στη χώρα, τότε και τα Ideacast μια μπούρδα είναι και εσείς και εγώ ...να είμαστε έτοιμοι με το διαβατήριο στο στόμα. Και ποιοί συνήθως τα λένε αυτά; Αυτοί που “φάγανε και φάγανε, και ξαναφάγανε” όπως έλεγαν οι τίμιοι αγρότες στον βουλευτή Μαυρογιαλουρο το 1961 στην ομώνυμη ταινία. Και όσοι αναρωτιέστε τι σχέση έχουν αυτά με τα startups, η απάντηση είναι : ευκαιρία για ερεθίσματα και “πάσα” μπας και για αυτά τα θέματα τελικά γίνουν πρεσβευτές οι startup owners ...που καμμια φορά συμπεριφέρονται, σαν να ζουν μόνιμα στο San Jose ή το Μανχάταν ...σαν να μην τους νοιάζει η πορεία της χώρας και η μεγένθυση του εγχώριου επιχειρηματικού χώρου.
Μαυρογιαλούρε, ακόμη σου μιλάμε....δυστυχώς
Stay tuned,
Τάσος
Σχόλια