Συνήθεις θυμοσοφίες: όλοι στα 30 είναι νάρκισσοι, άπληστοι, χωρίς όραμα, δεν είναι πιστοί στις εταιρίες, θέλουν εύκολο κέρδος και “έτοιμα” πράγματα, χωρίς βάσανο... Πρόκειται για τους “Millenials”! Δηλαδή εκείνοι που θα σηκώσουν το φορτίο της startup οικονομίας! Αλλά είναι αλήθεια αυτές οι εύκολες κουβέντες; Στις ΗΠΑ το “Center for Creative Leadership” συγκεντρώνει στοιχεία online ερευνών με 13.000 συμμετέχοντες για for-profit, nonprofit, startups και κυβερνητικούς οργανισμούς. Από τις έρευνες προκύπτουν πολύ χρήσιμα στοιχεία προφίλ για τους “Millenials” (την ομάδα επίσης σκιαγραφεί το PewResearchCenter).
Πρόσφατα το “Strategy & Business” (προτείνω να το παρακολουθείτε) δημοσίευσε τους 5 Μύθους για τους Millenials και αυτό μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω :
• Μύθος #1: Οι Millennials δεν θέλουν να τους λες τι και πως να το κάνουν, είναι δύσκολο να τους μανατζάρεις.
• Μύθος #2: Οι Millennials δεν είναι πιστοί στα εταιρικά εγχειρήματα, σε μια εταιρία και αλλάζουν δουλειά με ένα μικρό καροτάκι αύξησης μισθού.
• Μύθος #3: Οι Millennials δεν ενδιαφέρονται και δεν είναι committed στη δουλειά.
• Μύθος #4: Οι Millennials ενδιαφέρονται για υλικές απολαβές
• Μύθος #5: Οι Millennials θέλουν περισσότερο ισορροπία δουλειάς-προσωπικής ζωής, ζουν περισσότερο χρόνο έξω από γραφεία (...οι ‘Βοomers’ και οι Gen Xers είναι οι ‘workaholics’).
Τα στερεότυπα είναι πάντα πιο εύκολα και δεν τα δέχομαι εύκολα. Κρίνω πως υπάρχει μια άλλη αλήθεια, όπως τη βλέπω στα μάτια των ομάδων startups που γνωρίζω και βοηθώ. Οι νέοι στην Ελλάδα είναι αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα γερασμένων μυαλών, αλλά προσπαθούν, συνεργάζονται και ακούν...έχουν αυτή τη μεγάλη αρετή! ‘Εχω γνωρίσει και συνεργαστεί με εκατοντάδες corporate leaders οι οποίοι πέτυχαν, επειδή εμπιστεύτηκαν τα νέα μυαλά.
Θα σας πω λοιπόν σε αντιπαραβολή τις 5 σκληρές αλήθειες, που ζουν τα Ελληνικά ταλέντα και προσπαθούν να ανταπεξέλθουν:
• Αλήθεια #1: Πρέπει να επιβιώσουν σε μια χώρα που κανείς άνθρωπος, θεσμός, ή κανόνας δεν προωθεί την επιχειρηματικότητα ως στάση ζωής και λειτουργία. Αντίθετα, όλοι την εμποδίζουν με προσκόμματα, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια, καθυστερήσεις.
• Αλήθεια #2: Στην Ελλάδα η υποστήριξη του κράτους εξαντλείται στις επιδοτήσεις, δηλαδή στην πολιτική διανομή χρήματος σε αγορές που είναι θνησιγενείς. Δεν υποστηρίζονται τα νιάτα, οι εξαγωγικές προσπάθειες, η καινοτομία, ενώ γνωρίζουμε ότι τα startups θέλουν ειδικό πλαίσιο λειτουργίας για να ανθήσουν
• Αλήθεια #3: Εκπαιδεύονται σε ένα “σύστημα” που τους γεμίζει σχεδόν άχρηστες γνώσεις και δεν τους επιτρέπει να μάθουν τι γίνεται στον “έξω κόσμο”. Η δια βίου μάθηση είναι σύνθημα, η επιμόρφωση είναι ακριβή και παρωχημένη (ευτυχώς υπάρχει το internet)….κτλ
• Αλήθεια #4: Βομβαρδίζονται από παντού στο οικείο και εξωτερικό περιβάλλον τους (ακόμη!!) με έννοιες 70’s όπως “σύνταξη”, “εργασιακή ασφάλεια”, “χαρτζιλίκι”, “κοινωνική αναγνώριση”. Κανείς δεν τους λέει για το Μέλλον, δεν τους παροτρύνει, δεν τους κοουτσάρει σαν νικητές της ζωής και αυτό είναι δραματικό...
• Αλήθεια #5: Δεν έχουν συνομιλητές που να τους εμπνεύσουν, να γίνουν μέντορες και συνοδοιπόροι στα όνειρά τους, γιατί δεν έχουμε μάθει να προσφέρουμε στο κοινό Μέλλον αλλά μόνο στη τσέπη μας ... όλα τα κάνουν μόνοι τους, σαν να είναι “επικηρυγμένοι” ή/και χαζοί-ονειροπόλοι.
Σε αυτούς τους ανθρώπους η Ελλάδα τους λέει “βρες το και κάντο μόνος σου”, χωρίς να σκέφτεται ότι βασικός κανόνας μια αγοράς είναι η συνέχεια, η κληρονομιά και η επένδυση σε νέες στροφές γνώσης και εμπορικής δράσης. Τα έθνη έχουν προβλήματα, αλλά ποτέ δεν ξεχνούν τα νιάτα τους...
Οι Millenials της Ελλάδας δεν ζουν με χορηγίες. Συναντιώνται σε υπόγεια και φτιάχνουν software hubs. Φεύγουν από την πόλη για να φτιάξουν αγροτουριστικές μονάδες. Ξεκινούν σαν παρέες και πάνε μπροστά. Παρουσιάζουν ιδέες χωρίς fancy παρουσιάσεις, προσδοκώντας ένα νεύμα θετικής στήριξης. Δουλεύουν σε φάρμες σαλιγκαριών, εξάγουν λάδι σε μεγάλες αγορές χωρίς επιδοτήσεις. Πληρώνουν από το υστέρημά τους στα co-working spaces για να βρουν ομοιδεάτες και να ανταλλάξουν απόψεις. Είναι νέα παιδιά που στις παρέες τους σχεδόν ντρέπονται να πουν τη λέξη επιχειρηματίας (φορτισμένη αρνητικά) και δεν θα δουν ποτέ στη ζωή τους μελετητικά προγράμματα ή “χρηματοδοτικές βοήθειες”. Δεν έχουν lobby και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους γιατί η επίσημη χώρα τους αγνοεί.
Για να γίνει απολύτως σαφές τι εννοώ, ας δούμε το παράδειγμα του B. Obama στις ΗΠΑ που ξεκίνησε το ‘Job Act’. Δεν ήταν απλά ένα νομοσχέδιο-απάντηση στη μεγάλη ύφεση και την Ανεργία, αλλά μια μεγάλη προσπαθεια συντονισμένης αντεπίθεσης. ‘Ηταν μια σειρά μέτρων να βάλει χέρια σε δουλειά. Να δώσει χρόνο σε νέους να δημιουργήσουν και εταιρίες να ανασυνταχθούν. Ισως κάποιοι χλευάσουν το παράδειγμα, αλλά ας δούμε τι περιλάμβανε (τα μέτρα έχουν στόχο την επανεκκίνηση της οικονομίας στις Πολιτείες και μηνιαίως δημοσιεύονται αναφορές προόδου στο site και από το Γραφείο Τύπου): μείωση φόρων σε εργοδότες που εντάσσονται στο πρόγραμμα (245 δις), μείωση φόρων σε χαμηλόμισθους εργαζόμενους (υποψήφιοι επιχ/τίες...), χρηματοδοτήσεις νέων για επιμόρφωση και επανένταξη σε εργασία, προτεραιότητα σε επενδύσεις υποδομών (ενέργεια, βιομηχανία, επικοινωνίες), εκσυγχρονισμό 35.000 δημόσιων σχολείων και community κολλεγίων, δημιουργία της National Infrastructure Bank (με κεφαλοποίηση $10 δις) για να διαχειριστεί επενδυτικά πλάνα νέων επιχειρήσεων. Επίσης, συνεργασίες στο Εθνικό Σχέδιο Ευρυζωνικότητας με υψηλής ταχύτητας πρόσβαση παντού και απελευθέρωση του νομοθετικού πλαισίου των μικρών επιχειρήσεων να συγκεντρώσουν κεφάλαια μέσω του θεσμού crowdfunding. Μίλησε για τα startups, για αγορές ευκαιρίας, για τη λίστα αγορών που θα ωφεληθούν από τις εξαγωγικές συμφωνίες της χώρας (έδωσε σκοπό) και περιόδευσε στη χώρα με το σύνθημα “Putting America back to work” ...το CNBC έχει πλέον εκπομπή startups, το CNN δημιουργεί επιχειρηματικά αφιερώματα, τα πανεπιστήμια που έτσι κι αλλιώς είχαν προγράμματα καινοτομίας μπαίνουν στο παιχνίδι, κτλ κτλ
Μια μικρογραφία αυτού θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα; Ακούσατε εκτός από το γενικόλογο «ανάπτυξη» καμμία δέσμη μέτρων; Φαντάζεστε ότι υπάρχει excel πρόγραμμα που κάποιος παρακολουθεί; Θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα προς τα νέα παιδιά στις επαρχιακές πόλεις; Θα μπορούσαν τα πανεπιστήμια να γίνουν φορείς καινοτομικών έργων συνδεδεμένων με την αγορά; Θα μπορούσε μια μικρή δέσμη οικονομικών πολιτικών από το κράτος να “κλείσει το μάτι” στα startups με κίνητρα, κανόνες, εμπορικές αποστολές στο εξωτερικό; Τα νέα ταλέντα στη χώρα είναι έτοιμα από καιρό, αλλά πρέπει και να τα αφήσουμε να δράσουν. Τι λέτε;
Τάσος, stay tuned!
Σχόλια