Για μια ακόμα φορά, οι διεθνείς εξελίξεις και η έντασή τους έφεραν στην επιφάνεια μερικές από τις καλύτερες και μερικές από τις χειρότερες πλευρές της προσωπικότητάς όλων μας –το Δίκτυο, όντας πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας (και πρόσφορο για ακραίες εκδηλώσεις αφού η απουσία φυσικής οντότητας κάνει τους πάντες τουλάχιστον ένα κλικ πιο θαρραλέους) υπήρξε και πάλι καθρέφτης του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και που προσδιορίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Και κάποιες στιγμές η ενημέρωση μέσω αυτού ήταν εξίσου ανυπόφορη με την ενημέρωση από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αποδεικνύοντας ότι τα εργαλεία δεν κάνουν τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι τα εργαλεία.
Σκέφτηκα προς στιγμή να μεταφέρω τις μεγαλύτερες ανοησίες που διάβασα αυτές τις μέρες όμως για καλή μου τύχη, η “Washington Post” το έκανε ήδη με ένα προχθεσινό κείμενο της Κάθλιν Ντιούι, της “κριτικού ψηφιακής κουλτούρας” που σχολιάζει σχεδόν καθημερινά τα διάφορα online φαινόμενα. Από τη “γιορτή των προσφύγων στο στρατόπεδο του Καλαί” ως τον Σιχ Βιρεντέρ Τζουμπάλ που κάποιοι στο Twitter παρουσίασαν σαν μουσουλμάνο και ως τις διάφορες “προβλέψεις”, η κ. Ντιούι έχει κάνει, ως συνήθως, μια πολύ καλή δουλειά καταγραφής της online βλακείας που συνόδεψε την τραγωδία του Παρισιού.
Κάτι που παρατήρησα, με ιδιαίτερη στενοχώρια πρέπει να ομολογήσω, είναι ότι σε σχέση με αντίστοιχα περιστατικά του παρελθόντος, ο αριθμός των διαφόρων ανοησιών από το εξωτερικό που έφτασε να αναμεταδίδεται και από Έλληνες ήταν μεγαλύτερος. Και παρότι το γεγονός είναι αναμενόμενο (τα social media μας φέρνουν διαρκώς όλο και πιο κοντά), είναι θλιβερό το να βλέπει κανείς ότι από τον όγκο των πληροφοριών που μεταδίδονται και... meme-οποιούνται καθημερινά, οι συμπατριώτες μας επιλέγουν να αναμεταδώσουν τις πιο ανόητες, αυτές που είναι πιο εμφανώς κατασκευασμένες και αυτές που είναι πιο εύκολο να ελέγξει (και να απορρίψει) κανείς.
Όπως και άλλοτε, θα αντισταθώ στον πειρασμό να ερμηνεύσω γιατί συμβαίνει αυτό –το “Deasy” δεν είναι το “Socialisme ou Barbarie” και εγώ σίγουρα δεν είμαι ο Κορνήλιος Καστοριάδης! Όμως ως παρατηρητής της ψηφιακής πραγματικότητας, δεν μπορώ και να μην κουνήσω το κεφάλι με θλίψη βλέποντας μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού έχασε μια ακόμα ευκαιρία να ρίξει μια βαθύτερη ματιά στα πράγματα παρότι κάτι τέτοιο είναι πια πιο εύκολο από ό,τι ποτέ. Και, όπως κάνω πάντα, να αναρωτηθώ: ποια δικαιολογία δίνουν οι άνθρωποι αυτοί στον εαυτό τους;
Σχόλια