Για τους του tech, η βασική είδηση είναι η εξαγορά της Beats (ναι, βεβαίως τη γράψαμε κι εμείς) όμως για όσους μεγαλώσαμε με ροκ εν ρολ, η πραγματική είδηση είναι η "εξαγορά" του Τζίμι Άιοβιν, ενός ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από μερικά από τα σημαντικότερα άλμπουμ από τη δεκαετία του 1970 ως σήμερα και που έχει συνεργαστεί με ονόματα του διαμετρήματος του Τζον Λένον, του Μπρους Σπρίνγκστιν, των Dire Straits και των U2 (ή για τους νεώτερους, του Eminem και της Lady Gaga). Και ακόμα περισσότερο το ερώτημα «τι μπορεί να σημάνει η συνεργασία αυτή» –τόσο για την Apple και για τη μουσική βιομηχανία.
Διαβάζοντας φερ’ ειπείν την κάλυψη της είδησης από το Reuters, βλέπω δηλώσεις όπως «Η μουσική όπως την ξέρουμε πεθαίνει –δε μεγαλώνει με τον τρόπο που όλοι θέλουμε» εκ μέρους του Έντι Κιού, αντιπροέδρου Λογισμικού και Υπηρεσιών Internet του Κουπερτίνο ή «Πρέπει να το πιάσουμε σωστά αυτό το μοντέλο (σημ. το συνδρομητικό). Δεν ξέρουμε ακριβώς πώς θα είναι αλλά θα πρέπει να το ταΐσουμε αναβολικά και να το κάνουμε γρήγορα». Και αναρωτιέμαι, είναι ιδέα μου ή το πράγμα μυρίζει απόγνωση;
Βεβαίως η μουσική βιομηχανία έχει κάθε λόγο να μην είναι χαρούμενη με τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η μουσική τα τελευταία χρόνια όμως «η μουσική πεθαίνει»; Όπως θα έλεγε και η Σόντα Ράιμς, seriously; Από τη μεριά που βλέπω εγώ τα πράγματα (και ειδικά τα μουσικά πράγματα τα βλέπω επί σχεδόν 35 χρόνια), το μόνο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η υπερπροσφορά μουσικής και η συνακόλουθη δυσκολία του ακροατή να βρει τι πραγματικά αξίζει και τι όχι. Και παραδόξως, οι μουσικοί έχουν καταφέρει να επινοήσουν μια σειρά από στρατηγικές που τους επιτρέπουν να κάνουν αυτό που ξέρουν και αγαπάνε χωρίς να πεθαίνουν της πείνας –τουλάχιστον όχι περισσότεροι από ό,τι πέθαιναν την εποχή των LP, των CD και της παντοδυναμίας των πολυεθνικών δισκογραφικών. Συνεπώς το πρόβλημα σίγουρα δεν το έχει η μουσική ή οι δημιουργοί της.
Παρεμπιπτόντως, από μια άποψη αισθάνομαι κάπως άσχημα για λογαριασμό της Apple: στο βάρος της σωτηρίας (σχεδόν) όλης της αμερικανικής βιομηχανίας τεχνολογίας με το οποίο έχει επιφορτιστεί, φαίνεται να έρχεται πλέον να προστεθεί και αυτό της σωτηρίας της αμερικανικής βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Και παρότι για το hype του αγγίγματος του Μίδα ευθύνεται πρωτίστως η ίδια η Apple και ο ένδοξος εκλιπών της μήπως τελικά είναι πάρα πολλά για να τα περιμένει κανείς από την ίδια εταιρεία; Και αν τελικά καταφέρει να βγάλει από το καπέλο το κουνέλι που όλοι περιμένουν, είναι βέβαιο ότι θα θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα κουνέλια έχουν τατουάζ το ίδιο λογότυπο –μηλαράκι ή οτιδήποτε άλλο;
Σχόλια