Όταν πρωτοείδα το «Let me Google that for you» μου φάνηκε εξαιρετικά αστείο (ΟΚ, το χιούμορ μου συχνά έχει μια έντονη απόχρωση geekiness αλλά μάλλον αυτό δε χρειάζεται να το εξηγήσω σε κάποιον που διαβάζει ένα Μέσο όπως το «Deasy», έτσι δεν είναι;) και παρότι η Αν Θάκερι Ρίτσι μάλλον θα το έθετε πιο ήπια (*), εξακολουθεί να έχει μια εκπαιδευτική διάσταση: καθημερινά μπαίνουν στο Δίκτυο χιλιάδες νέοι χρήστες και δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι θα έχουν εξ ορισμού αναπτυγμένο το ανακλαστικό των έμπειρων χρηστών να ανοίγουν με το παραμικρό ένα tab στην Google και να ξέρουν να αξιολογούν τα αποτελέσματα της αναζήτησής τους.
Βεβαίως οι δημιουργοί του LMGTFY δεν είχαν στο νου τους αυτούς τους νέους χρήστες αλλά όλους εκείνους που είτε βαριούνται, είτε δε σκέφτονται να περάσουν από την Google για να αναζητήσουν μια πληροφορία. Παρά το απλό του interface, το site έχει μια εμφανέστατα σαρκαστική διάθεση την οποία όποιος το χρησιμοποιήσει σαφώς θέλει να περάσει στον ανυποψίαστο συνομιλητή του, παράλληλα με τον υπαινιγμό να τον αφήσει στην ησυχία του. Ή, όπως προτιμώ να το βλέπω εγώ, να τον αναγκάσει να ξανασκεφτεί το ρόλο του μέσα στο Internet και να του υπενθυμίσει ότι ένα βασικό συστατικό της ωριμότητας είναι η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης.
Όπως όλοι οι κάπως παλιότεροι χρήστες του Internet, έχω γίνει (και εξακολουθώ να γίνομαι) αποδέκτης ερωτήσεων τις οποίες ο «συνομιλητής» μου θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει απαντήσει μόνος του με ελάχιστη προσπάθεια. Tα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν μετακόμισα σε μια χώρα που για πολλούς μοιάζει εξωτική και άρχισα να αρθρογραφώ γι αυτή: το mailbox μου γέμισε από ανθρώπους που ρωτούν από τα πιο πιθανά ως τα πιο απίθανα πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία θα μπορούσαν να μάθουν μέσω του ίδιου του Δικτύου. Θέλω να πω, χρειάζεται πραγματικά να έχεις γνωριμίες στην Ιαπωνία για να μάθεις την ισοτιμία ευρώ-γεν;
Συχνά στις περιπτώσεις αυτές απαντάω με το LMGTFY, παρά το γεγονός ότι κάνοντάς το δαπανώ περισσότερο χρόνο από ό,τι αν απαντούσα απευθείας σ’ αυτό που με έχουν ρωτήσει. Ωστόσο σπάνια το κάνω από εξυπνακίστικη διάθεση (προσοχή: είπα «σπάνια», όχι «ποτέ»!)∙ συνήθως πρόθεσή μου είναι να θυμίσω σ’ αυτόν που με ρωτάει ότι το Μέσο που χρησιμοποιεί για την επικοινωνία μαζί μου του προσφέρει αμέτρητες άλλες δυνατότητες και ότι αν τις χρησιμοποιήσει, ενδεχομένως δε θα χρειάζεται ούτε εμένα, ούτε οποιονδήποτε άλλον αυτόκλητο «ειδικό». Έχουμε τη μοναδική τύχη να έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη ίσως εφεύρεση των τελευταίων 100 χρόνων –δεν είναι κρίμα να μην την αξιοποιούμε;
(*) «Αν δώσεις σε κάποιον ένα ψάρι, τον έχεις ταΐσει για μια μέρα –αν τον μάθεις να ψαρεύει, τον έχεις ταΐσει για όλη του τη ζωή». Από το μυθιστόρημα «Mrs. Dymond»
Σχόλια