Είναι ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή οικονομικά ζητήματα σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή: η συμφωνία για τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Και ενδέχεται να μπλοκαριστεί από μια μεριά που δεν το περίμενε κανείς: τις ενστάσεις που θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην επιρροή που έχουν στο Internet οι Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα μετά τη θύελλα αποκαλύψεων που ακολούθησαν την περίπτωση Έντουαρντ Σνόουντεν σχετικά με την παρακολούθηση χρηστών από τις μυστικές υπηρεσίες της μεγαλύτερης υπερδύναμης του πλανήτη.
Για μια ακόμα φορά, η Ευρώπη εμφανίζεται κάπως καθυστερημένη στο online παιχνίδι -η σχέση του Δικτύου με τη χώρα που το δημιούργησε πριν από 45 χρόνια είναι τόσο στενή που είναι αδύνατον να περιοριστεί. Προφανώς, όπως ζητούν οι Βρυξέλλες δια στόματος της επιτρόπου για θέματα τηλεπικοινωνιών Ντέλι Κρους, υπάρχει περιθώριο για αποκέντρωση κάποιων υπηρεσιών (στη συζήτηση αναφέρεται συχνά η ICANN και η IANA όμως ακόμα και σ' αυτό τους το αίτημα οι Ευρωπαίοι μοιάζουν να μη συνειδητοποιούν την ουσία.
Η σχέση Internet-ΗΠΑ είναι οργανική -όχι θεσμική. Το Δίκτυο γεννήθηκε στις ΗΠΑ επειδή τα ερευνητικά ιδρύματα εκεί (και ειδικά στη δεκαετία του 1960, όταν τα κοινωνικά κινήματα είχαν συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα) διέθεταν σε αφθονία ανθρώπους-φορείς μιας νοοτροπίας που το επέτρεψε. Αντίθετα, η Ευρώπη ήταν πάντοτε περιορισμένη από το ρόλο των εθνικών κρατών. Όσο και αν συχνά παρομοιάζουμε (για λόγους κατανόησης) την ΕΕ με τις ΗΠΑ κάποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο πράγμα είναι μια εικοσαετής συμμαχία 28 διαφορετικών κρατών στηριγμένη στην (οριακή) ανοχή και τα (διαρκώς μεταβαλλόμενα) συμφέροντα και άλλο μια ομοσπονδία 50 πολιτειών που υπάρχει επί δυόμισι αιώνες.
Και μόνο ότι στη συζήτησή τους, τα μέλη της Κομισιόν μιλούν για "διακυβέρνηση του Internet" δείχνει πώς αντιλαμβάνονται το Δίκτυο: σαν μια χώρα για την οποία μπορούν να ισχύσουν οι κανόνες που ισχύουν για τις πραγματικές -φαντάζομαι ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν τέθηκε ζήτημα κρατικού ελέγχου είναι για να μην ακουστούν σαν την Κίνα, τη Ρωσία ή τη Βόρεια Κορέα. Και παρότι στις συζητήσεις οι Αμερικανοί δείχνουν να αποδέχονται τη συγκεκριμένη σύμβαση (έχουν πιο μεγάλα ψάρια να τηγανίσουν άλλωστε) προσωπικά είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι μέσα τους ξέρουν ότι ο βαθμός ελέγχου του Δικτύου δε θα μπορέσει να γίνει πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που είναι τώρα. Και ότι θα προέρχεται, σε μεγάλο ποσοστό, από τους κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς που τώρα τον ασκούν -και που είναι αμερικανικοί.
Σχόλια