Ζεστό απόγευμα (ενός) Σαββάτου, κάπου στην Αθήνα. Πιτσιρικάς, ζήτημα αν είναι 10-11 χρονών, κάθεται στα σκαλιά του σπιτιού του, με την πλάτη στην καγκελόπορτα.
Στα γόνατά του ένας φορητός υπολογιστής που τιτιβίζει μουσικές και ήχους από κάποιο παιχνίδι - μάλλον. Δροσερή βουτιά στο παρελθόν. Παιδιά, πάλι κάπου στην Αθήνα στα σκαλιά της πολυκατοικίας
με ένα κόμικ ή ένα βιβλίο στα χέρια. Καλοκαίρι στο νησί, παιχνίδι στις σκάλες ή κάτω απ' αυτές. Μαντεύω πως η ώρα περνούσε για το πιτσιρίκι του 2009 όσο γρήγορα περνούσε και τότε στα 70φεύγα και 80λίγα, κάποια στιγμή μια αγχωμένη μαμά θα έβγαζε το κεφάλι απ' το παράθυρο για να βάλει τις φωνές, "τόσες ώρες στα τσιμέντα θα παγώσει ο πισινός σου".
Δεν είναι τόσο η σύγκριση με το παρελθόν, όσο η χαρούμενη υπόμνηση πως μπορεί τελικά ο πωπός σου να παγώσει αλλά η πλάτη σου θα έχει στέρεη στήριξη, ώστε να παίξεις με τα παιχνίδια του καιρού σου και να διαβάσεις για τους ήρωες των προεφηβικών σου ονείρων στο χαρτί ή σε κάποιο TFT. Έχει σημασία άραγε;
ΥΓ: Καλά Χριστούγεννα, τα ξαναλέμε (μάλλον) του χρόνου εκτός και αν θέλετε να μας πείτε κατι.
Σχόλια