Αν και είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το “Daily Show” δεν είναι αυτό που ήταν όσο το παρουσίαζε ο Τζον Στιούαρτ, εξακολουθώ να το βλέπω πού και πού –όσο και αν διαφέρει από το στιλ του προκατόχου του, σίγουρα ο Τρέβορ Νόα είναι ένας ταλαντούχος κωμικός και τα κείμενα παραμένουν καλά αν και συχνά εστιάζουν, για προφανείς λόγους, στο θέμα του ρατσισμού.
Όπως και να ‘χει, έβλεπα ένα κλιπ από το τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής το οποίο, ως ανάπαυλα από το μεγάλο θέμα των ημερών, δηλαδή τις προεδρικές εκλογές, εστίαζε στο “over-sharing”, δηλαδή στην τάση των ανθρώπων να ανεβάζουν στα social media όλο και περισσότερα πράγματα. Και το εικονογράφησε με δύο πραγματικά ακραία παραδείγματα.
Το πρώτο ήταν αυτό του Τζάστιν Τϊμπερλεϊκ ο οποίος ανέβασε στο Instagram τη φωτογραφία του ενώ ψήφιζε –κυριολεκτικά, δηλαδή μέσα στο παραβάν- πράξη που απαγορεύεται βάσει νόμου. Και το δεύτερο ήταν του μουσικού και ραδιοφωνικού παραγωγού Ντι-Τζέι Κάλεντ ο οποίος μετέδωσε μέσω Snapchat τη γέννηση του γιου του –και πάλι κυριολεκτικά, μέσα από την αίθουσα τοκετού, με τη σύντροφό του με τα πόδια ανοιχτά πάνω στα υποπόδια.
Προφανώς καθείς και η κλίμακα ανοχής του όμως κρίνοντας τόσο από τον σχολιασμό του Τρέβορ Νόα (που μάλλον δεν μπορεί να κατηγορηθεί για συντηρητισμό) όσο και από άλλες αντιδράσεις στο Δίκτυο, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν ότι οι δύο σελέμπριτι το παράκαναν. Και παρότι ακριβώς επειδή είναι σελέμπριτι το ατόπημα θα τους συγχωρεθεί, το ερώτημα πού μπαίνει το όριο στο sharing παραμένει.
Φυσικά δεν πρόκειται για καινούριο θέμα: κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος βρίσκεται να υπενθυμίσει ότι το να ανεβάζει κανείς στο Facebook φωτογραφίες από τις διακοπές μπορεί να αποδειχθεί προβληματικό, ειδικά αν οι φωτογραφίες είναι με μαγιό και από κάποιο μπιτς-πάρτι μετά από πέντε γύρους τεκίλα –ή αν είναι της πεντάχρονης κορούλας του, επίσης με μαγιό. Όμως απ’ ό,τι φαίνεται, όχι μόνο οι συγκεκριμένες νουθεσίες δεν πιάνουν τόπο αλλά με το πέρασμα του χρόνου χάνουμε ακόμα περισσότερο το μέτρο του τι μοιραζόμαστε με όλον τον κόσμο. (Ναι, δεν είναι μόνο με τους φίλους μας –αλλά ούτε αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι.)
Προσωπικά βρίσκω πιο συναρπαστικό το ερώτημα γιατί μοιραζόμαστε αυτά που μοιραζόμαστε και γιατί αισθανόμαστε ότι πρέπει να μετακινήσουμε τα όρια ακόμα πιο μακριά. Η πιο εύκολη απάντηση είναι “προκειμένου να δείξουμε ότι η ζωή μας είναι πιο συναρπαστική από ό,τι είναι” και όσο περνάει ο καιρός, τείνω να πιστέψω ότι μάλλον είναι και η πιο ακριβής. Και καθώς μιμούμαστε ο ένας τον άλλον, όταν ένα είδος sharing έχει κορεστεί και δε δείχνει πια εντυπωσιακό, περνάμε στο επόμενο.
Θα σταματήσει αυτή η τάση κάπου; Προσωπικά πιστεύω πως ναι: όσο και αν ανά διαστήματα κάποιες μειονότητες (προφανώς δεν εννοώ εθνικές/φυλετικές μειονότητες!) μοιάζουν να κυριαρχούν, ο κόσμος κινείται με βάση τις προτιμήσεις της πλειονότητας και η πλειονότητα, ακόμα και αν πάει περιστασιακά προς τα άκρα, συνήθως επιστρέφει γρήγορα στην ισορροπία. Για μια ακόμα φορά μας συνεπαίρνει η ένταση που έχουν ορισμένα πράγματα στο Δίκτυο όμως ξεχνάμε ότι το ίδιο το Δίκτυο είναι ακόμα νέο –σε βάθος χρόνου όλα θα καταλαγιάσουν...
Σχόλια