Ας πούμε στο Gmail: Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι με τους οποίους αλληλογραφώ κατά προτεραιότητα, στα μηνύματα των οποίων βάζω πάντοτε αστεράκι και έχουν δικό τους label –παρόλα αυτά, το Gmail εξακολουθεί να στέλνει τα μηνύματά τους ενίοτε στα σπαμ. Ή στο Facebook: θέλω ό,τι υπάρχει στο feed μου να εμφανίζεται πάντοτε με χρονολογική σειρά και κάθε φορά που ανοίγω τον Chrome, αλλάζω τη ρύθμιση –παρόλα αυτά η ρύθμιση επιστρέφει πάντοτε στο “Top Stories”.
Τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα, βεβαίως: όλες οι υπηρεσίες που χρησιμοποιώ στο Δίκτυο έχουν τις μικρές τους... ιδιοτροπίες οι οποίες, πολύ συχνά συγκρούονται με τις δικές μου. Και είμαι απολύτως σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που θα ήθελε ο τρόπος παρουσίασης των υπηρεσιών να είναι διαφορετικός ή, έστω, αρκετά παραμετροποιήσιμος ώστε να τον φέρει στα μέτρα του. Φευ, τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουμε, όσο και αν έχουμε μάθει να θεωρούμε τις υπηρεσίες αυτές τόσο δεδομένες ώστε να πλησιάζουν αυτό που ορισμένοι θα θεωρούσαν “κεκτημένα”.
Βεβαίως ο λόγος που αυτό συμβαίνει έχει να κάνει με τον λόγο που οι υπηρεσίες αυτές μας προσφέρονται ούτως ή άλλως: ώστε να μπορέσουν δηλαδή οι εταιρείες που τις παρέχουν να βγάλουν χρήματα –ναι, αισθάνομαι κάπως περίεργα που χρειάζεται να το υπενθυμίζω αυτό από καιρού εις καιρόν όμως είναι εντυπωσιακό πόσος κόσμος το ξεχνάει (και στον “κόσμο” αυτό περιλαμβάνω και τον εαυτό μου κάθε φορά που αγανακτεί με τις εν λόγω “ιδιοτροπίες”).
Όπως έλεγε και ένας παλιός δημοσιογράφος, το κοινό της τηλεόρασης δεν είναι οι τηλεθεατές, είναι οι διαφημιστές και οι διαφημιζόμενοι –οι τηλεθεατές απλώς τυχαίνει να βρίσκονται εκεί και να βλέπουν αυτό το παιχνίδι μεταξύ των μεν και των δε. Κάτι αντίστοιχο –για την ακρίβεια, κάτι απολύτως το ίδιο- συμβαίνει και στο Δίκτυο: εμείς είμαστε η πρόφαση μέσω της οποίας βγάζει λεφτά η Google και η Facebook οπότε και τα δικαιώματά μας είναι ανάλογα.
Τελικά έχω την εντύπωση ότι αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο δεν είναι η αδυναμία του Gmail ή του Facebook να προσαρμοστούν στις ανάγκες μου. Είναι η φλυαρία των στελεχών τους ότι δαπανούν κάθε στιγμή της ύπαρξής τους για να “κάνουν την εμπειρία μου καλύτερη” και η παραπλάνηση της παραμετροποίησης (π.χ. η διπλή επιλογή “Top Stories” και “Most Recent” στο Facebook). Αν οι εταιρείες έλεγαν “Έτσι είναι και σε όποιον δεν αρέσει μπορεί να πάει κάπου αλλού”, προσωπικά και θα έμενα και θα αισθανόμουν καλύτερα. Και έχω την εντύπωση ότι επίσης δεν θα ήμουν ο μόνος...
Σχόλια