Εις μνήμην του Nokia 7110

Εις μνήμην του Nokia 7110

“Καιρός να φέρουμε πίσω τα χαζά τηλέφωνα” υποστηρίζει στο άρθρο του στο “The Verge” ένας από τους κορυφαίους αρθρογράφους του σάιτ, ο Βλαντ Σάβοφ. Και ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι τελευταίες ημέρες και η δραστηριότητα του Twitter, ορμώμενη από την πολιτική κατάσταση, βεβαίως, τον έχει φέρει (παραφράζω) στα πρόθυρα της νεύρωσης και ότι χρειάζεται ένα διάλειμμα από τον καταιγισμό των μηνυμάτων, προχωρεί στο πλέξιμο του εγκωμίου των παλιών τηλεφώνων τόσο από πλευράς κατασκευής όσο και από πλευράς επιβάρυνσης της ζωής μας.

 

Δεν ξέρω αν φταίει ότι για την εικονογράφησή του είχε χρησιμοποιήσει (και) μια φωτογραφία του Nokia 7110, μιας συσκευής που είχα και εγώ και που είχε σημαδέψει τα τέλη της δεκαετίας του 1990 όμως το άρθρο μου φάνηκε ενδιαφέρον. Όχι λόγω του πρώτου του θέματος, δηλαδή της αδυναμίας του αρθρογράφου να κρατάει το smartphone του κλειστό, αδυναμία την οποία υπερασπίζεται και ο ίδιος λέγοντας ότι όντας άνθρωπος, δεν είναι πάντα υπεύθυνος για τις πράξεις και τις αντιδράσεις του (Αλήθεια; Και τότε ποιος είναι;) όσο του δεύτερου: η ζωή μας πλέον είναι αρκετά γεμάτη από συσκευές ώστε να μη χρειάζεται να έχουμε πάντα πρόσβαση στα πάντα.

Δεν υποστηρίζω ότι φέρνω κουκουβάγιες στην Αθήνα: η συζήτηση για την υπερφόρτωση πληροφοριών (και δη άχρηστων πληροφοριών/θορύβου στα social media) δεν είναι κάτι καινούριο και ειδικά από τη μεταμόρφωση του Δικτύου μέσω social media έγινε ακόμα πιο καίρια. Όμως αντλώντας από την πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία, μπορώ να υποστηρίξω με παρρησία ότι ναι, οι αρετές των χαζών τηλεφώνων είναι σαφώς υποτιμημένες! Βλέπετε, όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, το Xperia/Android μπαίνει στη θέση του συνοδηγού και την κυρίαρχη θέση παίρνει ένα Alcatel OneTouch 1016G –δεν είναι Nokia 7110 (τίποτα δεν είναι Nokia 7110!) όμως είναι μάλλον μια από τις πιο "χαζές" συσκευές που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή.

Στις 5 εβδομάδες που έμεινα και φέτος στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μου έλειψε η επαφή με τα κοινωνικά δίκτυα ή με το μέιλ μου: βρίσκομαι εδώ για να δω την οικογένειά μου και τους φίλους μου και για να κάνω βόλτες οπότε τα updates για τα τεκταινόμενα στην Ιαπωνία (γενικώς και στους κοινωνικούς μου κύκλους ειδικώς) μπορούσαν να περιμένουν –τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι και να δω ό,τι θέλω και/ή χρειάζεται στον υπολογιστή μου. Προφανώς καθένας έχει τη δική του σχέση με τον κοινωνικό του περίγυρο όμως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν μπορούν να περιμένουν αυτές τις 3-4 ώρες.

Αν τα παραπάνω ακούγονται σαν σνομπάρισμα, δεν είναι: απλώς αναλύω μια εμπειρία μου, καταλήγω σε κάποιον συμπέρασμα και προσπαθώ να καταλάβω αν αυτή η ανάλυση και αυτό το συμπέρασμα είναι δική μου αποκλειστικότητα ή μπορεί να ισχύουν και για άλλους και μην όντας τόσο εγωπαθής ώστε να πιστεύω ότι είμαι μοναδικός, τείνω να καταλήξω ότι μπορεί. Η διαφορά είναι στο πόσο πραγματικά αισθάνεται καθένας ότι η ζωή του προσδιορίζεται από την παρουσία του στα κοινωνικά δίκτυα: αν η απάντηση είναι “όχι και τόσο πολύ”, ναι, ίσως ένα χαζό τηλέφωνο να μην είναι και τόσο κακή ιδέα. (Πώς θα αντιδράσουν σε μια τέτοια τάση οι κατασκευαστές βεβαίως είναι μια άλλη συζήτηση!) Αν ωστόσο η απάντηση είναι “απόλυτα”, τότε το πρόβλημα είναι μάλλον βαθύτερο και πάει πέρα από τις συσκευές...

ΚΙΝΗΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ,SOCIAL MEDIA,SMARTPHONES,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home