Την προηγούμενη εβδομάδα, ανοίγοντας τον υπολογιστή μου και μπαίνοντας στο Facebook, εμφανίστηκε στην κορυφή του news feed μου ένα εντελώς απροσδόκητο μήνυμα. Έλεγε “Ο φίλος σου ο Χ ζει στην Ινδία η οποία γιορτάζει την έναρξη της σεζόν του κρίκετ! Δειξ' του ότι τον σκέφτεσαι με ένα ποστ.” και συνοδευόταν από ένα εικονίδιο με μια ρακέτα και μια μπάλα του κρίκετ. Το διέγραψα και για κάποιον λόγο έκανα reload τη σελίδα – αυτή τη φορά, εμφανίστηκε ένα άλλο μήνυμα το οποίο έλεγε “Η φίλη σου η Ψ ζει στη Βραζιλία η οποία γιορτάζει την αρχή της άνοιξης! Δειξ' της ότι τη σκέφτεσαι με ένα ποστ.” Επανέλαβα τη διαδικασία και δεν υπήρξε τρίτο μήνυμα –η απορία ωστόσο μου έμεινε.
Αν και το έψαξα κάπως, δεν κατάφερα να βρω πουθενά κάποια ανακοίνωση της εταιρείας σχετικά με τα μηνύματα αυτά. Όχι ότι είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το σκεπτικό πίσω τους: το involvement είναι ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία για τα κοινωνικά δίκτυα οπότε οι εταιρείες θα κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να το προωθήσουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και οι δύο φίλοι με τους οποίους με προέτρεπε το Facebook να επικοινωνήσω είναι άνθρωποι με τους οποίους, για διάφορους λόγους, έχω πολύ μικρή σχέση –ον και οφ λάιν. Περισσότερη επαφή μαζί τους σημαίνει περισσότερη κινητικότητα που με τη σειρά της σημαίνει, μεταξύ άλλων, περισσότερα στοιχεία για τον αλγόριθμο.
Είμαι ο μόνος άραγε που βρίσκει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από τις εταιρείες στην καλύτερη περίπτωση παιδαριώδεις και στη χειρότερη εκνευριστικές; Υποθέτω ότι ειδικά στο Facebook και στον τεράστιο πληθυσμό του όχι –αυτό που έχει ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι για να τις χρησιμοποιεί η εταιρεία, ο αριθμός των ανθρώπων που δεν ενοχλούνται είναι μάλλον μεγαλύτερος από αυτόν εκείνων που ενοχλούνται. Ή, το και πιθανότερο, ακόμα μεγαλύτερος είναι ο αριθμός αυτών που αδιαφορούν: όσο περνάει ο καιρός βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να παρακάμπτει τις διάφορες χαριτωμενιές του Facebook με τον ίδιο τρόπο που παρακάμπτει τα διαφημιστικά μπάνερ. Δηλαδή σαν μια ήσσονος σημασίας ενόχληση που ελάχιστα αποσπά την προσοχή από τον λόγο για τον οποίο πραγματικά μπαίνει κανείς στο Facebook.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι σε διάφορα γραφεία του Μένλο Παρκ υπάρχουν άνθρωποι που αναλώνουν τις ώρες και τις μέρες τους προσπαθώντας να σκεφτούν “υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας” για το Μεγάλο Μπλε Δίκτυο και ότι μηνύματα όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω εντάσσονται στην κατηγορία αυτή. Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν η εταιρεία πραγματικά θεωρεί ότι τα χρήματα των ανθρώπων αυτών έχουν πιάσει τόπο: όταν έχεις ένα προϊόν που το χρησιμοποιούν 1,7 δις άνθρωποι, είναι βέβαιο ότι θα αρχίσουν να το χρησιμοποιούν κι άλλοι ακριβώς επειδή ήδη το χρησιμοποιούν 1,7 δις άνθρωποι –η βοήθεια που θα προσφέρουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια μάλλον θα είναι αμελητέα.
Σχόλια