Όσοι διαβάζουν τα σημειώματά μου εδώ, θα έχουν παρατηρήσει ότι η σχέση μου με το Facebook είναι, ουσιαστικά, σχέση ανοχής: για λόγους τόσο επαγγελματικούς (δηλαδή ότι γράφω για το Internet) όσο και προσωπικούς (ζω στο εξωτερικό και έχω αρκετούς φίλους σε άλλες χώρες οι οποίοι χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη υπηρεσία κατά κόρον) το χρησιμοποιώ μεν όμως στην πραγματικότητα δεν έχω καμία προσδοκία απ’ αυτό πέραν του να λειτουργεί στοιχειωδώς ικανοποιητικά ώστε να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω/πρέπει να κάνω. Από ό,τι ξέρω τα ίδια ακριβώς συναισθήματα συμμερίζονται όλοι όσοι χρησιμοποιούν το Δίκτυο από τις προ-SNS εποχές –σχεδόν όλοι βρίσκονται πια και στο Facebook όμως κανείς τους δεν το κάνει θέμα.
Η περίπτωση του blogger Έρμιππου στην οποία αναφέρεται εκτενώς αλλού ο Νίκος είναι χαρακτηριστική του γιατί: αντίθετα με το Internet το οποίο είναι ανοιχτό και –εν πολλοίς- αυτό-διαχειριζόμενο, το Facebook είναι ιδιωτικό και οτιδήποτε συμβαίνει μέσα σ’ αυτό, συμβαίνει επειδή η εταιρεία που βρίσκεται πίσω του, μια εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης με τζίρο κάτι λιγότερο από 8 δις δολάρια για το 2013, επιτρέπει να συμβαίνει. Και παρότι έχω την εντύπωση ότι ο ίδιος ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ είναι καλό παιδί (διαισθητικά μιλάω –μπορεί να κάνω και λάθος), δεν πίστεψα ποτέ ότι το αποκλειστικό του κίνητρο για να κάνει τη δουλειά που κάνει είναι η ελευθερία μου (η δική μου ή οποιουδήποτε άλλου χρήστη) να κάνω ότι θέλω και όπως θέλω.
Στις mailing lists ή στα USENET groups έγραφε (και γράφει –ναι, υπάρχουν ακόμα) καθένας ό,τι ήθελε αρκεί να αποδεχόταν μια σειρά από κανόνες που είχε δημιουργήσει η ίδια η κοινότητα –οι κανόνες αυτοί μερικές φορές ήταν εξίσου αυστηροί με αυτούς του Facebook και οι moderators είχαν κάποια εξουσία την οποία έστρεφαν εναντίον των πολύ ενοχλητικών χρηστών. Όμως ένα μπλοκάρισμα τόσο απόλυτο όπως αυτό που μπορεί να κάνει –και κάνει- η Facebook ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία, παραμένει προνόμιο των κλειστών συστημάτων. Και ας μη γελιόμαστε: παρά το 1,όσο είναι δις χρήστες του, το Facebook είναι ένα κλειστό σύστημα απέναντι στο οποίο, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Έρμιππος τα δικαιώματά μας είναι λιγότερο από όσα είναι απέναντι στο κράτος.
Προσωπικά αισθάνομαι πιο αδύναμος απέναντι σε ένα κράτος, ειδικά αν διακατέχεται από τον παραλογισμό του ελληνικού, παρά απέναντι σε μια εταιρεία –αν κανείς είναι διατεθειμένος, μπορεί να πάει μια εταιρεία στα δικαστήρια και να διεκδικήσει ότι αδικήθηκε, κάτι που αμφιβάλλω ότι μπορεί να γίνει απέναντι, π.χ. σε μια δημόσια υπηρεσία. Όμως για μένα όπως και για τον Νίκο (καθόλου περίεργο αφού απλώνουμε στην ίδια αυλή επί κοντά δυο δεκαετίες) η ουσία της ιστορίας είναι ότι αν είμαστε διατεθειμένοι να ανταλλάξουμε τα πρωτοτόκια ενός ανοιχτού περιβάλλοντος έναντι ενός πινακίου (τρέντι) φακής είμαστε υπεύθυνοι για τις συνέπειες. Και στην προκειμένη περίπτωση δε χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό για λόγους ευγένειας: το κάνω κι εγώ και δεν περνάει μέρα που να μην ανησυχώ για την επιλογή μου αυτή…
(*) Ζητώντας συγνώμη από τους Ρενέ Γκοσινί και Μορίς.
Από την περιγραφή του τεύχους Σύρματα στα Λιβάδια διαβάζουμε: μπορεί να φανταστεί κανείς ότι τα συρματοπλέγματα μπορεί να αποτελέσουν ένα ''Κάζους Μπέλι''; Στη χώρα των ''καουμπόις'', των ''τσάκ-βάγκονς'' και των ''κατλ κίνγκς'', ναι.
Ε κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο παραλληλισμός...
Σχόλια