Για μια ακόμα φορά η αίσθησή μου προέρχεται από τα media (social και παλαιού τύπου) οπότε ενδέχεται να κάνω λάθος: η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κίνα και οι συζητήσεις για επεκτάσεις των υπαρχουσών συνεργασιών με κινεζικές εταιρείες αλλά και για υπογραφές νέων συνεργασιών με άλλες εταιρείες της χώρας (όπως οι Huawei και ZTE για τις οποίες γράφαμε τις προάλλες) έχουν εκκινήσει έναν νέο κύκλο "διαλόγου" όπου από τη μια πλευρά βρίσκονται αυτοί που θεωρούν ότι μια οικονομική συμμαχία με την Κίνα θα οδηγήσει σε καλά πράγματα και από την άλλη εκείνοι που πιστεύουν το αντίθετο.
Όπως συνήθως, η επιχειρηματολογία και από τις δύο πλευρές κάθε άλλο παρά επιχειρηματολογία είναι* όσα διάβασα και όσα "άκουσα" περί του θέματος έπασχαν, σε γενικές γραμμές, από τις γνωστές ασθένειες του άκρατου συναισθηματισμού και της έλλειψης λογικής. Για να είμαι δίκαιος βεβαίως, ο λόγος υπέρ της ελληνο-κινεζικής συνεργασίας ήταν κατά τι πιο προσγειωμένος από τον αντίλογο, όμως ακόμα κι αυτός παρέμενε σε μεγάλο βαθμό κενός ουσιαστικού περιεχομένου.
Αυτό που βλέπω να απουσιάζει από τους "υπέρ" είναι η συνειδητοποίηση ότι οι ασιάτες (γενικώς) και οι κινέζοι (ειδικώς) έχουν ορισμένους πολύ συγκεκριμένους τρόπους να (συν)εργάζονται. Αν και επ' ουδενί δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τους αντιλαμβάνομαι καλύτερα, παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια από κοντά τις συζητήσεις και αναλύσεις των οικονομικών σχέσεων μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας από την πλευρά της πρώτης αλλά και την πορεία της δεύτερης στο χώρο της τεχνολογίας, μπορώ να πω με σιγουριά ότι προκειμένου οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία να φέρει καρπούς για την ελληνική πλευρά θα χρειαστεί προσπάθειες πολλαπλάσιες από αυτές που χρειάστηκε ποτέ οποιαδήποτε αντίστοιχη συνεργασία με την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ.
Η πλευρά που αντιτίθεται στη συνεργασία με προβληματίζει γιατί για μια ακόμα φορά δεν μπορώ να καταλάβω τι αντιπαραβάλλει: η Κίνα δαιμονοποιείται περίπου... μεταφυσικά όπως εξίσου μεταφυσικά αντιμετωπιζόταν σαν σωτήρας η Ρωσία -και από τις δύο παραπάνω "προτάσεις" μοιάζει να λείπει η συνειδητοποίηση τόσο της θέσης της Ελλάδας (όχι της φαντασιακής, αλλά της πραγματικής) όσο και της τρέχουσας πραγματικότητας, κυρίως σε ό,τι έχει σχέση με το πώς κινείται η παγκόσμια οικονομία.
Δεν ξέρω αν οι συμφωνίες με τις κινεζικές εταιρείες θα αποφέρουν καρπούς -δεν ξέρω καν αν θα υλοποιηθούν (διαβάζω π.χ. σήμερα στο Reuters ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να κινηθεί εναντίον των Huawei και ZTE για παραβάσεις της νομοθεσίας της περί κανόνων εμπορίου). Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι σε μια χώρα χωρίς άλλους πόρους, η επένδυση (κυριολεκτική και μεταφορική) στο χώρο της πληροφορικής, όπως και να νοείται αυτός, είναι -σχεδόν- μονόδρομος.
Σχόλια