Τις τελευταίες μέρες με βλέπουν διάφοροι, γνωστοί και άγνωστοι, κυρίως γνωστοί και μου λένε: Hey, Gregory, den se blepw kala...
Η αλήθεια είναι ότι μετά από πολλά συνεχόμενα 12ωρα μπροστά από τρεις οθόνες (λέτε να είμαι οπτικός τύπος;), έχω πάθει το σχετικό overdose. Βάλε λίγο και την ίωση που με βρήκε μόλις ζέστανε ο καιρός, λίγο τα καταθλιπτικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, ε, μου στράβωσε η διάθεση και φάνηκε.
Χθες και σήμερα βέβαια, έβγαλα αρκετή δουλίτσα και είπα να το ρίξω λίγο έξω το βράδυ, βλέποντας μερικά επεισόδια του Lost (και σφήνα ένα Star Trek που θυμήθηκα διαβάζοντας στη wikipedia για την τεχνολογική εξέλιξη των πολιτισμών, Dyson spheres κλπ).
Θα μου πείτε, μετά από 12 ώρες δουλειά, δεν είχες τίποτα καλύτερο να κάνεις από το να καθήσεις πάλι μπροστά σε μια οθόνη; Έλα ντε.
Παράτησα λοιπόν το Lost και είπα να διαβάσω ένα βιβλίο. Στη στοίβα με τα αδιάβαστα-μισοδιαβασμένα βρίσκονταν το "Snow Crash" του Neal Stephenson, το "Freedom TM" του Daniel Suarez, το "Handcarfted CSS" του Dan Cederholm, το "Web Analytics - an hour a day", το "The Art of SQL" και μερικά ακόμα που ήταν κάτω κάτω και βαρέθηκα να ξεθάψω...
Πάλι τεχνολογία, την είχα σε θεωρία, σε πρακτική, ακόμα και σε μυθιστόρημα, το overdose άρχισε να γίνεται extreme-dose. Να διάβαζα κανένα κόμιξ μήπως; Το πρώτο που είδα στη λίστα με τα αδιάβαστα ήταν το "Transmetropolitan"... post-cyberpunk.
Δεν υπήρχε ελπίδα γι απόψε. Σταμάτησα λοιπόν να ψάχνομαι και κάθησα να γράψω τη στήλη. Στο laptop. Πάλι οθόνη. Πάλι πλήκτρα. Σμπαρακουάξ!
Hey, Gregory, tin palevis ka8olou?
Oxi.
Διάβαζα τις προάλλες για έναν τύπο που δούλευε σε περιοδικό τεχνολογίας και τον έβαλαν να γράψει ένα άρθρο με θέμα "20 μέρες χωρίς υπολογιστές". Εννοώ καθόλου, ούτε στο σπίτι, ούτε στο γραφείο, πουθενά. Δηλαδή για να καταλάβετε, ο εργοδότης του τον πλήρωσε για να ΜΗΝ βλέπει τα e-mail του και φυσικά να ΜΗΝ τα απαντάει. Χωρίς Google, όποτε ήθελε να μάθει κάτι έπρεπε να τρέχει στις βιβλιοθήκες ή να ψάχνει κάποιον που ξέρει. Ούτε RSS, ούτε Twits, ούτε podcasts, ούτε τίποτα. Unwired.
Το θυμήθηκα τώρα και ζήλεψα. Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από παραλίες, έναστρους ουρανούς, ακούω κύματα, μυρίζω υγρασία και ιώδιο. Α, πόσο μακριά νιώθω πως είναι τώρα...
Κι όσο σκεφτόμουν πως θα ήταν αν για λίγες μέρες έκλεινα τους διακόπτες και έφευγα, το βλέμμα μου έπεσε στο menu bar στην οθόνη: "File, Edit, View, ..., Window, Help".
Help.
Δηλαδή; Ποιος κάνει help ποιον και γιατί; Και για να έχουμε και (πιο) καλό ρώτημα, πως θα το μεταφράζατε αυτό το menu bar στα ελληνικά; "Αρχείο, Διόρθωση, Επισκόπηση, ..., Παράθυρο, Βοήθεια" μήπως; Γιατί όχι "Διόρθωσε, Δες, Βοήθησέ με, κλπ"; Στο κάτω-κάτω "Edit" λέει, όχι "Editing". Ρήμα. Προστακτική.
Αλλά ποιος προστάζει ποιον τελικά; Εμείς λέμε στον κομπιούτορα να "σώσει" το αρχείο, εμείς του λέμε "σώσε"; Ή μήπως είναι εκείνος που μας λέει χαιρέκακα "Σώσε το αρχείο μεγάλε μη μου κοπεί κανένα ρεύμα και τρέχεις". "Κάνε backup φιλαράκο γιατί στα καλά καθούμενα θα μου σκάσει ο σκληρός και θα σκάσεις στο κλάμα". "Κάνε reboot γιατί με έχεις μέρες ανοιχτό και ζορίζομαι, σε λίγο θα σέρνομαι σαν σαλιγκάρι, βοήθησέ με". Μετά από τρία format που αναγκάστηκα να κάνω τον τελευταίο μήνα, αρχίζω και τα βλέπω περισσότερο σαν πραγματικές απειλές αυτά.
Μήπως γι αυτό στα ελληνικά συνηθίζουμε να μεταφράζουμε απρόσωπα τα μενού, δηλώνοντας τη λειτουργικότητα και όχι την εντολή; Ίσως. Στο κάτω κάτω, όσο "προσωπικός" και να είναι ο υπολογιστήρας μας, απρόσωπος είναι. Κι ας μου λέει όλη την ώρα, σώσε αυτό, δες εκείνο, διάβασε και το άλλο, κοίτα πόσα πολλά πράγματα μπορείς να μάθεις χάρη σε μένα...
Χμμ, νομίζω ότι φτάνει. Θα ξεθάψω τις μπογιές μου και θα αρχίσω πάλι να ζωγραφίζω. Με το χέρι. Σε χαρτί.
Σκέφτομαι μάλιστα το επόμενο κειμενάκι μου να το στείλω χειρόγραφο, με το ταχυδρομείο. Εκτός αν κανονίσουμε καμιά συνάντηση και το παραδώσω ιδιοχείρως.
Ίσως πάλι και όχι. Αλλά θέλω ξεκούραση.
Hey Mac, eisai gamatos alla good night.
Σχόλια