Από ό,τι φαίνεται ψηφίστηκε αυτές τις μέρες ο νόμος για την ευκολότερη και ταχύτερη σύσταση εταιρειών – έχουμε έτσι ένα πλήρες πλαίσιο όπου τουλάχιστον μια επε μπορεί κανείς να στήσει με μόλις 4,5Κ κεφάλαιο και ελάχιστο κόπο/έξοδα. Άντε, με το καλό να μας έρθει και η επιχειρηματικότητα.
Από αυτήν εδώ τη θέση έχω ξανα-αναφερθεί στο θέμα ότι η μικρο-επιχειρηματικότητα τελικά δεν βοηθά ούτε τον επιχειρηματία ούτε την κοινωνία (Νεανική Επιχειρηματικότητα, Η «φθηνή» καινοτομία). Θεωρώ πως αν θέλουμε απροβλημάτιστη μικρο-επιχειρηματικότητα, δηλαδή SMEs και startups όπως νοούνται και ενθαρρύνονται εκτός Ελλάδας και όχι όπως γίνονται αντιληπτές εντός του ελληνικού φορο-οικονομικό-νομικού «συστήματος», τότε ο πήχυς θα πρέπει να τοποθετείται σε κεφάλαιο έναρξης μερικών δεκάδων χιλιάδων ή και ολίγων εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ. Η γνώμη μου αυτή παραμένει ίδια.
Γεγονός είναι όμως ότι (1) με εμένα δεν φαίνεται να συμφωνούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αφού διαρκώς κατεβάζουν τον πήχυ για τη σύσταση εταιρειών, (2) η κρίση από τη μια και η άνοδος του Διαδικτύου από την άλλη έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν την ευκαιρία σε πολλούς να εκκινήσουν επιχειρηματικές δραστηριότητες με Διαδικτυακό αντικείμενο.
Για το γεγονός ότι το ιντερνετ και η διάδοσή του και η απλή μέσω αυτού επιχειρηματικότητα λειτούργησε και ως βαλβίδα εκτόνωσης για πολλούς σε ολόκληρο τον κόσμο αυτή την περίοδο της αεργίας/ανεργίας μίλησαν ήδη αξιότεροι από εμένα (βλ. Larry Katz, The Economist).
Επομένως, δεν μένει παρά να παραδεχτώ ότι έχει νόημα η μικρο-επιχειρηματικότητα, όταν τουλάχιστον είναι διαδικτυακή.
Και αφού το παραδέχομαι αυτό, προτείνω και μια-δύο λύσεις που θεωρώ πως πραγματικά θα έλυναν τα χέρια στους web επιχειρηματίες νέας γενιάς:
(1) Το θέμα της έδρας. Ο ελληνικός νόμος, καλώς ή κακώς, απαιτεί έδρα για τη λειτουργία μιας επιχείρησης. Αυτό σημαίνει το λιγότερο ένα γραφείο, έστω και με υπομίσθωση. Επιπλέον, ορισμένες ΔΟΥ αναγνωρίζουν δικό τους Θεό και Νόμο και δεν δέχονται δωρεάν παραχωρήσεις, επομένως απαιτούν να δουν συμφωνητικό (επαγγελματικής) μίσθωσης. Κάτι τέτοιο (α) επιβαρύνει το νέο web επιχειρηματία με κόστη χωρίς λόγο, αφού για να κάνει τη δουλειά του χρειάζεται server και όχι γραφείο, επομένως έδρα του μπορεί κάλλιστα να είναι ο καναπές του, (β) αφήνει ίσως, πιθανώς, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς περιθώρια «συναλλαγής» κατά τις τυχόν διενεργούμενες αυτοψίες.
Η λύση είναι απλή: αποσύνδεση της ανάγκης ύπαρξης επαγγελματικού χώρου ως έδρας (άλλωστε, αν ίσχυε αυτό και στις ΗΠΑ όλες τις επιχειρήσεις όπως την Apple ή την HP που υποτίθεται ξεκίνησαν από τα γκαράζ των ιδρυτών τους στην Ελλάδα θα τις έκλεινε η Εφορία πριν καν ξεκινήσουν). Ταυτόχρονα, χαλάρωση των (άτυπων) πρακτικών των ΔΟΥ και αποδοχή επιτέλους πχ. δωρεάν παραχωρήσεων χώρου από τους γονείς σου ή στο ίδιο σου το σπίτι!!!
(2) Το θέμα της φορολόγησης. Αυτό είναι πιο πολύπλοκο. Όλες αυτές οι εταιρείες θεωρώ πως σε αρχικό τουλάχιστον στάδιο περισσότερο παλεύουν για την επιβίωσή τους παρά για τη δημιουργία υπερ-κερδών. Τα κόστη φιλοξενίας είναι αυξημένα, ο web επιχειρηματίας πρέπει και κείνος να ζήσει, τι παραπάνω να αφήσει η διαδικτυακή διαφήμιση που κατά κανόνα είναι το μόνο τους έσοδο; Γι αυτό θα πρότεινα την πλήρη απαλλαγή τους από οποιαδήποτε φορολογική υποχρέωση, αν πχ. τζιράρουν ετησίως μέχρι 50 – 60Κ. (Για την ακρίβεια, το ίδιο ακριβώς θα πρότεινα και για κάθε επιχείρηση εν γένει...). Αντιλαμβάνομαι ότι ίσως αυτό γίνεται στην πράξη (δηλ. το ΣΔΟΕ δύσκολα θα επισκεφθεί web επιχειρηματία για έλεγχο), αλλά αν η απαλλαγή ερχόταν δια νόμου, και σε συνδυασμό και με τις πρόσφατες διευκολύνσεις, θα δημιουργούσε ένα κλίμα που θα ευνοούσε την επιχειρηματικότητα – ε, και αν κάποιοι σε τέτοιο επίπεδο εσόδων φοροδιαφύγουν, μικρό το κακό, σκεφθείτε τι ακούμε στις ειδήσεις κάθε μέρα.
Αυτά, όχι τίποτ’ άλλο, για να συμβάλλω και εγώ στον
αναπτυξιακό διάλογο...
Σχόλια