Το επιχείρημα ότι τα content farms δεν είναι στην ουσία σάιτ περιεχομένου δεν είναι καινούριο και, παρά τα όσα υποστηρίζουν οι ιδιοκτήτες τους, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα αμφισβητούμενο. Ο λόγος που επανέρχομαι είναι επειδή πρόσφατα, ωθούμενος από επαγγελματική περιέργεια, επικοινώνησα με ένα εν Ελλάδι content farm (στην πραγματικότητα πρόκειται για εταιρεία που κατασκευάζει σάιτ η οποία θέλει να «αναβιβάσει» τα σάιτ των πελατών της σε content farms) και ρώτησα πληροφορίες σχετικά με τις αμοιβές των συνεργατών. Η απάντηση ήταν άκρως διαφωτιστική όχι μόνο ως προς το γιατί τα σάιτ αυτά ούτε είναι, ούτε θα γίνουν ποτέ σάιτ περιεχομένου, αλλά και ως προς το ότι παρά τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, ορισμένα πράγματα θα αργήσουν πολύ να φτιάξουν.
Συνοψίζοντας, ακόμα και ένας επαγγελματίας γραφιάς θα δυσκολευόταν πάρα πολύ να καταφέρει να βγάλει αξιοπρεπή χρήματα με τις τιμές που δίνει η συγκεκριμένη εταιρεία (και δεν έχω λόγο να θεωρώ ότι είναι η μόνη)· συγκεκριμένα, για να βγει ένας στοιχειώδης μισθός θα πρέπει ο συνεργάτης να εργάζεται 10 (πραγματικές) ώρες την ημέρα, 30 μέρες τον μήνα. Ο μόνος τρόπος τα χρήματα να αποκτήσουν αξία είναι με διάφορα «tips και tricks» που υποσχέθηκε να μου δείξει ο υπεύθυνος της εταιρείας τα οποία, κρίνοντας από το ότι θέλει το «περιεχόμενο» να περνάει από το κόσκινο του Copyscape δεν είναι, προφανώς, παρά δημιουργικά copy-paste.
Βεβαίως, όλοι όσοι γράφουμε συχνά ανακυκλώνουμε περιεχόμενο που διαβάζουμε στο εξωτερικό –αυτό είναι αναπόφευκτο αν λάβουμε υπόψη ότι ειδικά στον χώρο της τεχνολογίας σχεδόν όλα όσα συμβαίνουν, συμβαίνουν πολύ μακριά από εκεί που μπορούμε να φτάσουμε. Όμως από αυτού του σημείου, μέχρι του σημείου να ενδιαφέρεται κανείς απλώς για το πώς να ξεγελάσει το Copyscape, η απόσταση είναι τεράστια. Και είναι η απόσταση μεταξύ περιεχομένου και, κατά την άποψή μου, σκουπιδιών που δεν έχουν καμία αξία, πέραν βεβαίως αυτής που προκύπτει από το Adwords.
Αυτό που πολύ εύκολα παραβλέπουν όσοι θεωρούν ότι η μέθοδος αυτή δεν οδηγεί στην πραγματικότητα πουθενά (πέραν από κάποιο προσωρινό «easy buck») και επικαλούνται την εμπειρία της αλλοδαπής είναι ότι τα content farms του εξωτερικού μπορούν πολύ εύκολα να αγνοηθούν καθώς σχεδόν πάντα θα υπάρχει και κάποιο πραγματικό σάιτ περιεχομένου στο οποίο, τελικά, θα ανατρέξει ο χρήστης. Στην Ελλάδα, που το περιεχόμενο ακόμα χωλαίνει σημαντικά, το να στραφεί κανείς σε τέτοιες λύσεις αντί να επενδύσει έστω και λίγα χρήματα στη δημιουργία πραγματικού περιεχομένου, έχει ως αποτέλεσμα ο χρήστης να περιορίζεται ακόμα περισσότερο με συνέπεια να ωφελείται ακόμα λιγότερο από το Δίκτυο και με επόμενη συνέπεια να παραμένει (ουσιαστικά) μακριά του –στη συζήτηση αυτή αφήνω έξω τη συμμετοχή σε σάιτ όπως το Facebook καθώς, κατά τη γνώμη μου, περισσότερο μειώνουν παρά αυξάνουν την αξία του μέσου.
Η φράση «το περιεχόμενο είναι βασιλιάς» κυκλοφορεί από το 1996. Όσοι την αμφισβητούν, ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν ότι η πατρότητά της δεν ανήκει σε κάποιον από τους μακρυμάλληδες «ιδεαλιστές μάγους» που έχτισαν το Ίντερνετ αλλά από τον (ακόμα) πλουσιότερο αμερικανό, τον Μπιλ Γκέιτς...
Σχόλια