Εσύ που τώρα μπορεί να διαβάζεις αυτές τις αράδες από ένα tablet ή ένα smartphone, εσύ που μπορεί μετά να φύγεις από την οθόνη του υπολογιστή και να βγεις στον δρόμο ευχαριστώντας αόρατες υπάρξεις που η συσκευή σου έχει την αυτονομία που χρειάζεται για να σε καθοδηγήσει στον δρόμο ή να παίξει την αγαπημένη σου μουσική, κάνε μια μικρή παύση.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχεις ακούσει και ίσως είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσεις τα ονόματα των Τζον Γκουντιναφ, Μ. Στάνλεϊ Γουίτινγκαμ και Ακίρα Γιοσίνο, στους οποίους απονεμήθηκε την Τετάρτη το Νόμπελ Χημείας. Ωστόσο τους χρωστάς πολλά, διότί είναι οι άνθρωποι πίσω από την μπαταρία ιόντων λιθίου.
Η οποία μπαταρία ιόντων λιθίου είναι η βασική πηγή τροφοδοσίας κάθε φορητής συσκευής που βρίσκεται μακριά από μία πρίζα. Ναι, μπορεί να έχουμε ακούσει πολλά και να μας έχουν τάξει περισσότερα για τις κυψέλες καυσίμου και τις λοιπές φουτουριστικές μονάδες αποθήκευσης ενέργειας, αλλά για την ώρα είμαστε στη φάση που οι μπαταρίες ιόντων λιθίου τροφοδοτούν τον φορητό μας κόσμο.
Οι τρεις καθηγητές θα μοιραστούν το χρηματικό έπαθλο των περίπου 780.000 ευρώ που συνοδεύει το βραβείο και εδώ που τα λέμε, άργησαν να το πάρουν. Ο καθηγητής Γκουντιναφ μαζί με το βραβείο κερδίζει και μια ακόμα θέση στην επικαιρότητα αλλά και την Ιστορία, καθώς γίνεται ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος (97!) στον οποίο έχει απονεμηθεί ποτέ βραβείο Νόμπελ.
Την αρχή έκανε στη δεκαετία του ’70 και στον απόηχο της πετρελαϊκής κρίσης ο Γουίτινγκαμ που ξεκίνησε να πειραματίζεται με τις μπαταρίες λιθίου στο εργαστήριό του στο πανεπιστήμιοα Μπινγκχάμτον στις ΗΠΑ. Τη σκυτάλη πήρε μετά ο Γκουντιναφ που βελτίωσε την αρχική ιδέα και ο τρίτος που όχι μόνο εξέλιξε την ιδέα αλλά την έκανε και εμπορικό προϊόν ήταν ο Γιοσίνο. Θερμά ευχαριστούμε…
Σχόλια