Είναι κάπως θλιβερό αν το καλοσκεφτεί κανείς: ότι μια εταιρεία που έχει στηρίξει την πορεία της στην ιδέα της ατομικότητας και της διαφοροποίησης από καθιερωμένα τα, ηγετική δύναμη σε μια αγορά που επίσης έχει σημαία της την ιδέα της “διατάραξης” της καθεστηκυίας τάξης, και δη μια εταιρεία που έχει επικεφαλής έναν άνθρωπο που έχει δηλώσει ανοιχτά την -ακόμα ταμπού για πολλούς- σεξουαλική του ταυτότητα, να πρέπει εν έτει 2015 να έχει σελίδα με τίτλο “Inclusion & Diversity” και μάλιστα να ανακοινώνει -περήφανα, υποθέτω- ότι πέρσι προσέλαβε πάνω από 11.000 γυναίκες παγκοσμίως και στις ΗΠΑ περισσότερους από 2200 μαύρους και περισσότερους από 2700 ισπανόφωνους. Και ακόμα περισσότερο, ότι αριθμοί αυτοί αντιπροσωπεύουν αυξήσεις 65, 50 και 66% αντίστοιχα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδώσω στην ιδεολογική μου τοποθέτηση όμως θα έλπιζα ότι ως τώρα τέτοια ζητήματα θα ήταν λυμένα, τουλάχιστον εντός των ορίων μιας αγοράς που στηρίζεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην καινοτομία. Όμως δεν είναι και, όπως μας υπενθυμίζουν μερικές κραυγαλέες υποθέσεις όπως η πρόσφατη της Έλεν Πάο ή η περσινή του “Gamergate”, το συμπέρασμα ότι επειδή κάποιος μπορεί να σκεφτεί πρωτότυπα, μπορεί ταυτόχρονα (και υποχρεωτικά) να σκεφτεί και προοδευτικά είναι μάλλον αυθαίρετο. Ή μ' άλλα λόγια, η εκτός της πεπατημένης σκέψη στις μηχανές ή στο λογισμικό δε συνοδεύεται απαραίτητα από αντίστοιχη σκέψη σε κοινωνικά ή πολιτικά θέματα.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι η εποχή τους είναι διαφορετική και ότι, κατά συνέπεια, οι ίδιοι είναι διαφορετικοί από τους προγόνους τους -υποθέτω ότι είναι από εκείνα τα πράγματα που μας βοηθούν να θεωρούμε τη ζωή μας σημαντική. Όμως μια ακόμα και επιπόλαια ανάγνωση της ιστορίας, θα δείξει ότι την ίδια πεποίθηση είχαν όλοι οι άνθρωποι, όλες τις εποχές. Και ειδικά όταν πρόκειται για θέματα τεχνολογίας, είναι επιεικώς αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι π.χ. που επινόησαν μερικές από τις πιο κοσμοϊστορικές εφευρέσεις -το αυτοκίνητο, τον ηλεκτρικό φωτισμό, το τηλέφωνο ή την τηλεόραση ήταν “λιγότερο οραματιστές” από τον Βίντον Σερφ, τον Μπομπ Καν ή τον Τιμ Μπέρνερς-Λι -ότι με το πέρασμα των χρόνων έγιναν μέρος του “κατεστημένου” (όσοι από αυτούς έγιναν) είναι απλώς αποτέλεσμα της εξάπλωσης των εφευρέσεών τους.
Έγραφα τις προάλλες, ότι η αναδιάρθρωση της Google δεν είναι παρά μια ακόμα απόδειξη ότι η εταιρεία είναι και ουσιαστικά στην ίδια λίγκα με τα βιομηχανικά μεγαθήρια του παρελθόντος. Το ίδιο, και ίσως ακόμα περισσότερο ισχύει για την Apple και σε διάφορους βαθμούς για τις υπόλοιπες μεγάλες εταιρείες του χώρου. Όταν λοιπόν μιλάμε για τις εταιρείες αυτές, οι προσδοκίες μας για τη... συνείδησή τους πρέπει να είναι ανάλογες -το γεγονός ότι οι υπάλληλοί τους δεν πηγαίνουν για δουλειά φορώντας γραβάτα, δε σημαίνει, τελικά τίποτα. Αντίθετα με διάφορα που ακούσαμε πρόσφατα -και που συνεχίζουμε να ακούμε- το πρόβλημα δεν είναι η γραβάτα.
Σχόλια