Όχι ότι πρέπει να τα βλέπουμε και να παρηγορούμαστε, όμως η περίπτωση της τερατώδους υποκλοπής στην αλυσίδα καταστημάτων λιανικής Target στην οποία αναφερθήκαμε πριν από μερικές εβδομάδες και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από τις αμερικανικές αρχές σίγουρα αφήνουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Για όσους δεν το πρόσεξαν, μεταξύ μέσων Δεκεμβρίου και μέσων Ιανουαρίου, μεσούσης δηλαδή της περιόδου των γιορτών και της πιο φορτωμένης εμπορικά φάσης της χρονιάς, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι κάποιοι εισβολείς είχαν κλέψει στοιχεία 40 εκατομμυρίων πιστωτικών και χρεωστικών καρτών και προσωπικά δεδομένα 70 εκατομμυρίων πελατών.
Τα νούμερα είναι αστρονομικά και μόνο γι αυτό περιττεύει κάθε απόπειρα σύγκρισης με άλλες αγορές, εκτός ίσως από αυτή της Κίνας ή της Ρωσίας. Όμως το πρόβλημα έχει και μια ακόμα διάσταση: οι επιμέρους πολιτειακές νομοθεσίες δεν μπορούν να υποχρεώσουν την Target ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία να ανακοινώσει τέτοιου είδους εισβολές άμεσα -για την ακρίβεια οι περισσότερες από τις πολιτείες αφήνουν στις εταιρείες διάφορα παραθυράκια όπως αυτό της διευκόλυνσης της έρευνας ή της αξιολόγησης του ύψους της ζημιάς. Και φυσικά, οι εταιρείες εκμεταλλεύονται τα παραθυράκια αυτά προκειμένου να μη μεγεθύνουν τη ζημιά βλάπτοντας τις πωλήσεις τους.
Βεβαίως όταν μιλάμε για 40 εκατομμύρια αριθμούς καρτών και προσωπικά δεδομένα 70 εκατομμυρίων πελατών, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι η ζημιά δεν ήταν μεγάλη. Aυτός είναι και ο λόγος που στις αρχές του Φεβρουαρίου οι εκπρόσωποι της Target θα καταθέσουν σε έρευνα του Κογκρέσου που κινητοποίησε υποεπιτροπή της Επιτροπής Ενέργειας και Εμπορίου (στην έρευνα εμπλέκεται και η Μυστική Υπηρεσία των ΗΠΑ η οποία, πέραν της φύλαξης υψηλών προσώπων για την οποία είναι διάσημη, είναι και η αρμόδια υπηρεσία για θέματα ηλεκτρονικών απατών). Όμως παρ' όλα αυτά, φαίνεται ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν έχει αποφασίσει ακόμα να επιβάλλει ενιαίους κανόνες δημοσιοποίησης παρόμοιων προβλημάτων.
Από μια μεριά είναι κατανοητό: μέχρι την καθολική επικράτηση των ηλεκτρονικών μέσων, απάτες τέτοιου μεγέθους ήταν αδύνατο να υπάρξουν οπότε η ευθύνη έπεφτε στη διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε εταιρείας-θύματος. Όμως με το ηλεκτρονικό εμπόριο να τείνει να υποκαταστήσει το offline, γίνεται εμφανές με τον πλέον πρόδηλο τρόπο ότι μια "διάρρηξη" μπορεί να επηρεάσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή, η βολή (δηλαδή το συμφέρον) της εκάστοτε εταιρείας δεν μπορεί παρά να βρεθεί στην τελευταία προτεραιότητα.
Σχόλια