Τα παλιόπαιδα τ ατίθασα

Το έχω πει, το έχω ξαναπεί και θα το ξανά-μανά-πω. Απέχουμε αρκετά -για να μην πω πολλά- χρόνια από την εποχή που το «κλέφτες» κι «αστυνόμοι» των πάσης φύσεως θιγμένων από τα δικτυακά δρώμενα θα έχει κέρδος για τους «αστυνόμους».

Καλώς ή κακώς τα παιδιά το ξέρουν το έργο καλύτερα και για να είμαστε και πιο ακριβείς, το κατευθύνουν. Καλώς ή κακώς επίσης, τα μεγαλύτερα παιδάκια απλώς παρακολουθούν και ακολουθούν τις εξελίξεις και μέχρι να μετρήσουν καλά τα xls-άκια τους και να φτιάξουν τα περισπούδαστα Powerpoint τους, ο ήλιος έχει βγάλει κέρατα. Και μη νομίζετε ότι αναφέρομαι στην εγχώρια «βιομηχανία». Όχι. Δεν αναφέρομαι σ' αυτήν και ούτε θα αναφερθώ κιόλας, γιατί είναι χρονιάρες μέρες και δεν θέλω να ταραχτώ. Στους συναδέλφους -με την ευρύτερη έννοια- της αλλοδαπής αναφέρομαι, που έχουν βαλθεί να χαλάσουν το καλό τους όνομα.

Γράφει λοιπόν σε σχετικά πρόσφατο ρεπορτάζ του ο Economist για τη μείωση της «πειρατείας» στο Διαδίκτυο, αναφερόμενος φυσικά στα πολλαπλά downloads των χρηστών που επιμένουν να μην κατανοούν -τα παλιόπαιδα- πως η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική και γεμίζουν κάτι Terabytes με MP3.  Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ, που έχει τίτλο «How to sink pirates», τα παλιόπαιδα δεν κατεβάζουν πλέον τόσο πολύ παράνομα αρχεία καθώς η μουσική βιομηχανία τα κατάφερε να τα περιορίσει. Πώς; Όχι με τις κλασικές μεθόδους καταστολής (λέγε με δικαστήρια κ.λπ.) αλλά με τις δελεαστικές -και νόμιμες- προσφορές μουσικής όπως το iTunes, το Spotify και το Deezer και με τις σύγχρονες μεθόδους επιβολής τάξης όπως το περίφημο Τhree strikes.  Και επειδή πάντα στην αλλοδαπή μιλάνε με ντοκουμέντα, το ρεπορτάζ αναφέρει και τις σχετικές έρευνες από την IFPI καθώς και άλλες παρόμοιες που όλες καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η διανομή μουσικής μέσω των δικτύων Peer-to-Peer μειώνεται.

Διαφωνούμε; Όχι απαραίτητα. Όντως το Ρeer-to-Ρeer στο παγκόσμιο traffic  μειώθηκε σχεδόν 25% μέσα σε ένα χρόνο και υπάρχουν πολλές έρευνες που το αποδεικνύουν ή το επισημαίνουν. Μόνο που το γεγονός αυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η μουσική δεν συνεχίζει να διακινείται με έναν τρόπο που μάλλον δεν θα αρέσει στη μουσική βιομηχανία. Γιατί ναι μεν το P2P «πέφτει» αλλά το  streaming και το direct downloading ανεβαίνουν και μάλιστα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, καθώς οι χρήστες αντί να αποθηκεύουν και να ακούνε, έχουν άμεση πρόσβαση στο ίδιο το περιεχόμενο. Φυσικά, στη λογική αυτή ήδη έχουν στηθεί τα απαραίτητα communities για να βοηθήσουν την κατάσταση, άλλοτε «κρύβοντας» τοποθεσίες και links και άλλοτε απλώς παρέχοντας συμβουλές. Η μεγαλύτερη πλάκα όμως ίσως να έρχεται από το γεγονός πως η προβαλλόμενη ως σωτηρία υπηρεσία Spotify στηρίζεται στο P2P πρωτόκολλο.

ΥΓ1. Εξαιρετικό post για το θέμα (από όπου και η στήλη άντλησε περιεχόμενο) στο blog του Ν. Σμυρναίου. Θα μου πείτε «γιατί βρε αδερφέ, δεν έδωσες το link μόνο»; Θα απαντήσω «γιατί έτσι θα έχανα την ευκαιρία να ρίξω το σιχτίρι μου...»

ΥΓ2. Το «σχετικά πρόσφατο ρεπορτάζ» που αναφέρεται στην 3^η παράγραφο είναι από το Νοέμβριο αλλά υπάρχει δεδικασμένο γι αυτή τη μικρή παρατυπία και είπα να «πατήσω» πάνω του. Βλέπετε διαβάσαμε πρόσφατα πως ένα μεγάλο στέλεχος ήταν μέχρι πρόσφατα σε μεγάλη εταιρεία και το παλικάρι είχε φύγει 2 χρόνια. Οπότε εγώ δεν φοβάμαι τίποτα...