Η ιδέα της αυτόματης προσαρμογής ενός περιβάλλοντος στις ανάγκες του χρήστη μου είχε φανεί αμφίβολης αποτελεσματικότητας από την πρώτη φορά που την άκουσα: αν και εμπιστεύομαι τις μηχανές για πολλά πράγματα, θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος διακόπτης παράκαμψης, ούτως ειπείν, που να επιτρέπει στον χρήστη μιας τεχνολογίας να τη χειριστεί όπως εκείνος νομίζει καλύτερα. Και αυτό επειδή μερικές φορές οι ανάγκες κάποιου μπορεί να είναι διαφορετικές από ό,τι δείχνουν τα διάφορα στοιχεία που τον περιβάλλουν.
Παρόλα αυτά οι εταιρείες, συνήθως επειδή απευθύνονται σε έναν “μέσο χρήστη” που αφενός καλύπτεται από τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή και αφετέρου δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με την τεχνολογία που χρησιμοποιεί, αυξάνουν όλο και περισσότερο τον βαθμό αυτοματοποίησης των προϊόντων τους –όλοι το έχουμε δει και σε πολλές περιπτώσεις το έχουμε καλωσορίσει κιόλας. Για κακή μου τύχη ωστόσο, το χρονικό διάστημα που συμβαίνει αυτό, ζω σε μια ξένη χώρα με αποτέλεσμα να εισπράττω την χειρότερη δυνατή εκδοχή του.
Οι τελευταίοι δύο υπολογιστές μου είναι αγορασμένοι στην Ιαπωνία. Αυτό σημαίνει ότι και το λειτουργικό σύστημα είναι στα ιαπωνικά (αν θέλει κανείς λειτουργικό στα αγγλικά πρέπει να πληρώσει περισσότερο και να περιμένει για 1-2 εβδομάδες καθώς κάτι τέτοιο θεωρείται “καστομιά” –τα καλά των αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών). Και, βεβαίως, ότι ένα μεγάλο κομμάτι προϊόντων λογισμικού και online υπηρεσιών με θεωρούν εξ' ορισμού Ιάπωνα και άρα όχι μόνο μου προσφέρουν ως πρώτη επιλογή την ιαπωνική τους εκδοχή αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, μου την επιβάλλουν.
Έτσι, το αντιϊικό μου πρόγραμμα είναι στα ιαπωνικά, το πρόγραμμα επεξεργασίας που χρησιμοποιώ για τις φωτογραφίες μου είναι στα ιαπωνικά και ορισμένα (αρκετά) web sites δε με αφήνουν να δω άλλη έκδοσή τους πέρα από την ιαπωνική. Σε ορισμένες περιπτώσεις η μόνη μου λύση είναι να χρησιμοποιώ Tor όμως κι εκεί προκύπτουν άλλα προβλήματα: αυτά που για έναν νορμάλ χρήστη Tor δε θεωρούνται προβλήματα –ναι, μερικές φορές το να έχεις κάποιους αυτοματισμούς είναι βολικό. Και αυτό είναι όλο το θέμα: ότι η διαχείριση των αυτοματισμών θα έπρεπε να επαφίεται στην κρίση του χρήστη.
Το πρόβλημά μου δεν είναι μόνο επί της αρχής, είναι και επί της ουσίας: τα ιαπωνικά μου είναι επαρκή όταν διαβάζω ένα κείμενο με την ησυχία μου αλλά όχι όταν ένα μήνυμα πετάγεται στα καλά καθούμενα μπροστά μου και απαιτεί αντίδραση σε μερικά δευτερόλεπτα. Επίσης δεν είναι επαρκή σε ορισμένα σύνθετα μηνύματα τα οποία ενίοτε δε βγάζουν άμεσο νόημα ούτε στα αγγλικά –ή ακόμα και στα ελληνικά. Και ειδικά τα αντιϊικά προγράμματα έχουν άφθονα τέτοια. Και παρότι όταν έχω καλή διάθεση βλέπω όλα τα παραπάνω σαν μια ευκαιρία να πλουτίσω το (ειδικό) λεξιλόγιό μου στα ιαπωνικά, όταν δουλεύω προτιμώ τα πράγματα να λειτουργούν με τον γρηγορότερο τρόπο.
Φυσικά δεν περιμένω η Microsoft, η Adobe ή η McAfee να αλλάξουν πολιτική από αυτό εδώ το κείμενο –το γράφω περισσότερο για να ξεθυμάνω παρά ελπίζοντας ότι πρόκειται να αλλάξει κάτι. Όμως πέρα από την εκτόνωση το βασικό μου ερώτημα παραμένει και το έχω εκφράσει επανειλημμένα και με διάφορες αφορμές: μέχρι ποιου σημείου θέλουμε οι μηχανές μας να ενεργούν αυτόβουλα; Και αν η απάντηση είναι “μέχρι τέλους”, αντιλαμβανόμαστε στο πλήρες εύρος τους τις συνέπειες που έχει κάτι τέτοιο;
Σχόλια