Ηταν βραδάκι, την ησυχία στο χωριό την τάραξε μόνο το σκουπιδιάρικο που κοπανούσε έναν κάδο για να μαρτυρήσει που είχαν κρυφτεί οι υπόλοιποι. Δεν κράτησε πολύ. Οι κάδοι "σπάνε" εύκολα...
Επρεπε να στείλω ένα email. Να απαντήσω για την ακρίβεια σε ένα. Γουγουγου τελεία τζιμέιλ τελεία κομ. Περίμενε, μου κάνει ο Κρομ που δεν ξέρω αν πρέπει να τον λέω Κρομ ή Κρόουμ. Θα περιμένω, του λέω. Περίμενε λίγο ακόμα. Εντάξει, δεν πάω πουθενά. Αστο μην περιμένεις, δεν υπάρχει η σελίδα, μου κάνει. Πλάκα κάνεις, του απαντάω, έλα ρε Μοτζίλα εσύ. Ξεκινάει ο Μοτζίλας, τίποτα, μου λέει. Ρε πάτε καλά και οι δυο σας νυχτιάτικο. Εσύ ρε ρούτερα ξέρεις τίποτα; Πού να ξέρω ρε, μου απαντάει το θρασίμι. Τα πήρα και εγώ, του πάτησα ένα reset. Ξανανοίγω. Αυτό να μην το ξανακάνεις, μου λέει. Γιατί ρε, θα μου κόψεις το Internet, του αντιμιλάω. Δεν με κοίταξε. Αναψε μόνο ένα κόκκινο λαμπάκι. Πάσο, του κάνω. Δεν παίζουμε με τους ρούτορες.
Ελα Μοτζίλα, γουγουγου τζιμέιλ κομ, τα ξέρεις τώρα. Σαν να μονολόγησε κάτι σαν "έλα πάππο να σου δείξω..." αλλά δεν έδωσα σημασία. Σερνόμασταν. Ο Μοτζίλας, ο ρούτερας, η σκιά μου, εγώ, η γραμμή. Ελα ρε ρούτερα. Με ξαναστραβοκοίταξε. Ξαφνικά, μιράκολο. Το τζιμέιλ με όλη του τη δόξα. Αντε και με λαχτάρησες. Βρίσκω το μήνυμα για ν'απαντήσω. Γράφω με όλη μου τη βιρτουοζιτέ.
Αποστολή. Νιέντε. Τι νιέντε ορέ; Σκέτο νιέντε. Μοτζίλα ξέρεις κάτι; Τι να ξέρω, μου κάνει, εγώ υπάλληλος. Ρούτερα; Την όρεξή σου έχω βραδιάτικο, μου απαντάει. Να σου πω ρε συ, του λέω, σηκώνεις ένα reset ακόμα, για μένα κάντο ρε συ; Δεν απάντησε, η σιωπή είναι συγκατάβαση. Τσούκου το κουμπάκι, τσάκα το κουμπάκι. Μπλιμπλίκια αναβόσβησαν. Ψιτ, που'σαι, μου κάνει, τελευταία φορά έτσι; Ετσι, τον διαβεβαιώνω. Πάω στα πρόχειρα, εκεί περίμενε το απαντητικό το μήνυμα, σαν προσφυγάκι δίχως πάσο. Αντε πουλάκι μου, φύγε. Εδώ θα μείνω. Δεν θα μείνεις και δεν γουστάρω Αρβανιτάκη βραδιάτικα. Δεν πάω πουθενά εδώ θα μείνω. Ούτε Καρρά, φύγε πουλί μ' να μην ξημερωθούμε σε περιμένει και ο άνθρωπος, έχω και μια σάλτσα να φτιάξω. Ρούτορα, ρε ρούτορα, δεν φεύγει ρε συ. Και τι θες να κάνω, απάντησε βαριεστημένα. Μοτζίλα καμιά ιδέα; Είχε μια ιδέα. Το Gmail είχε λόξυγκα. Δεν έστελνε, λέει, μηνύματα για κάμποση ώρα και αυτό επηρέασε το 0,024% των χρηστών. Τσάμπα τα γυμνάσια ρε ρούτερα. Αμα σου λέω, είπε και άναψε το κόκκινο λαμπάκι. Πάγωσα. Ψάρακα, και το γύρισε ξανά σε πράσινο.
Σχόλια