Εκεί που καθόμουν και διάβαζα τα feeds μου στο Google Reader ψες αργά με ειδοποίησε το σύστημα ότι ήρθε η ώρα να δω το καινούριο design. Το είδα. Και με έπιασε να γκρινιάξω. Κι επειδή ήμουν σε διάθεση μιρμίρας συνειδητοποίησα ότι στην ίδια ακριβώς διάθεση είναι και όλοι όσοι είδαν τις αλλαγές παγκοσμίως. Ένα σύνθημα μας ενώνει, Google μην αλλάζεις γνώμη.
Πριν από λίγο καιρό, πάλι με είχε ρωτήσει το σύστημα αν θέλω να δω το νέο design στο GMail. το είδα, πονοκεφάλιασα και γύρισα στο κλασσικό. Από χτες άλλαξε και το GMail μου και το Reader μου και ο πονοκέφαλος συνεχίζεται. Designers που εμπιστεύομαι επιμένουν online ότι το νέο design είναι τα χάλια του. Γω τί να σας πω από αυτά δεν ξέρω. Γενικά με τους συνδιασμούς, τα χρώματα κι αυτά έχω ένα θέμα, σε φάση που φοράω και τζιν με σακάκι α λα Τζόαν Κόλλινς τη δεκαετία του 80.
Οπότε...
Βέβαια μπορείς να το σκεφτείς κι αλλιώς. Κάτσε (να ‘ουμε). Σάμπως την πληρώνω τη Google; Σάμπως της δίνω τίποτα μπικικίνια για όλες τις υπηρεσίες της που χρησιμοποιώ (και είναι πολλές) για να έχω το θράσος να ζητάω και design που να μ’ αρέσει; Το διάβασα κι αυτό. Δε θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά την πληρώνω τη Google, με τη χρήση, με τη συμπεριφορά μου, με τα στατιστικά μου, με τις διαφημίσεις που γνωρίζουν ότι δυο μήνες πριν έψαξα εκδρομές στην Κωνσταντινούπολη κι από τότε ανάθεμα με κι αν έχω δει διαφήμιση σε σελίδες που επισκέπτομαι με ξενοδοχεία σε άλλη πόλη. Οπότε, άκυρο το άλμα.
Από την άλλη ας μην ξεχνάμε και το πιο σημαντικό. Είμαστε όντα της συνήθειας. Άπαξ και συνηθίσεις πράμα μετά η αλλαγή σου φαίνεται για τα μπάζα. Στην ανθρώπινη ιστορία είναι άπειρα τα παραδείγματα όπου μία αλλαγή που εμένα κι εσένα μας φαίνεται λογικότατη σήμερα είχε αντιμετωπιστεί στον καιρό της ως προβληματική. Για παράδειγμα όταν ο ηλεκτρικός φωτισμός άρχισε να μπαίνει στα σπίτια - σχετικά πρόσφατα, μόλις στις αρχές του 1900 - ο κόσμος είχε σοκαριστεί. Μέχρι που υπήρχαν και διάφοροι που υποστήριζαν ότι το ηλεκτρικό φως και ο ηλεκτρισμός προξενούν ζαλάδες, προβλήματα με τα μάτια, αρρώστιες, μέχρι και πρόωρο θάνατο. Ιδού η ανθρώπινη φύση. Για πιθανότητα πρόωρου θανάτου βέβαια δεν την έχουμε κατηγορήσει τη Google ακόμα αλλά κοντά είμαστε (το ζαλάδα το είπα κι εγώ).
Μιας λοιπόν και όλα συνηθίζονται σε αυτή τη ζωή θα συνηθίσουμε και το καινούριο design, δεν παθαίνουμε τίποτα (αν ακούσετε τίποτα κρούσματα πείτε μου να αναθεωρήσω). Εκεί που πραγματικά θα πάθω όμως είναι ότι πλέον δεν έχω τη λίστα με τις αναρτήσεις που μοιράζονται οι άλλοι στο Google Reader. Κρίση λέμε. Είχα ένα σωρό ανθρώπους που ήταν απαραίτητοι για την καθημερινή μου ενημέρωση. Έβρισκα πράγματα εγώ από αυτούς κι αυτοί από εμένα. Αυτό σημαίνει SOCIAL ΛΕΜΕ! (Έξαλλη είμαι).
Τώρα αυτό που πρέπει να κάνω είναι να πατήσω το +1 και να κάνω ακόμα ένα κλικ (είναι μεγάλη η κούραση) για να μοιραστώ κάτι που βρήκα στα feeds στο Google+. Και καλά εγώ το μοιράστηκα. Ποιος μου λέει ότι ο άλλος θα το δει; Ή ότι εγώ θα βρω όλους ετούτους που παρακολουθούσα αυτά που μοιράζονταν ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ στο Google+; Ε; Ε; (το ρωτάω με τα χέρια στη μέση και τα μάτια γουρλωμένα). Άσε που στο Google+ ο άλλος μοιράζεται και φωτογραφίες, και σκέψεις, και διάφορα gif (τα μισώ) και όλα τα υπόλοιπα. Ενώ όταν είχα τα shared μέσα στο Google Reader τα έβλεπα όταν ήμουν σε φάση “ενημερώνομαι τώρα”.
Είναι το μόνο σημείο για το οποίο συνεχίζω να γκρινιάζω αλλά υποπτεύομαι ότι κι αυτό ακόμα θα το συνηθίσω.
Σεις τίποτα γκρίνιες τώρα που γυρίζει;
Σχόλια