Πλέον μπορώ να το πω ανενδοίαστα: έχω αρχίσει να γερνάω! Και δεν το λέω μόνο γιατί τα επόμενα γενέθλιά μου, εντός των προσεχών ημερών είναι τα τελευταία που θα περιέχουν δεκαετία με κατάληξη “-άντα” αλλά επειδή πρόλαβα να δω για πρώτη φορά μια τεχνολογία να εξαφανίζεται και να επανεμφανίζεται με τη μορφή αναβίωσης –το γεγονός ότι ο κύκλος διήρκεσε μόνο τρεις δεκαετίες μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στο ότι οι εποχές μας έχουν γίνει πολύ γρήγορες.
Στην ανακοίνωση του Amazon για τις γιορτές που πέρασαν και για τα ρεκόρ που σημείωσε το μεγαλύτερο κατάστημα του κόσμου στο διάστημά τους, φιγουράρει στην ενότητα των μπεστ-σέλερ, λίγο προς το τέλος της σελίδας, φιγουράρει σαν πρώτο σε ζήτηση είδος home audio το Jensen JTA-230, ένα πικάπ δίσκων βινυλίου με ενσωματωμένα ηχεία, πόρτα USB, έξοδο για iPod (!) και τρεις ταχύτητες –για όσους ενδιαφέρονται για δίσκους 78 στροφών (αυτό κι αν με πήγε πίσω ΠΟΛΛΑ χρόνια!) Όλα αυτά, έναντι μόλις 50 δολαρίων, πράγμα που δικαιολογεί τη δημοτικότητά του.
Η τιμή επίσης παραπέμπει σε νεώτερους αγοραστές/ακροατές οι οποίοι, όπως μας λέει ήδη από το Νοέμβριο το “Vinyl Factory” είναι και η ατμομηχανή της αναβίωσης του βινυλίου –οι ηλικίες από 13 ως 35, άνθρωποι δηλαδή που μεγάλωσαν σε έναν κόσμο χωρίς τους μεγάλους μαύρους δίσκους καλύπτουν το 72% των πωλήσεων ενώ οι των 51 και άνω, αυτοί που τους θυμούνται πολύ καλά, καλύπτουν μόλις το 13%.
Μάλλον θα ακουστώ βλάσφημος αλλά πραγματικά δεν μπορώ να δω όλα αυτά σαν κάτι περισσότερο από ένα trend που θα ξεφουσκώσει μετά από λίγα χρόνια –και με έμφαση στο “λίγα”. Αφήνοντας κατά μέρος το αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερο ηχητικό εύρος του αναλογικού βινυλίου έναντι των ψηφιακών μέσων, σχεδόν όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του ήταν και είναι τόσο άβολα και μη πρακτικά που δικαιολογούν απόλυτα την ταχύτατη εξαφάνισή του από τα περισσότερα σπίτια: οι συνομήλικοί μου θα θυμούνται ότι πέραν των πραγματικά σκληροπυρηνικών (και των μουσικών που είναι εξ ορισμού σκληροπυρηνικοί) οι περισσότεροι καλωσορίσαμε τα CD σχεδόν μονομιάς.
Ειδικά σε μια περίοδο που Internetοποιούνται ακόμα και τα φερμουάρ των παντελονιών (όχι;) και που η μουσική βιομηχανία ή ότι έχει απομείνει από αυτήν εν πάση περιπτώσει, τείνει να εγκαταλείψει οριστικά την ίδια την ιδέα του μέσου καταγραφής μουσικής στο σύνολό της, υπάρχει καμία πιθανότητα τα βινύλια να αναστηθούν και να επανέλθουν στην προ-Δικτύου παντοδυναμία τους; Σαφώς τα πράγματα δείχνουν πολύ πιο αισιόδοξα από ό,τι έδειχναν πριν από 10 χρόνια, όμως η γενικότερη τάση είναι πολύ ισχυρή για να την αγνοήσει κανείς.
Κάθε εποχή θέλει τους μύθους της και ένα μέρος των μύθων είναι πάντοτε η εξιδανίκευση και λατρεία του παρελθόντος. Αυτό που χρειάζεται ωστόσο είναι να έχει κανείς αίσθηση ότι πρόκειται όντως για μύθους που απλώς κάνουν τον κόσμο γύρω μας λίγο πιο διασκεδαστικό. Βεβαίως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα οδηγούν Harley Davidson της δεκαετίας του 1970 ή Cadillac της δεκαετίας του 1950 όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι η δική μας εποχή θα χαρακτηριστεί από τα αυτό-οδηγούμενα της Google. Και πολύ καλά θα κάνει.
Σχόλια