Dungeon, dungeon τον καημό (του healer)

Sofia Gkiousou @ 05.04.2012
Dungeon, dungeon τον καημό (του healer)

Σήμερα θα σας πω για τον προσωπικό τον καημό του healer στα low level dungeons του World of Warcraft. Είναι μία στήλη με πόνο και κατάθεση ψυχής η σημερινή (κλάψε λίγο).

Ας αρχίσουμε από μια μικρή εισαγωγή για τη μαμά μου (που είναι ροκ). Το World of Warcraft (WoW) είναι ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που όσο παίζεις εσύ παίζουν κι άλλοι μαζί σου από όλη την υφήλιο. Δεν τους γνωρίζεις, απλά χρησιμοποιούν τον ίδιο κόσμο. Για να παίξεις διαλέγεις μία παράταξη (από δω ή από κει), έναν τύπο φυλής (π.χ. άνθρωπος, ξωτικό κλπ.) και τέλος έναν τύπο ας πούμε δουλειάς (π.χ. ιππότης, κυνηγός, μάγος κλπ.) Κάποιοι από αυτούς τους τύπους κάνουν μεγάλη ζημιά σε μια μάχη, κάποιοι μπορούν να θεραπεύσουν τους υπόλοιπους.

Στο WoW παίζουμε ταξιδεύοντας, κάνοντας διάφορες δουλειές, μαθαίνοντας επαγγέλματα και κάνοντας dungeons. Τούτα τα dungeons είναι “μέρη” όπου οι κακοί είναι πολύ κακοί (βλέπε ας πούμε Ιζνογκούντ και βάλε) κι είναι και πλήθος. Ο μόνος τρόπος να βγεις ζωντανός από τούτα τα μέρη είναι να είσαι σε ομάδα με 5 άτομα. Ιδανικά τρεις κάνουν ζημιά, ένας κάνει ΤΗ Ζημιά (με κεφαλαίο Ζ) και λέγεται Tank και ένας κρατάει τα μπόσικα για να θεραπεύει όσους δίνουν μπάτσες.

Για τούτους τους τελευταίους είναι ο καημός μου σήμερα, τους θεραπευτές, τους healers. Μετά από μία μικρή βαρεμάρα με τον πολυαγαπημένο μου χαρακτήρα αποφάσισα ότι για να με παίζουν κι εμένα στα dungeons πρέπει να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα που να θεραπεύει. Είσαι μιλάμε η ψυχή του πάρτυ. Σε όλα τα dungeon θα σε αγαπάνε. Ή έτσι νόμιζα.

Έφτιαξα λοιπόν μία ιερέα. Ως γνωστόν οι ιερείς δεν κάνουν τιτανοτεράστια ζημιά στην αρχή οπότε μέχρι να τη φτάσω σε ένα καλό επίπεδο μου βγήκε η ψυχή. Που την έχανες που την έβρισκες στα νεκροταφεία ήταν. Με λίγη υπομονή όμως ήρθε η πολυπόθητη ώρα και άρχισα τα dungeons. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος όταν στο πρώτο δε μου πέθανε κανείς. Είμαι γεννημένη για μητέρα Τερέζα, σκέφτηκα, είναι φανερό.

Η μητέρα Τερέζα όμως θα είχε μεγαλύτερη υπομονή. Εγώ θα ήθελα να έχω ανοιχτό το μικρόφωνο συνέχεια για να βρίζω σε άπταιστα Ελληνικά (κι ας μην με καταλαβαίνουν). Αγαπητά μου παιδιά. Ό,τι κι αν νομίζετε ότι συμβαίνει ο healer δεν είναι εκεί για σας που πάτε να πάρετε τη δόξα από τον tank. Ο healer είναι εκεί για τον tank. Τον προσέχει, τον κανακεύει, του κάνει γούτσου γούτσου, διότι ο tank κάνει ζημιά, είναι ο μικρός ήρως, ο Κόναν ο Βάρβαρος, ο Μπάτμαν κι ο Ρόμπιν μαζί κι άμα λάχει ξέρει και το dungeon καλά. Άπαξ και πεθάνει ο tank όλοι οι υπόλοιποι θα πεθάνουμε επίσης. Είναι σα να λέμε βρήκαμε το μήνα που θρέφει τους έντεκα και τον στείλαμε σπίτι του.

Έτσι λοιπόν μου τη δίνει όταν βλέπω τους υπόλοιπους που κάνουν ζημιά (κι όχι Ζημιά) να πηγαίνουν όπου τους κατέβει, να φέρνουν 2000 ακόμα κακούς στη μάχη, να πρέπει εγώ μετά να θεραπεύω τσάτρα πάτρα ό,τι προλαβαίνω και ξαφνικά να μου πεθαίνει κι ο tank γιατί οι άλλοι αποφασίσαν ότι ήρθε η ώρα να νιώσουν τί σημαίνει δόξα. Ε, εκείνες τις στιγμές μία ελαφριά ενόχληση την έχω.

Εκεί όμως που τα βρισίδια στα Ελληνικά είναι απαραίτητα είναι όταν οι υπόλοιποι με κατηγορούν ότι φταίω κι όλας που πήραν όλο το aggro από τον tank πάνω τους και ψόφησαν την ώρα που προσπαθούσα να κρατήσω τον tank ζωντανό. “Κοιμάσαι;” με ρωτάνε. Δεν κοιμάμαι ΡΕ. Κάνω τη δουλειά μου, συ ξέρεις να κάνεις τη δική σου;

Γι’αυτό δε θα γίνω μητέρα Τερέζα. Δεν είμαι αρκετά ζεν.

GAMES,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home