Ένα μαγαζί στο Ιστ Βίλατζ

Ένα μαγαζί στο Ιστ Βίλατζ

Νομίζω το έχω γράψει κι άλλοτε: ένας λόγος που με έκανε να κολλήσω με το Internet πριν από 20 και παραπάνω χρόνια ήταν ότι μόλις είχε μετοικίσει στη Νέα Υόρκη για σπουδές ένας πολύ καλός φίλος. Αν και είχα κι άλλους φίλους που είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό, αυτός ήταν ο πρώτος που ήταν αρκετά “tech savvy” (ναι, τότε χρειαζόταν κάτι τέτοιο) ώστε να κάνει πράξη το τυπικό εκείνο “δε θα χαθούμε” χρησιμοποιώντας το νέο Μέσο που ήταν, βεβαίως, διαθέσιμο στο πανεπιστήμιό του. Όπως και να 'χει, και χάρη στο συγκεκριμένο άτομο, τα πρώτα μου χρόνια στο Δίκτυο είχαν μια έντονη απόχρωση Νέας Υόρκης και κάπως έτσι, έπεσα επάνω στο “@Cafe”, το πρώτο κατάστημα που άκουσα να χρησιμοποιεί για να προσδιορίσει τον εαυτό του τον όρο “Internet Café”.

Λόγω της θέσης του, στο Ιστ Βίλατζ, αλλά και λόγω της πρωτότυπης ιδέας του να συνδυάσει με τον καφέ και το φαγητό ένα εντελώς καινούριο φαινόμενο και δη με τον καλύτερο τρόπο (αντί για μόντεμ, το μαγαζί είχε δική του σύνδεση Τ1 η οποία όχι μόνο ήταν ασύλληπτα πιο γρήγορη από τις οικιακές – 1,5Mbps έναντι 14,4Kbps- αλλά ήταν και σταθερή) το @Cafe γνώρισε πιένες με μεγάλα ονόματα της νεότευκτης αγοράς του Internet και όχι μόνο να το κλείνουν για διάφορες εκδηλώσεις και με το κοινό να συνωστίζεται στην αίθουσά του. Όμως όλα αυτά κράτησαν για μόλις έναν χρόνο: το 1996, το πιο χιπ Internet Café, έκλεισε και παρά τις προσπάθειές μου να καταλάβω γιατί, δεν τα κατάφερα.

Η απάντηση ήρθε 20 χρόνια αργότερα μέσω ενός θέματος στο “Vox” το οποίο είναι και η αφορμή για το κείμενο αυτό. Στο εννιάλεπτο βίντεο που περιέχει, ο Γκλεν Μακ Γκίνις, ένας από τους ιδρυτές του @Cafe περιγράφει την ιστορία του και την ατμόσφαιρα που το περιέβαλε στο διάστημα από το άνοιγμά του το 1995 ως το 1996. Για την ιστορία, και παρότι η πρόβλεψη του κ. Μακ Γκίνις ότι το Δίκτυο θα απογειωνόταν ταχύτατα επαληθεύτηκε, το μαγαζί έκλεισε εξαιτίας ενός πολύ πεζού λόγου: τα έξοδά του (μεταξύ των οποίων και τα 9000 δολάρια/μήνα που κόστιζε η Τ1 του) ήταν πολύ περισσότερα από τα έσοδά του και οι δυνατότητες των ιδιοκτητών του να κρατήσουν ζωντανό ένα μαγαζί καφέ και φαγητού στο Ίστ Βίλατζ μάλλον ανεπαρκείς.

Αυτό που νομίζω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον στο μίνι-ντοκιμαντέρ για το @Cafe είναι η συνειδητοποίηση των συνθηκών που επικρατούσαν στην Νέα Υόρκη πριν από μόλις 20 χρόνια. Οι περισσότεροι θεωρούσαμε (και εν πολλοίς θεωρούμε ακόμα, υποθέτω) ότι η αμερικανική μεγαλούπολη ήταν η αιχμή της αιχμής κάθε νέου πράγματος όμως ο ιδιοκτήτης του @Cafe είναι σαφέστατος: κάθε φορά που αναφερόταν στο μαγαζί του, χρειαζόταν να εξηγεί τι είναι το “@” στην ονομασία του καθώς ο περισσότερος κόσμος δεν είχε την παραμικρή ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Και η εξήγηση “Χρησιμοποιείται στο email” ήταν ανεπαρκής καθώς η συνηθέστερη ερώτηση/ανταπάντηση ήταν “τι είναι email;”

Προσωπικά δε δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η Νέα Υόρκη ήταν κάποτε τόσο πίσω. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι πόσο μικρό χρονικό διάστημα χρειάστηκε για να περάσει όχι μόνο η συγκεκριμένη πόλη αλλά σχεδόν όλος ο κόσμος από εκείνο το επίπεδο άγνοιας στην απόλυτη αποδοχή του Μέσου, στην, κατ' ουσία, εξάρτηση από αυτό και στην γέννηση νέων πραγμάτων που εκπορεύονται από αυτό.  Πραγματικά λυπάμαι που δε θα ζω μετά από 200 χρόνια για να διαβάσω πώς θα περιγράφουν οι τότε ιστορικοί την συναρπαστική αυτή 20ετία!

WEB,INTERNET CAFE,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home