Στο τέλος του Μαΐου είχα εκφράσει ορισμένες σκέψεις σχετικά με τη δικαστική αντιπαράθεση μεταξύ του μεγάλο-επενδυτή Πίτερ Τιλ και της Gawker (Gawker, Gizmodo, Kotaku κ.α.) και της πιθανής κατάληξης που θα είχε αυτή. Και όπως μεταδίδουν από χθες τα περισσότερα Μέσα (εδώ και εδώ δύο ενδεικτικά παραδείγματα) η κατάληξη ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς όταν από τη μια πλευρά βρίσκεται ένας πολύ ισχυρός και πεισματάρης άνθρωπος που αισθάνεται ότι έχει αδικηθεί και, πρακτικά, οποιοσδήποτε άλλος: η Gawker χρεοκοπεί και βγαίνει σε πλειστηριασμό και ο δημιουργός της, Νικ Ντέντον θα την εγκαταλείψει μετά από 14 χρόνια.
Ο κ. Τιλ έσπευσε να κάνει σαφή για μια ακόμα φορά τη θέση του με άρθρο του που φιλοξενείται στους “New York Times”. Κατ' αυτόν, το θέμα είναι η προστασία του ιδιωτικού απορρήτου ονλάιν και τα όρια εντός των οποίων θα πρέπει να κινούνται οι δημοσιογράφοι –φροντίζει δε να δηλώσει ότι δεν τον νοιάζει να θέσει αυτός τα όρια αυτά όμως θα πρέπει οι δημοσιογράφοι να καταδικάζουν αυτόν που το κάνει. Και υπόσχεται (ή μήπως απειλεί;) ότι το πράγμα δε θα σταματήσει εκεί.
Όπως σπεύδει να απαντήσει το “Wired”, τόσο ο κ. Τιλ όσο και ο άνθρωπος που υποστηρίζει για πρόεδρο των ΗΠΑ (ο Πίτερ Τιλ είναι ίσως ο μόνος παράγοντας της αγοράς τεχνολογίας που έχει τεθεί ανοιχτά υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ) θέλουν να κάνουν αυτό ακριβώς: να ορίσουν που είναι τα όρια των δημοσιογράφων, παραβλέποντας ένα θέμα το οποίο παραμένει πολύ ψηλά στη συνείδηση των Αμερικανών, αυτό που σχετίζεται με την ελευθερία του λόγου. Όμως παρότι αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το “Wired” και αρκετά ακόμα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία το θέμα των ορίων του κ. Τιλ και κάποιων άλλων όπως αυτός (ιδιαίτερα όταν αυτοί πρόσκεινται σε κάποιον όπως ο Ντόναλντ Τραμπ), υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς. Ότι ο λόγος για τον οποίο ο εκατομμυριούχος στράφηκε εναντίον της Gawker είναι κατά βάση σωστός.
Το επιχείρημα ότι τα δημόσια πρόσωπα δεν έχουν κανένα δικαίωμα στο ιδιωτικό απόρρητο έχει υποστηριχθεί κατ' επανάληψη και έχει επιβεβαιωθεί έμπρακτα από τις χιλιάδες “πολιτών δημοσιογράφων” που λειτουργούν σαν ένας διαρκής μηχανισμός παρακολούθησης των πάσης φύσεως επωνύμων. Όμως οφείλουν να υπάρχουν πράγματα που καθένας θα μπορεί να κρατάει για τον εαυτό του και κριτής για το ποια θα είναι τα πράγματα αυτά είναι ο ίδιος –στο μέτρο που η πέτρα του σκανδάλου μεταξύ Τιλ και Gawker ήταν η αποκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας, το δίκιο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, βρίσκεται στην πλευρά του πρώτου, όσο και αν αυτό ακούγεται κάπως περίεργο προερχόμενο από κάποιον που εργάζεται στα ΜΜΕ επί τρεις δεκαετίες. Από εκεί και πέρα βεβαίως, ο τρόπος που επέλεξε να κινηθεί είναι και επιλήψιμος και ανησυχητικός. Σχεδόν όσο ανησυχητικό είναι και το πολιτικό του κριτήριο.
Σχόλια