Πέρσι, η αλυσίδα καταστημάτων με εργαλεία και είδη οικιακής βελτίωσης Home Depot ανακοίνωσε ότι εισβολείς απέκτησαν πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα (και δη στα πιστωτικά στοιχεία) 56 εκατομμυρίων πελατών της. Λίγους μήνες μετά, η εταιρεία ασφαλειών και περίθαλψης Anthem έκανε μια παρόμοια ανακοίνωση αλλά για έναν αριθμό χρηστών ακόμα μεγαλύτερο (περί τα 80 εκατομμύρια) και χτες, τα αμερικανικά ΜΜΕ έβγαλαν μια είδηση σύμφωνα με την οποία κάποια στιγμή τον Απρίλιο, προσωπικά στοιχεία 4 ακόμα εκατομμυρίων ανθρώπων μετακόμισαν σε δίσκους αγνώστων –ο τελευταίος αριθμός ακούγεται μικρός όμως είναι, ίσως, ο σημαντικότερος καθώς τα 4 αυτά εκατομμύρια ήταν όλοι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι του αμερικανικού κράτους.
Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει αρχίσει να… ανησυχεί κάπως από αυτά τα μεγέθη. Προφανώς αντιλαμβάνομαι σε τι οφείλονται: πολύ περισσότεροι άνθρωποι είναι online αυτή τα στιγμή από ό,τι ήταν ποτέ (και αυτή η δήλωση θα έχει διαψευσθεί πολλές φορές ως τη στιγμή που το κείμενο θα δημοσιευθεί στο «Deasy») πολύ περισσότερα στοιχεία αποθηκεύονται από ότι ποτέ (παρομοίως) και πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι ποτέ τα επιβουλεύονται (επίσης). Όμως δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, παραφράζοντας το γνωστό ανέκδοτο: πότε θα πέσει το επόμενο παπούτσι; Γιατί σίγουρα όσοι μπαίνουν σε ένα σύστημα και κατεβάζουν μια βάση με τα δεδομένα 4, 56 ή 80 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν το κάνουν (πια) μόνο για χόμπι.
Τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στην τελευταία εισβολή, αυτή που είχε στόχο το αμερικανικό δημόσιο, θέλουν την Κίνα σαν πιθανότερο ένοχο –δεδομένης της ιδιαιτερότητας της επίθεσης, ίσως και να έχουν δίκιο αν και προσωπικά θα συντασσόμουν με όλους εκείνους που δεν κρατούν την αναπνοή τους αναμένοντας επίσημη επιβεβαίωση από τις αρχές της Αυτοκρατορίας του Δράκου (όπως επεσήμανε πρόσφατα ένας πολύ καλός φίλος, μόνο ένας άνθρωπος της αγοράς δεν βλέπει «Game of Thrones» –και αυτός δεν είμαι εγώ!) Αλλά ακόμα και αν επαληθευτεί ότι όντως τα προσωπικά στοιχεία 4 εκατομμυρίων ομοσπονδιακών δημοσίων υπαλλήλων βρίσκονται πλέον και σε κάποιο αρχείο στο Πεκίνο, πότε θα τα χρησιμοποιήσει κάποιος; Και για ποιο λόγο; Και με τι συνέπειες;
Σχεδόν πάντα, τα δημοσιεύματα και τα ενημερωτικά δελτία που σχετίζονται με τις εισβολές αυτές αναφέρουν ως ελλοχεύοντα κίνδυνο την κλοπή ταυτότητας –και δικαίως, αφού πρόκειται για ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε κάποιον. Όταν όμως πρόκειται για κλοπές τέτοιας έκτασης, τα δεδομένα πιθανότατα δε θα αξιοποιηθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο –πιο πιθανό φαίνεται να χρησιμοποιηθούν για ένα ευρείας κλίμακας σαμποτάζ στις υποδομές των ΗΠΑ, είτε από την πλευρά εξωτερικών, είτε από την πλευρά εσωτερικών εχθρών. Ή, στην καλύτερη (;) περίπτωση για την καλλιέργεια ενός κλίματος ανασφάλειας στους πολίτες: αν το κράτος και οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να προστατέψουν το κοινό μήπως το σύστημα μπάζει πιο πολλά νερά από όσο πιστεύουμε; Και όντως, μήπως;
Σχόλια