Αναμφισβήτητα, το Ιντερνετικό γεγονός της εβδομάδας ήταν (παραδόξως) ελληνικό· αναφέρομαι βεβαίως στη σύγκρουση μεταξύ της ελληνικής Διαδικτυακής κοινότητας με τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια (και κυρίως με το MEGA) με πεδίο μάχης το Facebook. Για τους λίγους που δεν παρακολούθησαν το θέμα, η αργή αντίδραση του MEGA, του Antenna και του Alpha απέναντι στις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων και, ακόμα περισσότερο, ο τρόπος που αυτές παρουσιάστηκαν (όταν παρουσιάστηκαν), ειδικά ως προς τον αριθμό των συμμετεχόντων, είχε σαν αποτέλεσμα μια «επίθεση» εκατοντάδων χρηστών στις fan pages των καναλιών στο Facebook. Οι χρήστες έκαναν like τις σελίδες και στη συνέχεια άφηναν σωρεία επιθετικών και/ή υβριστικών μηνυμάτων, αναγκάζοντας τους υπευθύνους να σβήνουν σχόλια, να κλείνουν τελείως τη δυνατότητα σχολιασμού και, στο τέλος, να κατεβάσουν τις σελίδες μέχρι να κοπάσει το μένος των επιτιθέμενων.
Αν και πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το αν και κατά πόσον οι επιτιθέμενοι είχαν δίκιο να αντιδράσουν έτσι (και, συνακόλουθα, για τον... ανισόρροπο τρόπο που καλύφθηκαν τηλεοπτικά οι συγκεντρώσεις στις πλατείες), ο γράφων θα ήθελε να παραμείνει σε μια πολύ συγκεκριμένη διάσταση του προβλήματος, κυρίως επειδή μαστίζει την επικοινωνιακή αγορά επί τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια και επειδή σχετίζεται με τα ψηφιακά μέσα: γενικά μιλώντας, οι εταιρείες του χώρου της παραδοσιακής επικοινωνίας και ειδικά τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια εξακολουθούν να αγνοούν το Ίντερνετ. Δεν το καταλαβαίνουν, το σνομπάρουν, εμπλέκονται μ’ αυτό μόνο επειδή αισθάνονται ότι «πρέπει» να εμπλακούν και όταν εμπλέκονται, το κάνουν καταβάλλοντας τον ελάχιστο δυνατό κόπο και χωρίς να ενστερνιστούν τις ιδιομορφίες του.
Και ακριβώς επειδή δεν έχουν σχέση με το μέσο, όταν αυτό δείξει τα δόντια του, οι αντιδράσεις τους είναι σπασμωδικές και απεικονίζουν πολύ γλαφυρά την έλλειψη οργάνωσης που υπάρχει στον συγκεκριμένο τομέα.
Είναι επιεικώς απαράδεκτο, οργανισμοί που (α) είναι φτιαγμένοι για να επικοινωνούν, (β) έχουν ως βασικό τους αντικείμενο την άμεση αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών, και, (γ) κάποτε υπήρξαν οι ίδιοι αιχμή του δόρατος της τεχνολογίας, να έχουν αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορούν να ενσωματώσουν ικανοποιητικά ένα ακόμα καινούριο μέσο. Στο δε επιχείρημα ότι τα τηλεοπτικά κανάλια είναι πελάτες ειδικών απαιτήσεων και η παρουσία τους στο Ίντερνετ απαιτεί πολύ ειδικούς χειρισμούς, η απάντηση είναι ότι μπορεί η ελληνική αγορά να μη διαθέτει αρκετούς τέτοιους ειδικούς, όμως σίγουρα διαθέτει κάποιους Ιντερνετάδες με αίσθηση ΜΜΕ που αναμφισβήτητα θα μπορούσαν να πετύχουν μια αντιμετώπιση αποτελεσματικότερη από αυτή που είδαμε στις αρχές της εβδομάδας.
Μ’ άλλα λόγια, προσωπική γνώμη του γράφοντος, είναι ότι το πρόβλημα των καναλιών, ειδικά όταν αναφερόμαστε στη σχέση τους με το Ίντερνετ, δεν είναι μόνο οι όποιες πολιτικές/οικονομικές εξαρτήσεις τους· αυτές προφανώς υπάρχουν, όμως υπάρχουν και σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου. Εξίσου σημαντικό είναι ότι οι οργανισμοί αυτοί έχουν απολέσει την επικοινωνιακή τους συνείδηση: αδυνατούν να αντιληφθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις τα ψηφιακά μέσα (και άρα την εξέλιξη της κοινωνίας) και παραμένουν περιχαρακωμένα στους, εύκολους πια, τρόπους διαχείρισης των τηλεθεατών. Και μόνο το γεγονός ότι ξεχνούν ότι πίσω από το (κάθε) Facebook βρίσκονται άνθρωποι (και συχνά, οι ίδιοι άνθρωποι που παρακολουθούν το τηλεοπτικό τους πρόγραμμα), αποτελεί αψευδή μαρτυρία ότι χρειάζονται επειγόντως μια γερή δόση αυτοκριτικής και έναν εκ βάθρων επαναπροσδιορισμό των πρωταρχικών τους στόχων. Αν τα παραπάνω ακούγονται πολύ ιδεαλιστικά, ας ρίξουν, έστω μια ματιά στο πώς αντιλαμβάνονται το Ίντερνετ οι ομόλογοί τους οργανισμοί στο εξωτερικό.
Σχόλια