Ήταν μια πρωτοφανής εμπειρία –για την ακρίβεια, ήταν πρωτοφανές ότι αισθάνθηκα έτσι για κάτι πέρα από κάποιο από τα πολύ βασικά στοιχεία της ψηφιακής μου υποδομής όπως ο υπολογιστής (το ίδιο το hardware ή το λειτουργικό), ο ρούτερ ή η γραμμή μου. Όμως είναι αλήθεια: για 1-2 λεπτά σήμερα το πρωί, συνειδητοποιώντας ότι το Facebook δεν ήταν διαθέσιμο, αισθάνθηκα σαν να μου κόβονται τα πόδια.
Ευτυχώς είχα να κάνω διάφορες άλλες δουλειές που δε χρειάζονταν πρόσβαση στο Μεγάλο Μπλε Δίκτυο (και κάποιες δουλειές εκτός σπιτιού) οπότε μετά από τα πρώτα αυτά λεπτά δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Όταν το τσέκαρα ξανά καμιά ώρα αργότερα διαπίστωσα ότι η υπηρεσία είχε επανέλθει και λόγω (κυρίως) επαγγελματικής διαστροφής έκανα μια μικρή αναζήτηση για να δω τι είχε συμβεί. Δε βρήκα απαντήσεις όμως διαπίστωσα ότι το μπλοκάρισμα ήταν παγκόσμιο και είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις.
Από τη μια, και όπως έχω γράψει αρκετές φορές, εξακολουθώ να βρίσκω κάτι θεμελιωδώς λάθος στην ιδέα ότι σχεδόν δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι εξαρτιόμαστε τόσο πολύ από μια υπηρεσία, σε σημείο η έλλειψή της να μας προκαλεί έστω και το ελάχιστο άγχος. Όμως από την άλλη, εξακολουθώ να βρίσκω κάτι θεμελιωδώς θαυμαστό στην ιδέα ότι μια μικρή ομάδα ανθρώπων κατάφερε να φτιάξει μια τέτοια υπηρεσία, να την προσφέρει (βασικά) δωρεάν επί 13 χρόνια και να έχει καταφέρει να τραβήξει επάνω της τόσο πολύ κόσμο.
Ξέρω ότι το πρώτο μισό του προβληματισμού μου έγκειται στο ότι η υπηρεσία αυτή είναι ιδιωτική: το Internet όπως το έμαθα δεν είχε τέτοιες υπηρεσίες και η εξέλιξη που θέλει το Facebook της Facebook Inc. να έχει γίνει ισοδύναμο με το Internet με ενοχλεί επειδή με τρομάζει η ιδέα της δύναμης που έχει στα χέρια της το επιτελείο της εταιρείας. Τι θα ήμουν διατεθειμένος να κάνω σήμερα αν το κατέβασμα του διακόπτη δεν είχε συμβεί, όπως φαντάζομαι, τυχαία αλλά ήταν κίνηση στρατηγικής ώστε να πεισθώ να κάνω κάτι;
Και πάλι για να αποφύγω να ακουστώ συνωμοσιοφοβικός, δεν εννοώ βεβαίως ότι ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και η Σέριλ Σάντμπεργκ θα μου ζητήσουν να ψηφίσω έναν υποψήφιο με τον οποίο διαφωνώ! Πιο ρεαλιστικό είναι να μου ζητήσουν να δώσω την άδειά μου για να χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία μου με κάποιον τρόπο πρόδηλα ανεπιθύμητο. Αν μου το ζητούσαν, θα το έκανα άραγε; Πόσοι από εμάς θα το έκαναν προκειμένου να μπορέσουν να βρεθούν ξανά στο γνώριμό τους περιβάλλον; Και αν όντως θα το κάναμε όλοι, θα ήταν πράγματι κάτι κακό;
Σχόλια