Ανοησίες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεκινήσω ένα κείμενο, που υποσχέθηκα σε έναν καλό μου φίλο, και να αρχίσω να γράφω σάλτσες και διάφορα άλλα κουραφέξαλα. Δεν έχω δημοσιογραφική γραφή, και ούτε καίγομαι να αποκτήσω. Θα τα γράψω όπως θέλω εγώ.
Twitterιζα λοιπόν τις προάλλες, και πέτυχα τον φίλο Περικλή, που μου γνωστοποίησε ότι η τελευταία φορά που έγραψα κάτι στο blog μου ήταν 2 μήνες παλαιότερα. Διαπιστώνοντας το αληθές των ισχυρισμών του, παρατήρησα ότι το blog μου δεν ήταν το μοναδικό social media ή web 2.0 εργαλείο (διαλέξτε την έκφραση που σας ταιριάζει) που είχα παραμελήσει. Είχα να μπω στο Myspace πάνω από 6 μήνες. Στο Linkedin 3 μήνες. Στο Technorati, στο Delicious, στο StumbleUpon και στο Digg κανά αιώνα. Στο Facebook είχα να μπω 2 εβδομάδες και μόνο το Twitter έσωζε λίγο την παρτίδα, μιας και του έριχνα καμιά ματιά, αραιά και που.
To Youtube δεν έχει παράπονο. Του δίνω και καταλαβαίνει!
Έγραψα λοιπόν ένα μικρό σχόλιο στο blog του Δράκου, λέγοντας σε αυτόν και τους αναγνώστες του, ότι τα βαρέθηκα τελικά όλα αυτά τα εργαλειάκια. Το Product Life Cycle τους, που θα λέγανε και οι δοξασμένοι Marketers, δεν ξεπερνάει τους 12 μήνες, τουλάχιστον στην δική μου αντίληψη.
Γιατί όμως νιώθω τέτοια βαρεμάρα με αυτά τα εργαλεία;
Τσίμπησα ένα ποτήρι γάλα (σιγά να μην σαν έγραφα ότι έβαλα ένα Glenmorangie. Πως θα περνούσα το κοινωνικό μου μήνυμα;), και αποφάσισα να συλλογιστώ τους λόγους, αυτού του προβληματισμού.
Πρώτη σκέψη μου ήταν η εξέλιξη και η δυναμικότητα του Ίντερνετ, που κάνει όλα τα εργαλεία που ανέφερα να μοιάζουν ετεροχρονισμένα, όταν εμφανίζονται πιο σύγχρονες και πρακτικές εναλλακτικές εκδόσεις. Πλέον είναι τόσα πολλά, που ακόμα και αν γραφτείς σε κάποια beta έκδοση μιας φοβερής ιδέας, για να το παίξεις innovator και μέσα στα κόλπα, αύριο το πρωί θεωρείσαι ντεμοντέ, γιατί κάποιος 15χρονος Ινδούλης έφτιαξε κάτι ακόμα καλύτερο, που θα κάνει ‘ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία’.
Μια ακόμα σκέψη ήταν η ανία και ο κορεσμός που πρόσφεραν κάποια από αυτά τα εργαλεία. Εκτός από την αρχική λαχτάρα να εγγραφώ κάπου ώστε να ψάξω για φίλους, συναδέλφους και πρώην γκόμενες, συν την δυνατότητα να ανεβάσω 5-10 φωτογραφίες για μην πάνε χαμένες οι προσπάθειες μου να σας το παίξω Steve McCurry με την super φωτογραφική μηχανή που ακριβοπλήρωσα, δεν υπάρχει κάτι που να με κρατάει σε επαφή με το εργαλείο. Κάτι που να ακονίζει την σκέψη μου, ή που να διεγείρει, έστω και λίγο την φαντασία μου.
Και όσο αναρωτιόμουν, τόσο πιο αρνητικές γινόντουσαν και οι απαντήσεις στο μυαλό μου.
Τελικά, το μόνο που κατάλαβα είναι ότι τα social media μας φέρνουν πιο κοντά. Γιατί βαριόμουνα να γράφω στο blog μου ή στο facebook, πως τα πέρασα το καλοκαίρι.
Πήρα τηλέφωνο τον Περικλή και τον Γιώργο, τσίμπησα και την φωτογραφική μηχανή που αγόρασα για το καλοκαίρι, και βρεθήκαμε για να φάμε το οσομπούκο μας, και να δείξουμε τις φωτογραφίες μας ο ένας στον άλλο.
Απλά και όμορφα.
Γιατί, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός... «στους 3, Mark Zuckerberg δεν χωρεί»
Υ.γ. 1: Εσύ συμφωνείς ή διαφωνείς, φίλε αναγνώστη; Γράψε τους προβληματισμούς και τις επισημάνσεις σου στα σχόλια,και αν κάνεις το κείμενο μου το πιο δημοφιλές στο dEasy, σου υπόσχομαι ότι θα πιέσω τους εκδότες να κάνουν κλήρωση για να σου δώσουν και εσένα μια υπέροχη φωτογραφική μηχανή.
Υ.γ. 2: Kinder - Έκπληξη: “dEasy – To dEasyel της ψηφιακής ενημέρωσης”... (πωπω! Τι σκέφτηκα πάλι το άτομο! Γιατί δεν παίρνουν εμένα οι διαφημιστικές και έχουν μόνο ωραία κοριτσάκια;)
Υ.γ.3: Τώρα που το σκέφτομαι, το μόνο social media που ευχαριστιέμαι, είναι παιχνίδι και λέγεται Ikariam. Όσοι παίζετε, θα με βρείτε στον Alpha Server (Frank Anton), στην συμμαχία LoG (Legends Of Greece).
Σχόλια