Ο Νίκος πήρε την πάσα από το Φανούρη κι εγώ από το Νίκο για να ρίξω ένα ακόμα καρφί κατά της Ευρώπης∙ όχι λόγω όψιμου και à la mode αντί-ευρωπαϊσμού αλλά για να θυμίσω (ειδικά φέτος που συμπληρώνονται 30 χρόνια από την «επίσημη γέννησή» του) ότι αν οι Αμερικανοί δεν είχαν ενοχληθεί από την αβελτηρία της θεσμικής Ευρώπης πριν από 35 χρόνια, ίσως δε θα είχαμε –ακόμα- το Internet.
Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν τις τεχνικές λεπτομέρειες αλλά και μια πιο αναλυτική παρουσίαση, το «Spectrum» το περιοδικό της πιο διάσημης ένωσης τεχνικών στον κόσμο, του αμερικανικού IEEE, δίνει μια εξαιρετική και αρκετά ισορροπημένη εξιστόρηση του σχεδόν 20ετούς (1972-μέσα της δεκαετίας του ‘90) «πολέμου» μεταξύ των πρωτοκόλλων TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) πάνω στα οποία σχεδιάστηκε και τρέχει ακόμα το Δίκτυο και των προτύπων OSI (Open Systems Interconnection) τα οποία προωθούσαν –βασικά- οι Ευρωπαίοι μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Προτυποποίησης, του γνωστού σε όλους ISO.
Αν και οι λεπτομέρειες είναι αρκετές, ένα από τα πιο ουσιαστικά σημεία διαφωνίας ήταν ότι οι υποστηρικτές του ISO (το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προέρχονταν από την Ευρώπη αν και, για να είμαστε δίκαιοι το μοντέλο υποστήριζαν και αρκετοί Αμερικανοί) επέμεναν στο διαρκή μηρυκασμό λεπτομερειών θεωρώντας ότι ένα μοντέλο τόσο φιλόδοξο ώστε να επιτρέπει τη διασύνδεση όλων των υπολογιστών θα έπρεπε να είναι πρώτα απολύτως λειτουργικό στα χαρτιά και μετά να δοκιμαστεί στην πράξη∙ όσοι έχουν διαβάσει τις αφηγήσεις του Βίντον Σερφ, του Μπομπ Κάαν και άλλων από τους υποστηρικτές του TCP/IP, η δική τους προσέγγιση ήταν, περίπου, ακριβώς η αντίθετη.
Η ιστορία απέδειξε ότι η δεύτερη προσέγγιση ήταν αρκετά ρεαλιστική ώστε να λειτουργήσει: ενώ τα συμβούλια και τα διαβούλια για το OSI συνεχίζονταν, οι πρωτοπόροι του Internet στις ΗΠΑ έκαναν τις ιδέες τους RFC, τις κατέθεταν για σχολιασμό στους οποίους τους και στη συνέχεια τις μετέτρεπαν σε εντολές για υπολογιστές και routers συνδέοντας συσκευές και μεταφέροντας δεδομένα. Και παρότι το μοντέλο OSI ήταν «κομψότερο» από την άποψη των θεωρητικών μηχανικών, το μοντέλο TCP/IP έγινε το de facto πρότυπο.
Κάπου μέσα σ’ όλη αυτή την ιστορία, αλλά και στις ιστορίες του Φανούρη και του Νίκου υπάρχει ένα δίδαγμα. Και αυτό δεν είναι ότι σε μια αναμέτρηση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, χαμένος θα είναι πάντοτε η δεύτερη αλλά ότι όταν αναφερόμαστε σε θέματα τεχνολογίας, χαμένος θα είναι πάντοτε αυτός που θα αργεί, προσπαθώντας να λύσει όλα τα προβλήματα στο χαρτί∙ όσο και αν θυμίζει λίγο το λεβέντικο «πυροβόλα πρώτα και κάνε ερωτήσεις μετά» των κλασσικών αμερικανικών αστυνομικών, οι πιθανότεροι «νικητές» θα είναι αυτοί που κάνουν.
Σχόλια